เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
filmtofic – horamiji
[LF] Way Down We Go: Part III (Chris x Cillian, Jack x Tom)
    • Title: Way Down We Go
      Fandom: RPS (Dunkirk Cast)
      Pairing: Chris Nolan x Cillian Murphy, Jack Lowden x Tom Glynn-Carney
      AU: Mafia
      Episode Theme Song: World's Gone Mad - Bastille

      PART III

    • รถไฟใต้ดินแน่นขนัด

    • ขนาดที่ว่าห่วงมือจับมีไม่พอ คริสสามารถเอื้อมถึงราวด้านบนได้โดยง่าย แต่คนตัวเล็กนี่สิ ต้องเอื้อมสุดแขนจึงจะถึง คนตัวโตมองแล้วกลั้นยิ้มจนแก้มแทบปริ ไม่นานนักคิลเลียนก็รู้ตัว

    • เลิกคิ้ว "อะไร"
    • คริสส่ายหัว 

    • เจ้าตัวเปลี่ยนแขนเพราะกล้ามเนื้ออันเมื่อยล้าเริ่มประท้วง แต่ยังไม่ทันที่แขนอีกข้างจะเอื้อมขึ้นไปแตะราว มือใหญ่ก็เข้ามาเสนอความช่วยเหลือ...

    • ให้มือเล็กได้เกาะท่อนแขนของตนที่จับราวอยู่อีกที

    • แบบนี้จะได้ไม่เมื่อย

    • คิลเลียนย่นจมูกใส่เขา

    • แต่นอกจากยอมจับไว้แทนราว
    • ก็ยังพ่วงด้วยการเอนหัวพิง

    • แน่นอน ทั้งคู่ไม่คิดปล่อยเอิร์ลกับทอมไปเผชิญหน้าตาเฒ่าเคนตามลำพัง แต่พวกเขาเลือกเดินทางโดยขนส่งสาธารณะแทนที่จะขับรถตาม เพราะหากพบว่าศัตรูลอบจับตามองหรือสะกดรอย การอยู่ในฝูงชนนี่แหละจะช่วยให้สลัดคนติดตามได้ง่ายที่สุด

    • "..."

    • คริสลอบมองคนแอบงีบบนแขนตนเงียบๆ

    • ริ้วรอยแห่งวัยไม่ได้ทำให้ใบหน้านั้นงดงามน้อยลงจากครั้งสุดท้ายที่ได้เห็น ราวกับภาพฝัน... ราวกับพระเจ้าทรงใช้เวลาสร้างสรรค์สิ่งมีชีวิตตรงหน้านี้นานกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ และเมื่อก่อนทำได้แค่แอบมองอย่างไร ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเฉกเช่นนั้น

    • ยามพระจันทร์สุกใสสว่างขึ้น
    • เขาจำเป็นต้องหลบเร้นเสมอมา

    • เปลือกตาบางเปิดมองโลกรอบตัวอีกครั้ง 
    • ทันจังหวะที่คนแอบจ้องเสมองทางอื่นพอดี

    • คิลเลียนหัวเราะในใจ เอียงคอตามสายตาพ่อคนขี้เขิน รุกไล่จนเจ้าตัวเสหน้ากลับมาอีกทาง กลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น ต้อนเข้ามุมจนอีกฝ่ายฮึดสู้ หันมาจ้องตอบบ้าง

    • สิบ
    • เก้า
      แปด

    • ริมฝีปากบางลิ้มขยับนับเลขไร้สุ้มเสียง

    • เจ็ด
    • หก

    • คริสยังแข็งใจ แต่ด้วยใบหูที่แดงขึ้นเรื่อยๆ

    • ห้า
    • สี่
    • สา...

    • ตึ๊ง!

    • เสียงประกาศชื่อสถานีดังขัดขึ้น
    • สำหรับเขา มันเหมือนระฆังช่วยชีวิต

    • "ต้องลงแล้วครับ" 

    • เสียงทุ้มกระซิบ เกือบไม่มีเสียง
    • ดันแว่นขึ้น หลบตาไปอย่างเนียนๆ

    • ประตูรถไฟเปิดออก เจ้าหมีหูแดงแทบจะพุ่งตัวออกไป 
    • ขณะที่คิลเลียนเดินลอยชาย กัดริมฝีปาก กลั้นรอยยิ้ม

    • เป็นเกมโง่ๆ ที่เขาชนะทุกครั้งจริงๆ

    • .
    • .

    • "เด็กๆ เข้าไปแล้วครับ"

    • คนลอบมองผ่านตาแมวเอ่ย

    • คิลเลียนหลุดหัวเราะ
    • ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

    • คริสหันมาหาคนที่นั่งอยู่บนชั้นวางของข้างประตูห้อง เจ้าตัวจึงเงียบเสียงหัวเราะ และพยายามหุบยิ้ม แต่ครั้งนี้คุณชายไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ

    • "อะไรครับ"
    • "เปล่า"

    • คิลเลียนเชิดหน้ามองบน
    • มุมปากยังมีร่องรอยความขบขัน

    • "คิลเลียน..."

    • โทนเสียงดุขึ้นเล็กน้อย เหมือนเมื่อก่อนตอนเด็กเลี้ยงม้าไม่ตั้งใจเรียน ทั้งที่เป็นฝ่ายขอให้สอน
      สองมือคว่ำจับขอบชั้นวาง กางกรงแขนกั้นคอกขังคนตัวเล็กที่หลุบตาลงมอง

    • "แค่คิดว่า..."

    • มือที่กอดอกคลายออก
    • ยื่นนิ้วชี้มาเคาะปลายจมูกโด่ง

    • "คุณนี่ถนัดงานถ้ำมองจังนะ"

    • ตั้งแต่บนรถไฟที่มองเขา จนเมื่อครู่นี้
    • เขาก็แค่ขำความคิดตลกไร้สาระของตัวเอง

    • เอาแต่มองอยู่นั่นแหละ
    • เมื่อไรจะได้...

    • คริสยกมือลูบหางคิ้ว ไม่มีคำพูดใด
    • ตั้งใจจะกลับไปที่ประตู

    • แต่นิ้วเล็กๆ ก็เหนี่ยวรั้งคอเสื้อเขาเอาไว้...

    • "..."

    • และค่อยๆ...งัดกระดุม...ออกจากรัง

    • "คุณรู้ใช่ไหม..."

    • เม็ดที่หนึ่ง

    • "ว่าผมไม่ใช่เด็กอายุสิบหกแล้ว..."

    • เสื้อแหวกออกพอเห็นผิวอกขาวๆ
    • ปลายนิ้วมนเลื่อนลงไปยังด่านที่สอง

    • "..."

    • คริสตัวแข็งทื่อราวกับต้องมนตรา
    • ลำคอหนากระเพื่อมชัดยามกลืนน้ำลาย

    • เม็ดที่สอง

    • "คุณแตะต้องผมได้นะ..."

    • คิลเลียนกระซิบ

    • โน้มตัวลง เอียงศีรษะ 
    • เคลื่อนริมฝีปากเข้ามา...

    • และ...

    • ...

    • พลาดไปไม่กี่องศาเท่านั้น

    • คิลเลียนเลียปากที่เฉียดชิมเนื้อแก้มนิ่มๆ มาได้เล็กน้อยเพราะเจ้าตัวหันหลบ 

    • "เรามาทำงานนะครับ"

    • คริสเอ่ยยิ้มๆ
    • ติดกระดุมเสื้อกลับคืน

    • คนตัวเล็กกัดปากล่างเบาๆ
      นึกเสียดาย แต่ก็ไม่ผิดคาดหรอก

    • คริสก็คือคริสวันยังค่ำ

    • เขาหยิกแก้มคนน่าหมั่นไส้เบาๆ
    • ปล่อยให้กลับไปเฝ้าดูห้องตรงข้าม

    • "ไว้คราวหน้า..."

    • คริสพึมพำกับตัวเอง

    • เพราะไม่ต้องการทีละเศษ...ทีละเสี้ยว
    • ทีละเล็ก... ทีละน้อย...

    • เขาต้องการทั้งหมด

    • .
    • .

