ปึง
นั่นมันอะไร
เสียงดังมาจากประตู...ใช่
แต่ใครที่ไหนเขาเคาะประตูแบบนี้กัน
ปึง
เอามือหรือตีนเคาะกันวะ
"มาแล้ว..."
เสียงยาน สำเนียงบ้านเกิดแจ่มชัด
ปลายนิ้วเล็กหยุมหยิมยกเกาหลังคอขาว
มืออีกข้างปลดกลอนห้องพัก
"...!"
ใบหน้าผู้มาเยือนสั่งเขาปิดประตูอัตโนมัติ
ปัง'เวรเอ๊ย'
ไหล่ลู่ หูตก สบถไร้สุ้มเสียง
เยี่ยม ทีนี้เขาก็จะโกรธ แล้วก็เมินนายซะหมายถึง... จากที่เมินมาตลอดอยู่แล้วน่ะนะ
คงไม่ได้เลวร้ายอะไรกว่าเดิมเท่าไร
ปึง ปึง
อ๊าก-- ทำไมยังไม่ไป !
"ถามจริง?"
เสียงต่ำ ๆ แทรกซึมผ่านชั้นเนื้อไม้เทียมของประตูห้องโรงแรมเข้ามา ยิ่งฟังดูทุ้มลึกกึกก้อง กดดันให้เขาต้องยอมเปิดประตู
คราวนี้เจ้าตัวแค่แง้มมันออกน้อย ๆ
ในระดับที่โซ่คล้องยังหย่อนเป็นครึ่งวงรี
"ไง อดัม"
โดห์นัลยิ้มแห้ง
ตาปิดเป็นจันทร์เสี้ยว
"เมื่อกี้มันอะไร..." เลิกคิ้ว พึมพำ
"โทษที..."
ได้แต่ขอโทษ ไม่มีคำอธิบาย
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร
ก็แค่...ตกใจ
ก็แค่อดัม ไดรเวอร์เป็นชื่อสุดท้ายที่เขาจะกล้าคิดว่าจะมาเคาะประตูห้องตน
ดูไม่เคยแยแสเขาเท่าไรเลยนี่นา
อีกอย่าง...
โดห์นัลคิดว่าตัวเองก็คงเป็นชื่อสุดท้ายที่อีกฝ่ายจะนึกอยากแฮงเอาท์ด้วยเหมือนกัน
"นายมีอะไรรึเปล่า หรือจะยืมอะไร?"
อดัมแค่เลิกคิ้วที่เจ้าตัวเปลี่ยนเรื่องฉับพลัน
แต่ไม่ได้ถามจี้เอาอะไร
เพียงยกถุงของในมือขึ้นสูงอีกนิด
เกิดเสียงก๊องแก๊ง
โดห์นัลก้มมอง
"นายอยากดื่มไม่ใช่เหรอ..."
"หา? ฉัน?"
จันทร์เสี้ยวแปรเป็นจันทร์เต็มดวงทันใด
พระจันทร์สีมะกอก
อดัมพบเงาสะท้อนของตนในนั้น
"ฉันพูดตอนไหน?"
คนตัวโตเอนร่างพิงประตู
สายโซ่ถูกขึงจนตึง
เปิดให้เห็นใบหน้านั้นได้ชัดขึ้น
"แอนดี้คุยให้ฟัง นายบ่นว่าอยากดื่มกับฉันตอนให้สัมภาษณ์เมื่อกลางวัน..."
พระจันทร์บีบตัวลงเป็นเสี้ยวอีกครั้ง
เมื่อโดห์นัลยิ้มแหย ห่อไหล่
สีหน้าของอดัมยังราบเรียบ
"เหรอ..."
"งั้น..."
"งั้น?"
อดัมพยักเพยิดใส่โซ่คล้องประตู
"อ้อ โทษที"
โดห์นัลก็แปลกใจที่ตัวเองรีบลนปลดโซ่คล้องออกทันที ทั้งที่จะไม่ทำก็ได้
ทว่าเพียงดวงตาคู่นั้น...
นี่นายมีฟอร์ซจริง ๆ หรือยังไง?
"นึกยังไงถึง..."
โดห์นัลเริ่มต้นงึมงำ
"อะไรนะ"
โชคดี อดัมฟังสำเนียงไอริชไม่รู้เรื่อง
เขาเปลี่ยนใจไม่ถาม "ไม่มีอะไร"
ไม่รอให้เชิญ อดัมหย่อนตัวลงนั่ง
วางถุงเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ
โดห์นัลฝังตัวลงที่สุดโซฟาอีกฟาก
ขาข้างหนึ่งงอพับขึ้นจากพื้น
"นายซื้ออะไรมา"
ไม่ตอบ หยิบขวดเบียร์ออกมา
งัดฝาเปิดออกด้วยขอบโต๊ะ ยื่นให้
"ขอบใจ"
โดห์นัลพึมพำ รับเบียร์เย็น ๆ มากระดก
"จะดูทีวีหรืออะไรไหม"
อดัมสั่นศีรษะ
จิบเบียร์
เงียบ
"เห็นแอนดี้ว่า..."
นิ้วเล็ก ๆ เผลอจิกขวดเบียร์แน่น
แอนดี้! คุณขายผมไปเยอะแค่ไหนวะเนี่ย
"...นายชอบดูฉันเล่นปิงปองเหรอ"
เกือบสำลัก
"ก็...ดูทุกคน จอห์นด้วย ออสการ์ด้วย"
"แต่ฉันเอาจริงเอาจังมันตลกมากใช่ไหม..."
อ๋า
"ใช่...เดี๋ยว...ไม่ใช่...คือ...หมายถึง ตลก แบบ...ฉันเปล่าล้อเลียนนายนะ มันตลกแบบ... แบบว่า...น่ารักดี..."
ไม่ต้องมาเลิกคิ้วเลย
"ฉันไม่ได้น่ารัก..."