    • เมื่อเข้าไปในห้องโรงแรมอันเป็นสถานที่นัดพบ ทั้งคู่ต้องเจอกับการถูกค้นตัวโดยบอดี้การ์ดร่างยักษ์สองนายเป็นอย่างแรก เอิร์ลมีปืนพกกระบอกเดียวเท่านั้น เขาดึงมันออกจากเอวและส่งให้คนตรวจง่ายๆ ระหว่างยืนรอมันค้นร่างกายส่วนที่เหลือ

    • หันมองทางขวา
    • บอดี้การ์ดอีกคนต้องทำงานหนักกว่าเยอะ

    • ทายาทแห่งเรดแฮนด์มีทั้งปืนพกกึ่งอัตโนมัติสองกระบอกอยู่หลังเอว มีดพับในกระเป๋าเสื้อสูท ต่ำลงไปหน่อยยังมีปืนลูกโม่จิ๋วเสียบอยู่ตรงข้อพับขา และตอนที่คิดว่าจะหมดจดสะอาดสะอ้านแล้ว มันก็ยังพบใบมีดโกนเล็กๆ ซ่อนอยู่ในสายหนังของนาฬิกาข้อมือเจ้าตัว

    • แจ็คเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคิลเลียนเลือกส่งลูกชายตัวเองมากับเขา

    • "นี่อะไร"

    • เสียงแหบต่ำถามดุดัน
    • กระตุกบางสิ่งออกจากใบหูทอม

    • ยกยิ้ม ยักไหล่ "ต่างหู"

    • ปลายของมันดูแหลมเกินไปที่จะปล่อยผ่าน

    • หมอนั่นเก็บเอาต่างหูของทอมไปด้วย หลังจากนั้นจึงเปิดทางให้พวกเขาเข้าไปพบไมเคิล เคน ผู้นั่งจิบชารออยู่ในโถงห้องรับแขก

    • "เรียบร้อยครับท่าน"

    • ชายชราโบกมือให้ลูกน้องกลับไปเฝ้าหน้าประตู ทอมกวาดสายตาเลยไปด้านหลัง ยังพบบอดี้การ์ดร่างสูงยืนเด่นคุ้มครองนายท่านอยู่อีกสองคน

    • "เป็นแขกที่ลูกน้องฉันใช้เวลาค้นตัวนานสุดๆ ไปเลยนะ"

    • กริ๊ก

    • ไมเคิลวางถ้วยชาลงกับโต๊ะ

    • ทอมนั่งเงียบ ไม่ต้องการแสดงตนว่าเป็นคนสำคัญของแก๊งที่รวมอำนาจกับเอิร์ล แจ็คอ่านสถานการณ์แล้วจึงเล่นไปตามน้ำ ทำเหมือนผู้ติดตามเป็นเพียงลูกน้องคนหนึ่ง

    • "ถ้าผมถามอะไรอย่าง จะเป็นการเสียมายาทหรือเปล่า"
      คนแก่กว่าเลิกคิ้ว "ไม่หรอก นี่เป็นการเจรจาที่ทั้งสองฝ่ายเท่าเทียมกัน อย่าทำตัวนอบน้อมขนาดนั้นเลย"
      แจ็คแสร้งยิ้ม "คุณพูดถึงความเท่าเทียมขึ้นมาพอดี เพราะผมกำลังจะถามว่าทำไมเราถึงเป็นฝ่ายเดียวที่ถูกค้นตัว"

    • ไมเคิล เคนหัวเราะ

    • "คนแก่ก็ขี้ระแวงอย่างนี้"
    • "แล้วคนหนุ่มอย่างผมระแวงบ้างไม่ได้หรือครับ"

    • รอยยิ้มของคนแก่ค่อยๆ เย็นชาขึ้น
      มือเหี่ยวย่นล้วงเข้าไปในเสื้อสูท...

    • ทอมกระตุกขา เตรียมขยับอย่างไม่ไว้ใจ
      แจ็คมือไว เอื้อมตบเข่าปรามอีกฝ่ายลงก่อน

    • สิ่งที่เคนหยิบออกมาคือปากกาคอแร้ง
    • แท่งหรูสีดำขลับ สลักเสลาลวดลายสีทอง

    • "ทั้งตัวฉันมีแค่นี้แหละ"

    • แจ็คทำเสียงรับทราบในลำคอ "และผมควรจะไว้ใจบอดี้การ์ดของคุณว่าไม่มีอาวุธ อืม เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ผมไม่อยากเสียเวลา เข้าเรื่องเลยดีกว่า"

    • ชายหนุ่มเอนหลังไปกับพนักโซฟา
    • ขณะที่ทอมยังนั่งตัวตรง ตาไม่กะพริบ

    • "ฟังนะ ฉันรู้ว่าเธอไม่พอใจที่คนของฉันล้ำเข้าไปทำกินในเขตของเธอ..."
    • "คุณจะบอกว่ามันไม่ใช่คำสั่งของคุณ?"อีกฝ่ายสั่นหัว "ไม่มีทาง ไอ้ลูกชา—"
    • "ช่วยแทนผมว่าเอิร์ลด้วย เราไม่ใช่ญาติกัน"

    • แจ็คพึมพำ ยกขาไขว่ห้าง
    • ปัดเศษใยพรมออกจากรองเท้าหนัง

    • ไมเคิลหรี่ตา "เอิร์ล... ฉันมีอาณาเขตทางใต้เหลือให้ขยายลงไปเสมอ ฉันไม่เคยล้ำที่พวกเครย์ ฉันจะล้ำขึ้นไปทำไมตอนนี้"
    • "ถ้างั้นคุณช่วยชี้ตัวลูกน้องที่ทำนอกเหนือคำสั่งคุณให้ผมได้ไหม"
    • "แล้วเธอจะ? ฆ่ามันหรือ?"
    • "แล้วคุณคิดว่าผมควรทำยังไง"
    • "นี่คือเหตุผลที่ฉันขอเจรจา เอิร์ล ลูกน้องฉันทำผิด ฉันจะลงโทษให้ แต่พวกมันเป็นมือดี ฉันยังจำเป็นต้องใช้ มันจะดีมากถ้าเราแค่คืนอาณาเขตกันและกัน..."
    • "แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น?"

    • แจ็คเริ่มเอามือกอดอก

    • "เรากำลังพูดถึงการแย่งพื้นที่กันอยู่เป็นอาทิตย์ๆ แล้วจู่ๆ คุณก็มาโบ้ยว่าลูกน้องคุณสวมเขาให้คุณ ใช้ชื่อคุณมาไล่ที่พวกผมโดยที่คุณไม่รู้เห็นอะไรด้วยเลยน่ะหรือ คุณได้ลองซ้อมพูดหน้ากระจกดูก่อนบ้างไหม ทีหลังจะได้รู้ว่ามันฟังดูตอแหลแค่ไหน"

    • ทอมสังเกตว่ากล้ามเนื้อใบหน้านั้นกระตุก
    • หน้ากากคนแก่ใจดีเริ่มกะเทาะออกมาแล้ว

    • "ทำไมเราไม่เอาแบบนี้ล่ะ ยุติสงครามไว้แค่นี้ คุณถอยกลับลงไป แต่ส่วนที่ผมได้มาจะยังคงเป็นของผม เป็นค่าชดใช้ที่ลูกน้องคุณ —ตามที่คุณกล่าวอ้างน่ะนะ— รุกรานขึ้นมาก่อน"

    • ไมเคิลหยุดคิดเพียงแวบเดียวเท่านั้น

    • "ได้"

    • วินาทีนั้น
    • ทอมอ่านออกในทันทีว่ามันคือคำสั่ง

    • ที่ตาเฒ่ากล่าวกับลูกน้องตัวเอง
    • ซึ่งย่องเข้ามาข้างหลังเอิร์ล!

    • หางตาเห็นแล้วว่าแจ็คกำลังจะถูกบอดี้การ์ดของเคนใช้สายโทรศัพท์รัดคอ แต่นี่เป็นโอกาสเดียวเช่นกันที่เขาจะลงมือได้ 

    • ทอมคว้าปากกาแท่งหรูบนโต๊ะปักลงไปกับคอของไมเคิลทันที!

    • บอดี้การ์ดด้านหลังพุ่งเข้ามาโดยฉับพลัน ทอมก้มตัวต่ำ ใช้ความว่องไวคว้าปืนจากเอวหมอนั่น ปัง! กระสุนทะลุปลายคาง เลือดกระชากสาดใส่หน้าเขา ปัง! บอดี้การ์ดอีกคนล้มลงเมื่อลูกตะกั่วเจาะหัวเข่า ปัง! ร่างเล็กปลิดชีพมันด้วยอีกนัดที่หัว

    • ไมเคิล เคนยังนอนพะงาบกุมแผลที่คอ
    • สูทขาวราคาแพงย้อมไปด้วยเลือด

    • เขามองหาแจ็ค

    • มือใหญ่ข้างหนึ่งไวพอจะกั้นสายไฟไว้จากการรัดคอโดยตรงได้ จึงพอมีช่องดิ้นรนหายใจได้อีกสักพัก ทอมหวังว่ามันจะนานพอ เพราะตอนนี้บอดี้การ์ดอีกคนที่เหลือกำลังขวางทางเขาอยู่

    • มันอาศัยจังหวะที่เขามองแจ็คตบปืนทิ้งไปจากมือ ถีบเขาเข้ามุม คู่ต่อสู้ตัวใหญ่เกินกว่าจะล้มด้วยหมัดหรือแม้แต่เท้า ร่างเล็กถูกกอดรัดจากด้านหลัง จึงใช้หลังศีรษะโขกหน้าผากมัน รีบหมุนตัวเข้าหากำแพง สองเท้าไต่ยันขึ้นไป ดีดตัวตีลังกาข้ามหัว ทุ่มน้ำหนักทั้งร่างเพื่อคว่ำมันลง

    • ตึง!

    • ทอมพลิกตัวขึ้นมาใช้สองขาล็อคคอศัตรูไว้
      คว้าปืนจากเอวของมัน ปัง!

    • และ ปัง! 
    • หันกลับไปยิงไอ้คนสุดท้ายที่รัดคอเอิร์ลอยู่

    • ร่างสูงเป็นอิสระร่วงลงกับพื้น
    • ยันตัวขึ้น ไอโขลก โหยหาอากาศเข้าปอด

    • ทอมหลับตาลง
    • ถอนหายใจเฮือกใหญ่

    • เดินกลับไปที่โซฟา
    • ตาเฒ่าเคนยังรวยรินอยู่บนนั้น

    • "...อ่อก"

    • ชายหัวหงอกเหมือนอยากจะพูดอะไร
    • 'อย่านะ' ? 'ขอร้องล่ะ' ?

    • ทอมไม่รู้ 
    • ไม่ได้สนใจ

    • เอื้อมมือไปจับปลายปากกาเงียบๆ

    • ดันหนึ่งครั้ง ร่างของเคนกระตุก
    • เลือดไม่ได้ไหลมากกว่าเดิมเท่าไร

    • ดันอีกครั้ง หัวโลหะทะลุคออีกฝั่ง
    • เปลือกตาของชายชราปิดลง...ตลอดกาล

    • "ทอม..."

    • เจ้าของชื่อไม่ขานรับ

    • ประคองใบหน้าของคนตายขึ้น
    • ...ดึงปากกาออกจากลำคอโชกเลือด

    • ของเหลวหนืดข้นอุ่นคล้ำอีกมากมายไหลหลั่งพรั่งพรูออกมาย้อมฝ่ามือของทอม

    • "เอาถุงมา..." ทอมพูดเสียงเบา
      "อะไรนะ"
      ร่างเล็กเร่งเสียงขึ้น "ถุงขยะ" 

    • แจ็คเสยผมด้วยความสับสน แต่ก็เข้าไปในห้องน้ำ หาถุงมาให้ ทอมตามเก็บปืนทุกกระบอกที่ตนสัมผัส ยัดลงไปรวมกับปากกาที่ใช้สังหารหัวหน้ามาเฟียใหญ่แห่งลอนดอนใต้

    • ยิ่งเห็นเจ้าตัวดูสงบนิ่งเวลาทำสิ่งเหล่านี้ เอิร์ลหนุ่มยิ่งหัวเสีย

    • "นี่มันเรื่องอะไรกัน!"
      "..."
      "ทำแบบนี้ทำไม..."

    • ทอมยืนนิ่ง 
      ก้มหน้ามองมือเปื้อนเลือดของตน

    • "เพราะ...นี่คือสิ่งที่เรดแฮนด์ทำ..."
    • "..."
    • "นี่คือเหตุผลที่เราถูกเรียกว่าเรดแฮนด์..."

    • นี่คือตัวตนของเขา

    • "เพราะเรา...ยอมให้มือตัวเองเปื้อนเลือด"

    • ทอมกระซิบ เหมือนพูดกับตัวเอง

    • แจ็คใบ้กินไปหลายอึดใจ แม้ไม่เข้าใจอะไรเลยแต่ก็ไม่อยากซักไซ้อีกในตอนนี้ สิ่งสำคัญคือต้องออกไปจากที่นี่ก่อน 

    • "ถอดเสื้อออก" 

    • คนตัวเล็กก้มมองสูทเปื้อนเลือดของตัวเอง พบว่าเอิร์ลพูดถูก เขาเดินออกไปในสภาพนี้ไม่ได้ ทอมถอดเสื้อตัวนอก และยัดมันลงไปในถุงเดียวกับปืน ตามด้วยเชิ้ตขาวที่ส่วนปกแดงฉานไปหมด เขาใช้มันขัดถูเลือดบนฝ่ามือออกลวกๆ เตรียมยัดลงถุงไปอีกตัว

    • แต่แจ็คคว้ามันเอาไว้ก่อน
    • กลับส่วนที่ยังสะอาดขึ้นมา

    • เช็ดคราบเลือดออกจากใบหน้าสวย

    • "..."

    • ทอมจ้องคนที่ตั้งใจเช็ดหน้าให้ตนเงียบๆ ด้วยไม่คิดว่าคุณชายบนหอคอยงาช้างจะยอมลดตัวลงมาทำอะไรแบบนี้ให้ แจ็คขมวดคิ้วมุ่น เมื่อคราบเลือดเล็กๆ ตรงมุมปากของทอมเริ่มแห้งกรังจนถูเท่าไรก็ไม่ออก

    • โดยไม่ทันตั้งตัว
    • ดวงหน้าคมสันโน้มลงมา

    • แตะปลายลิ้นละลายเลือด
    • ดูดซับคราบนั้นออกให้...

    • "ออกแล้ว..."

    • แจ็คงึมงำ ถอดเสื้อตัวนอกของตนออกมาสวมให้คนตัวเล็กที่เหลือแต่เสื้อกล้าม แล้วจูงมือคนที่ยังนิ่งงันออกไปจากห้อง

    • .
    • .

    • ราวครึ่งชั่วโมงหลังแจ็คและทอมออกไป

    • ชายหนุ่มในชุดสูทสีกรมพร้อมกระเป๋าเอกสารในมือปรากฏตัวขึ้นอย่างร้อนรน มีการ์ดติดตามคุ้มกันสองนาย เขาคือเลขาฯ ของไมเคิลที่ได้รับแจ้งจากคนขับรถว่านายท่านไม่ได้กลับลงมาตามเวลานัด จึงต้องรีบรุดมาที่นี่

    • เขาตรงเข้าเคาะประตูห้องที่ไมเคิล เคนใช้นัดเจรจากับเอิร์ล 

    • ไม่มีเสียงตอบรับ 
    • เป็นประตูห้องฝั่งตรงข้ามที่เปิดออกแทน

    • ปัง! ปัง!

    • บอดี้การ์ดสองนายล้มลงในพริบตา
    • ปลายกระบอกปืนเคลื่อนเข้าจ่อใต้คางเขา

    • "คริสเตียน เบล...ใช่ไหม?"

    • ชายที่หน้าตาเหมือนเอิร์ลคนเก่าถาม
    • คงตกใจถ้าไม่เคยได้ยินว่าเขามีแฝด

    • คริสเตียนพยักหน้า
    • หลุบตามองชายร่างเล็กที่เอาปืนจี้ตนอยู่

    • "ไมเคิล เคนตายแล้ว"

    • ถ้าจำไม่ผิด...หัวหน้าแก๊งเรดแฮนด์?

    • "ต่อไปนี้คุณทำงานให้พวกผม"

    • ปืนดันคางเข้ามาอีกจนเขาต้องเชิดหน้า

    • "หรือจะไปสบาย...ไม่ต้องทำงานอีกเลย เลือกเอา"

    • .
    • .

    • ตั้งแต่ขึ้นรถ ยังไม่มีใครพูดอะไร

    • แจ็คยังคงพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวในระหว่างที่ขับรถ พวงมาลัยถูกควบคุมด้วยมือเดียวอีกครั้งยามเขาใช้ความคิดจนต้องกัดเล็บ เริ่มนึกออกแล้วว่าทำไมขามาทอมจึงได้เงียบผิดปกติและดูมีอะไรในใจขนาดนั้น

    • บางทีคำสั่งที่ทอมได้รับอาจเป็นการสังหารไมเคิล เคนตั้งแต่แรก

    • เขาไม่เห็นด้วยหรอกแต่ไม่อยากโวยวายตอนนี้

    • อีกฝ่ายดูเหนื่อยเกินไป
    • มือเล็กนั่น...ก็เริ่มสั่น

    • แจ็คมองทางไป มองมือนั้นไป

    • "ไม่เป็นไรนะ...?"

    • ทอมเลิกเหม่อลอย หันมาหาเขา...ช้าๆ
    • มองตามสายตาคู่นั้นลงไปที่มือตัวเอง

    • เพิ่งรู้สึกว่าสั่น...ก็ตอนที่เห็น

    • "ปฏิกิริยาปกติของร่างกายน่ะ..."

    • ทอมอธิบายเสียงเรียบ
    • แจ็คพยักหน้ารับรู้เงียบๆ และขับรถต่อ

    • "..."

    • แต่หยุดกัดเล็บ

    • เอื้อมมือใหญ่มากุมมือเล็กที่สั่น

    • ทอมดื้อเล็กน้อย 

    • แต่เพราะอีกคนบีบแน่น ยืนยัน
    • เลยต้องยอมปล่อยให้ช่วย

    • อย่างน้อยก็ทำให้หลับสบายไปได้ตลอดทาง

    • .
    • .

    • "กลายเป็นว่าทุกคนรู้กันยกเว้นผม"

    • แจ็คเหนื่อยจนอยากไปนอนแทบตาย แต่ยังคาใจจนต้องยอมมานั่งทะเลาะกับลุงกลางดึก เขาพยายามไม่เสียงดัง เพื่อไม่ให้ไปรบกวนคนตัวเล็กที่เพิ่งอุ้มไปส่งเข้านอน เพราะปลุกไม่ตื่น เลยต้องพาออกจากรถทั้งที่หลับปุ๋ยเป็นเด็กแบบนั้น

    • ดูไร้เดียงสา ราวกับเจ้าหญิงนิทรา
    • ทั้งที่เพิ่งฆ่าคนไปห้าคน

    • เพราะคำสั่งที่แท้จริงจากคิลเลียนเป็นอย่างที่แจ็คคิดไว้ หน้าที่แท้จริงของทอมคือการจบชีวิตไมเคิล เคน ปิดฉากสงครามระหว่างแก๊งให้เร็วที่สุด

    • "ทุกคนข้ามหัวผม ผมยังพอรับได้ แต่ยังไงผมก็ไม่ชอบวิธีการฆ่าเพื่อครอบครองอยู่ดี แบบนี้มันจะต่างจากที่คิลเลียนฆ่าพ่อผมยังไง"

    • คริสหยุดทุกอย่างที่ทำอยู่ทันที

    • "การเจรจานั่นถูกจัดขึ้นเพื่อลวงหลานไปฆ่าตั้งแต่แรกแล้ว แจ็ค"
      "..."
      "คิลเลียนแค่เห็นว่ามันเป็นโอกาสที่ต้องชิงลงมือปิดเกม หลานเองก็โตมากับวงการนี้ น่าจะรู้ดี หรือหลานคิดว่ามีแก๊งไหนรักษาอำนาจไว้ได้โดยไม่ฆ่าใครเลย"

      ลุงลุกจากโต๊ะทำงานมานั่งข้างแจ็ค

      "คำสั่งแรกหลังขึ้นเป็นเอิร์ลของหลานคือฆ่าหนูทอม จำได้ไหม? หลานน่ะได้พ่อมาเต็มๆ..."

      คนฟังนั่งเงียบ มองไฟในเตาผิง 

      "แอนดี้ใช้อารมณ์นำเหตุผลเสมอ เลยฆ่าใครเพราะเรื่องส่วนตัวบ่อยๆ แต่คิลเลียน หนูทอม หรือแม้แต่ไมเคิล พวกเขาจะฆ่าใครสักคนก็เพื่อธุรกิจเท่านั้น หลานต้องระวังเรื่องนี้ให้มาก มันจะย้อนกลับมาทำลายตัวเอง..."
      "เข้าใจแล้วครับ"

    • คริสยิ้มบาง ตบบ่าคนเป็นหลาน

    • "ผมแค่ยังช็อกที่เด็กนั่น..."

    • แจ็คละไว้ แต่พอเข้าใจได้ทันที

    • เรดแฮนด์กำเนิดมาจากชนชั้นแรงงาน
    • จึงทำเรื่องสกปรกทุกอย่างด้วยมือตัวเอง

    • การเป็นลูกชายหัวหน้าไม่ใช่ข้อยกเว้น

    • "เท่าที่หนูทอมทำคือปกป้องชีวิตหลาน ลองคิดอย่างนี้ดูแล้วกัน"

    • .
    • .

    • แจ็คเปิดประตูห้องนอนตนอย่างเงียบเชียบ

    • ไม่เปิดไฟด้วยซ้ำ กลัวว่าแค่เสียงเล็กๆ หรือแสงสว่าง หรืออะไรก็ตามจะไปรบกวนการนอนหลับของอีกคน กลัวเล็กกลัวน้อยมากเกินอย่างที่ไม่เคยใส่ใจใครมาก่อน จนเริ่มกลัวที่ตัวเองเปลี่ยนไปแบบนี้ 

    • เขาห้ามกายตัวเองไม่ได้
    • อย่างน้อยก็ควรห้ามใจ เพื่ออนายริน

    • ความจริงเรื่องจบเร็วแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

    • ไว้แบ่งพื้นที่ของไมเคิล เคนกับทางเรดแฮนด์เสร็จเมื่อไรก็คงได้หย่า... ต้องหย่าให้เร็วที่สุด

    • จะได้ไม่ต้องมานั่งกลัวใจตัวเองแบบนี้

    • "อือ..."

    • คนบนเตียงขยับเล็กน้อย แต่ไม่ตื่น
    • ไม่รู้ตัวว่าถูกร่างสูงขึ้นมานอนกอดไว้

    • แค่คืนเดียวเท่านั้น
    • ขอโทษนะ นาย 

    • แต่ขอคืนเดียวจริงๆ

    • .
    • .

    • "อีกชั่วโมงเธอค่อยมารับฉันแล้วกันนะ"

    • คริสสั่งก่อนลงจากรถ
    • ฟินน์พยักหน้า "ครับ คุณโนแลน"

    • เขาลงจากรถก่อนถึงที่นัดหมายและเดินเท้าต่อไปอีกพักใหญ่ เลี้ยวซ้ายเข้าตรอกเหงาๆ เงียบๆ ซึ่งน้อยคนจะรู้ว่ามีร้านน้ำชาอยู่ในนั้น มันเป็นสถานที่หนึ่งที่เขาแอบมานั่งอ่านหนังสือบ่อยๆ สมัยเด็ก โดยเฉพาะเวลาที่บ้านเสียงดังจนอยู่ไม่ได้ เพราะแอนดี้หัดยิงปืนกับพ่อ

    • "สวัสดีครับ"

    • เจ้าของร้านทำหน้าเหวอเล็กน้อย
    • เพราะแอนดรูว์ ลาวเดนเพิ่งตายไปไม่นาน

    • ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ารายนั้นไม่ได้มาบ่อย
    • ขาประจำคืออีกคนสมัยยังเป็นเด็กต่างหาก

    • "คริสใช่ไหมนี่?"
    • "ครับ คุณไรแลนซ์ ผมเอง"
    • อีกฝ่ายยิ้มกว้าง "โอ ดีจริงๆ ที่ได้เจอกันอีก กลับมาเมื่อไรนี่ อ้อ คงมางานแอนดี้สินะ..."
    • "ใช่ครับ"
    • "แล้วจะอยู่นานที่นี่ไหมล่ะ หรือว่ายังไง"
    • "แค่มาจัดการธุระทางบ้านให้เรียบร้อยน่ะครับ คงกลับไปโน่นเร็วๆ นี้"
    • "อ้อ น่าเสียดาย นี่โต๊ะประจำของเธอยังอยู่ที่เดิมเลยนะ ยังไงช่วงที่ยังอยู่ก็แวะมาบ่อยๆ ล่ะ"

    • มาร์คชี้ไปโต๊ะตัวในสุดของร้าน

    • "ขอบคุณครับ"
    • "เอิร์ลเกรย์กาหนึ่งเหมือนเดิมใช่ไหม"

    • คริสยิ้มตอบรับ
    • เข้าไปนั่งรอคนที่นัดไว้

    • ...

    • กรุ๊ง กริ๊ง

    • โมบายหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง
    • มาร์ค ไรแลนซ์หันมาทักทายลูกค้าใหม่

    • "อ้าว เจมส์ รับอะไรดี?"

    • เจมส์ ดาร์ซีถอดหมวกออก ทักทายตามมารยาท

    • "ไม่เป็นไรครับ ผมมากับสุภาพบุรุษท่านนั้น..."

    • ชายร่างสูงยาวยิ้มเดินไปยังโต๊ะตัวเดียวที่มีลูกค้าอยู่

    • "สวัสดีครับ คุณคริส"

    • .
    • .

    • ครบหนึ่งชั่วโมงพอดี
    • ฟินน์วนรถกลับมารับเจ้านาย

    • คริสรู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้มีอะไรสักอย่าง
    • แววตา...เหมือนเคยเห็นที่ไหน

    • "ทำงานให้เอิร์ลมานานหรือยัง"
    • "ตั้งแต่แม่ผมเสียครับ ประมาณห้าปีก่อน..."
    • "เป็นคนที่ไหนล่ะเรา"
    • "อีสต์เอนด์นี่แหละครับ ฮอกซ์ตัน"

    • ฮอกซ์ตัน...?
    • ทำไมคุ้น

    • เด็กหนุ่มเริ่มแสดงท่าทีประหม่ามากขึ้น มองกระจกบ่อยขึ้น ตลอดเวลาที่คริสชวนคุย แต่ก็ยังถือว่าเก็บอาการได้ดีมากอยู่

    • กระทั่งเจ้าตัวยกแขนนวดคอตัวเอง
    • ปกเสื้อรั้งลงเผยให้เห็นสิ่งหนึ่ง 

    • ที่สะดุดตาคริส

    • "สร้อยแปลกดีนะ"
    • "..."

    • มันเป็น...สร้อยทองเส้นสั้นที่ถูกนำมาต่อให้ยาวขึ้นด้วยเงินเส้นยาว จนกลายเป็นสร้อยคอ

    • "ได้มาจากไหนเหรอ"
    • "...พ่อผมให้ไว้ครับ"

    • แปลกจริงๆ

    • เส้นสั้นสีทองน่ะเป็นสร้อยข้อเท้าเด็กสั่งทำ
    • ลวดลายเป็นเอกลักษณ์ ไม่มีขายทั่วไป

    • ที่เขารู้ เพราะอีกเส้นที่เหมือนกันน่ะ...

    • อยู่ที่เขา

    • .
    • .

    • "ตื่นรึยัง"

    • ทอมนิ่วหน้า งัวเงียกระซิบ
      "ตื่น...เพราะคุณน่ะ"
      "งั้นก็ลุกมาอาบน้ำได้แล้ว"

    • เด็กดื้อยิ่งซุกหน้าจมไปกับอกกว้าง

    • แจ็คพรมเสียงกระซิบเร่งย้ำๆ
    • "เร็ว เดี๋ยวเลือดมันล้างไม่ออก..."
      "...คุณก็ลุกสิ"
      "ลุกก่อนสิ"
      "คุณก่อน..."
      "ได้"

    • ชายหนุ่มลุกจากเตียง
      ช้อนเอาร่างในอ้อมแขนขึ้นมาด้วย

    • "นี่!"
    • "อะไร ก็ลุกพร้อมกันไง"

    • ทอมจำต้องคว้าคอคนตัวโตไว้กันหล่น
    • แกล้งยิ้มหวาน "อาบพร้อมกันเลยไหมล่ะ"

    • แจ็คเงียบอุ้มไปส่งไว้ในอ่างอาบน้ำ

    • จะตกหลุมพรางอีกไม่ได้

    • "เร็วๆ ล่ะ...จะได้คุยเรื่องหย่าตอนอาหารเช้า"

    • ประตูห้องน้ำปิดลง

    • "แจ็ค!"

    • และเปิดออกอีกครั้ง

    • "อะไร..."
    • "คุณรีบแค่ไหน?"
    • "ที่สุด" ตอบแบบไม่คิด "ทันทีที่เรดแฮนด์กับเอิร์ลแบ่งอาณาเขตที่ได้มาเรียบร้อย"
      "สัญญากับเขาไว้ใช่ไหม..."

    • เสียงของทอมเบาลงจนสัมผัสได้
    • แต่เขาก็ยัง...ตอกย้ำความจริงให้ฟัง

    • "ว่าจะแต่งงาน...ใช่"

    • .
    • .

    • หาทุ่งหญ้าในลอนดอนไม่ค่อยได้แล้วนอกจากปลูกเอง

    • คิลเลียนลงทุนไปเยอะกับการสร้างพื้นที่ให้ม้าแสนรักได้ออกกำลัง และหลังจากที่นี่เสร็จดี ช่วงสุดสัปดาห์เขาก็ไม่เคยอยู่บ้านในเมืองอีกเลย ทอมเรียกมันเล่นๆ ว่า 'บ้านลูกเมียน้อย' เพราะพ่อดูมีความสุขกับการแอบมากกอยู่กับเจ้าลูกรักขนคอยาวเหลือเกิน

    • นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพาคนอื่นมาด้วย
      แต่ก็...ไม่ใช่ 'คนอื่น' เสียทีเดียวหรอก

    • "มันไม่กัดหรอกน่า"

    • คิลเลียนลูบสันจมูกเจ้าม้าสีนิลอย่างรักใคร่ 
    • ระหว่างที่คริสปีนขึ้นไปนั่งบนหลังมัน

    • และนั่งนิ่ง

    • "อะไร อย่าบอกนะว่าขี่ไม่เป็นแล้ว"
    • คริสยิ้ม "แอลเอไม่ค่อยมีม้าให้ขี่หรอกครับ"

    • ยื่นมือออกมาตรงหน้าเจ้าของม้า

    • "สอนผมใหม่ได้ไหม..."

    • คิลเลียนส่ายหัว เบื่อหน่าย
    • แต่ก็ยอมปีนขึ้นไปนั่งหน้า

    • คนตัวโตสอดแขนผ่านเอวบางไปจับเชือกจูงม้า 
    • แล้วบังคับเจ้าลูกรักของคนในอ้อมแขนออกเดิน

    • เรียกเสียงโวย "โคตรตอแหลเลย..."

    • ไหนวะ ขี่ไม่เป็น
      จะลงก็ไม่ทันเสียแล้ว

    • คริสหัวเราะอารมณ์ดีอยู่ด้านหลัง 
      เต็มใจรับคำสบถก่นด่าที่ตามมาอีกเป็นชุด 

      "คุณยังไม่บอกเลยว่ามันชื่ออะไร"
      "ไม่ต้องรู้หรอก"
      "ทำไมล่ะครับ"
      คิลเลียนถอนหายใจ "รู้ไปทำไมเล่า"
      "คิลเลียน..."
      "ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลย"

      คนตัวโตฝังใบหน้าลงบนไหล่เล็ก
      งึมงำถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

      "บอกหน่อยสิ..."
      "คริส"
      "นะครับ..."
      "คริส"
      "จะไม่บอกจริงเหรอ..."
      "ก็บอกไปแล้วไง"

      คนตัวเล็กพูดเสียงดุ

      คนฟังพอรู้ว่าม้าชื่ออะไรก็ยิ่งซุกหน้าลงกับสะบักหลังของร่างในอ้อมกอด ด้วยอาการเขินจนแทบอยากมุดลงดิน คิลเลียนทำปากยื่น หมั่นไส้เสียเต็มประดา แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ

    • อยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

    • "คริส..."

    • คนข้างหลังโงหัวขึ้นมา

    • "เรียกม้าหรือเรียกผมครับ"
      "คุณชาย..."
      "..."

    • น้ำเสียงจริงจังของอีกฝ่ายแกว่งหัวใจเขาได้ดีนัก

    • "อยู่ต่ออีกนิดได้ไหม..."

    • เพราะตั้งใจกลับมาเพียงชั่วคราวเท่านั้น
      เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่ห่างหาย
      เพราะอีกไม่กี่วัน...เขาต้องบินกลับไป

    • "ทำไมล่ะครับ"
    • "...ไม่อยากฝัน"

    • เพราะชีวิตที่ไม่มีคุณ คงเหมือนฝันร้ายอันยาวนานอีกครั้ง 
      เพราะโลกใบนี้ไม่เหมือนจริงอีกเลย ตั้งแต่คุณจากไป

    • "เพราะต่อหน้าคุณเท่านั้น...ที่ผมรู้สึกมีตัวตน"

    • คริสดึงเชือกจูงให้ม้าหยุด
      เงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ย

    • "ทำไมคุณไม่ไปกับผมล่ะครับ"
      "มันไม่ง่ายอย่างนั้นไง ลูกน้องผมก็มีชีวิต เขาจะอยู่กันยังไงถ้าไม่มีผม ไหนจะทอม..."
      "ผมก็ย้ายกลับมาเฉยๆ ไม่ได้เหมือนกัน"

      ความจริงนั้นแสนเรียบง่าย แต่เลือดเย็นนัก

      น้ำเสียงนุ่มนวลของเขา...
      ไม่ช่วยให้ความเจ็บปวดเบาบางจางลงเลย

    • "ผมต้องจากไปแต่แรกก็เพราะไม่อยากดิ่งลึกลงไปในวังวนธุรกิจเลือด รู้ไหมครับว่าความจริงแล้วพ่อต้องการให้ผมเป็นเอิร์ลต่อจากท่าน..."

    • เพียงข่าวลือเรื่องการเลือกทายาทสืบทอดตำแหน่งแพร่ออกไป เขาในวัยแค่ยี่สิบสองก็ถูกพยายามลอบสังหาร เรื่องนี้ทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันจนต้องหย่า แม่ปกป้องเขาเอาไว้ พาเขาหนีไปอยู่ให้ไกล ในขณะที่แอนดรูว์รักพ่อมากกว่า และแม่ก็ห้ามอะไรน้องไม่ได้ สุดท้ายพ่อก็จำใจต้องยกตำแหน่งให้ลูกคนที่เหลือ

    • คำสั่งเสียสุดท้ายของพ่อ...ผ่านทางจดหมาย คือคำขอร้องให้ช่วยเป็นที่ปรึกษาให้น้องและองค์กรที่พ่อสร้างมา เขายังรักพ่อเสมอ ถึงได้ทำตามสัญญา เมื่อน้องตาย เขาจึงต้องกลับมาจัดการทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเพื่อหลาน แต่...

    • "มันไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการ..."

    • คิลเลียนค่อยๆ ยกแขนอีกฝ่ายขึ้น
    • ลอดตัวออกมา ปีนลงจากหลังม้า

    • รู้สึก...ราวกับจะสลายไปในอ้อมกอดนั้น

    • "งั้นก็คงไม่ต้องการผมด้วยใช่ไหม"
      "คิลเลียน..."
      "บางทีเราอาจถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนี้ คุณคงเป็นแค่ดาวหางที่นานๆ จะโคจรกลับมาใกล้ผมสักที..."

      ก่อนที่คุณจะหายลับไปจากขอบฟ้า

      ...อีกครั้ง

    • .
    • .

    • การตกลงแบ่งอาณาเขตที่ได้จากไมเคิล เคนเป็นไปอย่างเรียบร้อย เอิร์ลถือโอกาสประกาศในที่ประชุมเรื่องการหย่า เพื่อให้ทุกคนเตรียมแยกย้ายกลับประจำตำแหน่งแก๊งใครแก๊งมันตามเดิม ทอมนัดเซ็นเอกสารหย่าตอนเย็นวันนั้นแล้วก็ออกไปเลย คิลเลียนยังไม่ยอมคุยกับคริส

    • ฝ่ายกฎหมายของเอิร์ลแกล้งเก็บเอกสารช้าๆ 
    • เพื่อรอให้ลูกน้องออกไปหมดก่อน

    • แต่เจมส์ ดาร์ซีกลับตัดหน้า
    • ขอคุยกับหัวหน้าแก๊งตนเป็นการส่วนตัว

    • "คุณช่วยออกไปได้ไหม..."

    • หรือต้องขอบคุณมือขวาของอีกฝ่าย
      ที่ทำให้เจ้าตัวยอมพูดสักประโยคกับเขากันนะ?

      "คิลเลียน..."
      "มีตรงไหนไม่เข้าใจเหรอ"

      คนตัวเล็กยืนขึ้น คาบบุหรี่ไว้
      เจมส์ช่วยจุดไฟให้อย่างรู้งาน

      พ่นควันหนึ่งครั้ง
      เดินตรงเข้ามาหา

    • พาเขาไปส่งที่ประตู

    • คริสเคยกลัวการถูกพระจันทร์คู่นั้นจ้องตอบ

    • ตอนนี้รู้แล้วว่าการที่มันไม่สาดแสงอ่อนโยนมายังเขาเลยต่างหาก น่ากลัวยิ่งกว่า

    • "ขอบคุณที่รักษาสัญญาจะมอบโลกทั้งใบให้ผมแล้วกัน..."

    • คิลเลียนกระซิบ ไม่มองหน้า
    • มือดันประตูให้งับปิดลง

    • แม้ว่าความจริงแล้ว โลกทั้งใบของผม...
      จะหมายถึงคุณก็ตาม

    • ควันขาวลอยอ้อยอิ่งออกจากปาก
    • คิลเลียนกลืนน้ำลาย หันกลับมา

    • "ว่าไง มีปัญหาอะไร"

    • คำตอบของเจมส์...ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดคิดมาก่อน

    • "หัวหน้าเคยบอกว่าสักวันหนึ่งจะให้ผมออกไปตั้งแก๊งของตัวเองได้ จำได้ไหมครับ"
      "..."
      "ถ้าผมจะขอให้วันนั้น...คือวันนี้ล่ะ?"

    • คำถามคือทำไม

    • ทำไมต้องตอนนี้?

    • .
    • .

    • สองสามวันที่แจ็คยุ่งๆ แบร์รี่มาอยู่เป็นเพื่อนตลอด

    • อันที่จริงพวกเขาเป็นเพื่อนกันมานานก่อนจะรู้จักแจ็คหลายปีแล้ว โตมาในย่านเดียวกัน เคยเล่นด้วยกัน กระทั่งพ่อขี้เมาของแบร์รี่ทิ้งแม่ไป แล้วแม่ก็มาป่วยตายในเวลาไล่เลี่ยกัน แบร์รี่เลยต้องทำงานตั้งแต่เด็ก ก็พ่อของแจ็คนั่นแหละที่รับไปดูแล หลังจากนั้นก็เลยห่างกันไปหลายปี 

    • เจอกันอีกทีตอนที่เจ้าตัวกลายมาเป็นคนสนิทของแจ็ค

    • "นี่ดอกลิลี่— อะไรนะ..."
    • "ลิลี่ ออฟ เดอะ วัลเลย์"

    • อนายรินตอบยิ้มๆ "ความหมายดีด้วยนะ"
    • "แปลว่าไรอะ"
    • "ความอ่อนหวานของคุณช่วยเติมชีวิตฉันให้สมบูรณ์"
    • "บ้า เขินนะตัว"
    • "ตลกอีกละแบร์" 

    • หัวเราะจนเขี้ยวเล็กๆ โผล่มาให้เอ็นดู

    • แม้จะฟังดูน่าขัน แต่บางครั้ง...
    • ก็รู้สึกเหมือนแววตาคู่นั้นมีบางอย่าง

    • "คนชอบใช้เป็นช่อประดับมวยผมเจ้าสาวด้วยนะ น่ารักเนอะ"

    • อนายรินว่าก้มหน้าก้มตาแต่งกิ่งดอกไม้ต่อ

    • ไม่รู้ตัวว่าอีกคนได้ย่องไปข้างหลัง พร้อมกับดอกไม้สีขาวเล็กๆ เหล่านั้นกิ่งหนึ่ง แล้วใช้มันประดับบนเรือนผมหยักศกนุ่มสลวยบนศีรษะเจ้าของร้านดอกไม้

    • ...?

    • อนายรินเงยขึ้นมาเห็นภาพสะท้อนตัวเองในกระจก ยิ้มขำ "อะไรเนี่ย..."

    • "ก็...เดี๋ยวอนายจะได้แต่งงานกับแจ็คมันแล้วไง" 

    • แบร์รี่ยิ้มจนตาปิด

    • "พูดถึงก็มาเลย ตายยากจริงเจ้าบ่าว..."

    • เขากำดอกไม้ไว้ในมือ
    • มองเอิร์ลลงจากรถ มาหาอนายริน

    • ใบหน้าหล่อเหลายิ้มร่ามาแต่ไกล

    • "นาย..."
    • "แจ็ค"
    • "เย็นนี้เราจะได้ถอดแหวนแล้ว เพราะงั้น...พรุ่งนี้..."

    • ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าคนรัก

    • "ถึงไม่มีกฎหมายรองรับ ไม่มีทะเบียนสมรสให้จด ไม่มีงานเลี้ยงเต้นรำเลิศหรู ไม่มีบาทหลวงยอมทำพิธีให้..."

    • แจ็คกุมมือนุ่มทั้งสองข้าง

    • "นายจะแต่งงานกับเราได้ไหม"

    • อนายรินหัวเราะ "ต้องรีบขนาดนี้เลย"
    • "ไม่อยากให้นายรอนานกว่านี้แล้ว"
    • "อือ..."
    • "อะไรครับ"
    • "ตกลงไง"

    • ไม่ต้องพิเศษอะไรมากมาย
    • สั้นๆ ง่ายๆ แค่นั้นก็พอแล้ว

    • ชายหนุ่มจูบคนรักด้วยความดีใจ

    • ลืมไปว่าเพื่อนยืนอยู่ทั้งคน
    • แบร์รี่แกล้งกระแอมเบาๆ

    • "แหม ถ้าจะไม่มีอะไรเลยขนาดนี้ มีเพื่อนเจ้าบ่าวสักหน่อยก็ดีมั้งครับ ไอ้เวร"

    • คนจะแต่งงานพากันหัวเราะออกมา

    • "ยินดีด้วยเว้ย" 

    • แบร์รี่สวมกอดเพื่อนตัวโต

    • ขออย่างเดียว...
    • ดูแลอนายให้ดีๆ ก็พอ

    • .
    • .

    • ก๊อก ก๊อก

    • "เข้ามาสิ..."

    • ประตูเปิดออก เด็กหนุ่มชะโงกหน้าเข้ามาก่อน

    • "คุณโนแลนเรียกผมหรือครับ"
      คริสพยักหน้า "ปิดประตูด้วย"

    • ฟินน์แทรกตัวผ่านประตูเข้ามาและปิดมันอย่างเงียบเชียบ ความกังวลทอประกายในดวงตาเล็กน้อย อดพะวงไม่ได้ว่าตนทำอะไรผิด ผู้ใหญ่จึงต้องเรียกมาคุยเป็นการส่วนตัวถึงขนาดนี้

    • ทันทีที่นั่งลงตรงข้าม คริสก็เข้าเรื่อง

    • "จำนี่ได้ไหม..."

    • มือใหญ่วางสร้อยเส้นสั้นลงบนโต๊ะ
    • ฟินน์ตกใจ ยกมือตะปบคอตนอัตโนมัติ

    • ยังอยู่นี่...

    • "มันไม่ใช่ของเธอ"

    • คริสเฉลย
      อธิบายต่อ "หลายสิบปีก่อน ผู้ชายคนหนึ่งสั่งทำสร้อยข้อเท้าเป็นของขวัญครบรอบหนึ่งปี..."
      "..."
      "...ของลูกชาย..."
      "..."
      "สองคน"

    • ม่านตาของเด็กหนุ่มเบิกกว้างขึ้น

    • "เดาออกแล้วใช่ไหมว่าฉันมีมันได้ยังไง"

    • สร้อยข้อเท้าเด็กที่ถูกสั่งทำขึ้นคู่กัน
      เป็นของคริสกับแอนดรูว์

    • "ฉันเคยได้ยินแอนดี้เล่าถึงผู้หญิงคนหนึ่งในฮอกซ์ตัน พอเธอบอกว่ามาจากฮอกซ์ตัน ฉันก็เลยสงสัย..."
      "..."
      "แอนดี้ให้เธอไว้ใช่ไหม"

    • เพราะเด็กคนนี้เป็นลูกนอกสมรสของแอนดี้

    • "และฉันถามแจ็คแล้ว เธอไม่ได้ทำงานที่นี่มาห้าปี เธอเพิ่งเข้ามาหลังจากแอนดี้ตาย ทีนี้ เธอมีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า..."

    • ฟินน์ลอบกลืนน้ำลายที่แสนจะหนืดคอ
    • คริสไม่เร่งรีบ ใช้ความเงียบกดดันต่อไป

    • เด็กหนุ่มค่อยๆ ปริปาก

    • "คุณจะขัดขวางผมหรือเปล่าครับ..."
    • "ฉันแค่ต้องรู้ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาร้ายกับพี่ชายต่างแม่ของเธอ..."

    • คริสแกล้งโยนหินถามไปอีกทาง
    • ฟินน์ก็หลุดความจริงออกมา

    • "ไม่ครับ ผมแค่เข้ามาสืบว่าใครฆ่าพ่อ และจะหาตัวมันได้ยังไง..."

    • แอนดี้ต้องรักลูกคนนี้มาก เดาจากการให้สร้อยข้อเท้านั้นไว้ แทนที่แจ็คจะเป็นคนได้ไป เด็กต้องผูกพันกับพ่อมากทีเดียว จึงได้อยากแก้แค้นไม่ต่างกับพี่

    • "แล้ว...ถ้าฉันบอกว่าฉันช่วยได้ล่ะ"

    • .
    • .

    • เอิร์ลให้เคนเนธเตรียมเอกสารสำหรับการหย่าขาดการสมรสของมาเฟียไว้แล้ว มันต้องระบุอย่างละเอียดเป็นพิเศษว่าสองฝ่ายตกลงใจหย่า เพื่อที่หลังสองแก๊งแยกขาดจากกันดังเดิม จะไม่มีใครอ้างเกียรติศักดิ์ศรีคู่แต่งงานมาตามเอาเรื่องใครได้ 

    • แจ็คลงลายมือชื่อของตนแล้ว
    • แต่ทอมกลับไม่มาตามนัด

    • คิดอะไรอยู่กันแน่

    • เขารอจนเลยเวลานัดไปสามชั่วโมง จนมืดค่ำ อีกฝ่ายก็ยังไม่มา เขาต้องปล่อยให้เคนเนธกลับบ้าน สุดท้ายต้องออกไปตามหาด้วยตัวเอง แทบพลิกบาร์ทุกบาร์ในอีสต์เอนด์กว่าจะพบ

    • อยู่นี่เอง

    • ทอมนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ
    • ณ ปลายเคาน์เตอร์ มุมมืดใต้บันได

    • ดอกไม้สีขาวช่อหนึ่งวางอยู่ใกล้ๆ
    • ถ้าจำไม่ผิด...ดอกชนิดเดียวกับวันนั้น

    • ลิลี่ ออฟ เดอะ วัลเลย์

    • "ทำไมไม่มาตามนัด"

    • อีกฝ่ายไม่ตอบ กระดกเหล้าเพียวเข้าปากอีกเป๊ก และเริ่มรินใหม่...

    • แจ็คคว้าแขนเล็กเอาไว้
    • แย่งขวดแอลกอฮอล์ไปจากมือ

    • ทอมพยายามยื้อคืน
    • แต่มึนหัวจนต้องทรุดกลับลงไปนั่ง

    • "โอเคหรือเปล่า..."

    • ร่างสูงโน้มตัวลงไปดูด้วยความเป็นห่วง ประคองใบหน้าแดงก่ำไว้ด้วยสองมือ แสงไฟสลัวในบาร์สะท้อนให้เห็นคราบบนแก้มและขอบตา

    • ร้องไห้?

    • เสี้ยววินาทีที่เผลอ
    • ริมฝีปากหยักสวยก็บดเบียดลงมา

    • แจ็คชะงักค้างไป ปล่อยให้ลิ้นเล็กซุกซนรุกล้ำ พอได้สติจะผลักออก ก็ไม่อาจสู้แรงคนเมาที่ล็อคคอเอาไว้แน่นราวคีมเหล็ก รสชาติขมปร่าของแอลกอฮอล์ดีกรีสูงแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปาก หัวใจสูบฉีดจนความรู้สึกพลุ่งพล่านเดือดดาลไปทั่วร่างดั่งลาวาปะทุ

    • ทอมถอนจูบเองเมื่อพอใจ

    • แต่มันไม่ได้หยุด
    • แจ็คคิดผิด

    • มือเล็กเหนี่ยวขอบกางเกง รั้งร่างสูงเข้ามาแนบชิด เขย่งเท้าขึ้นไป พรมเสียงกระซิบแตกพร่าลงข้างใบหู

    • "ครั้งสุดท้าย..."
      ได้ไหม...?

    • ริมฝีปากจิ้มลิ้มทิ้งจุมพิตออดอ้อนเป็นรายทางจากอกกว้าง ลำคอขาว ไปถึงลาดไหล่ คนในบาร์เริ่มหันมามองและกระซิบกระซาบจนแจ็คต้องทำอะไรสักอย่างก่อน

    • แขนแกร่งช้อนร่างเด็กดื้อขึ้นแนบอก
    • อุ้มไปยังห้องพักชั้นบน

    • ...

    • ทันทีที่วางเจ้าตัวลงกับเตียง
    • เอิร์ลหนุ่มถูกฉุดล้มลงไป

    • ตัวแสบปีนป่ายขึ้นคร่อมตัก

    • "ทอม อย่า..."

    • ถึงปากจะบอกอย่างนั้น
    • แต่ร่างกายกลับทำตรงข้าม

    • ไม่ได้ว่าอะไรยามที่อีกฝ่ายฉีกทึ้งจนกระดุมเสื้อเชิ้ตร่วงกราว ไม่ได้ผลักไสมือน้อยๆ ที่ปัดป่ายลูบไล้แผงอกและแผ่นหลังเปลือยเปล่า ไม่ได้หักห้ามใจไม่ให้ตอบรับรสจูบหวานละมุนในโพรงปาก ตั้งแต่ได้สัมผัส...ก็ไม่อาจปฏิเสธคนคนนี้ได้เลย

    • ครั้งสุดท้าย

    • แจ็คย้ำเตือนตัวเองอยู่ในใจ

    • ครั้งสุดท้าย

    • .
    • .

    • แสงอบอุ่นของวันใหม่สาดไล้ใบหน้าคม

    • แจ็คนิ่วหน้า ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพบกับโลกแวดล้อมอันไม่คุ้นเคย หมุนนาฬิกาความทรงจำย้อนกลับไปเมื่อคืนก่อน เขาตามหาทอม เจอที่บาร์ และ...

    • กึก

    • ข้อมือถูกมัดตรึงไว้กับหัวเตียงด้วยเข็มขัด

    • อะไรกันวะ

    • ใบหน้าแสนสวยซึ่งซุกซนไปทั่วร่างของเขาเมื่อคืนโผล่เข้ามาในกรอบสายตา ทอมอยู่ในชุดเดิมจากเมื่อคืน...ที่เขาจำได้ว่าเจ้าตัวถอดโยนไปทั่วห้อง เตียงยวบลงไปเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายทิ้งน้ำหนักลงนั่ง โปรยยิ้มหวานรับอรุณ

    • "อยากฟังเรื่องตลกไหม..."
      "ทอม นี่มันอะไรกัน"

    • คนตัวเล็กจุ๊ปาก เป็นเชิงสั่งให้เงียบ

    • "เป็นเรื่องสั้นๆ เอง ตั้งใจฟังหน่อย"
    • "..."
    • "เรื่องมีอยู่ว่า...คุณไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ แต่คุณจะต้องชดใช้ในความตายของเขา..."

    • ใคร?

    • "ไม่มีอะไรร้ายแรงถึงตายหรอก ก็แค่ผมจะไม่เซ็นใบหย่า และคุณจะไปไม่ทันงานแต่งของตัวเองในวันนี้"

    • แจ็คมองข้อมือของตนที่ถูกมัด
    • ทั้งขยับทั้งกระชากสุดแรงก็ไม่เป็นผล

    • มีแต่จะทำให้เนื้อหนังเริ่มถลอก

    • "นายหมายถึงใคร ใครตาย ทำไม—"
      ทอมยิ้มหวาน "รู้ไหม พ่อผมไม่ใช่คนเสนอเรื่องสัญญาสมรส ลุงคริสอยากให้ร่วมมือแต่ก็ไม่ได้นึกถึงสัญญาสมรส คนที่ยัดความคิดนี้ลงไปในสมการคือผม..."

    • เขาให้พ่อยืนยันกับลุงคริสว่าต้องใช้การแต่งงานรวมแก๊งเท่านั้น เรดแฮนด์จึงจะยอมร่วมมือในการกำจัดไมเคิล เคน มันเป็นสัญญาที่ให้ประโยชน์สูงสุดอยู่แล้วจึงผ่านฉลุยมาโดยง่าย

    • ให้ตายสิวะ !

    • แจ็คจะใช้มือข้างที่เหลือคว้าอีกฝ่ายไว้ก็ไม่ทัน
    • เจ้าตัวปราดลุกจากเตียงไปถึงประตูเสียก่อน

    • "นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ทอม!"
    • "ก็ทำอยู่..."

    • ประตูงับปิดลง

    • เสียงแจ็คยังตะโกนถามย้ำลอดออกมา
    • ยังคงไม่เข้าใจ ตนต้องชดใช้เรื่องอะไร

    • "เดี๋ยว! นายหมายถึงใครกันแน่!"

    • ประตูแง้มออกเพียงนิด
      ทอมยื่นหน้ามาเฉลย

    • "แฮร์รี่"

    • เขาชื่อแฮร์รี่






      TBC
Views
filmtofic – horamiji View Story
Previous
Next

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
a wallflower girl (@polypor)
ถึงจะรู้ว่าดราม่าแต่ก็เตรียมใจไม่ทันฮืออ รุนแรง เหมือนตอนนี้ทุกอย่างขับเคลื่อนด้วยความแค้น ดีที่ยังเหลือความอบอุ่นของคุณนักกฏหมายที่มีให้หัวหน้าแก๊ง
การตายของแฮซไม่เสียเปล่า ระวังนะคุณเอิร์ล อย่าปล่อยนุ้ทอมไว้กับปากกาถถถถ โหดมากชอบมากสายดุสายยั่ว ได้ใครมารู้เลยนะคะ
ปล.ฟินน์ทำเซอร์ไพร์มากตอนนี้ มาเนียนเชียวเน้อ
Lizlada (@lizlada)
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนนั่งรถไฟเหาะ หูยยยยย เหนื่อยมาก ลุ้นมาก ทั้งซีนเจรจาและแอคชั่น ยอมน้องทอมแล้วอ่ะรู้ก คือบั่บ โอ้ย เก่งมากกกก ถ้าตอนนี้เราเม้นท์อะไรงงๆก็ขอโทษนะคะ5555 อ่านจบแล้วถึงกับต้องรวบรวมสติ พักหายใจ แล้วมาเม้นท์ รู้สึกว่าเริ่มจะคาดเดาอะไรไม่ได้ซะแล้ว เริ่มจะกลัวแล้วเนี่ย ถถถถ กลัวสุดก็น้องทอมนี่ละจ้าาา พี่แจ็ค....... ขอให้โชคจงอยู่เคียงข้างเอิร์ล แหะๆ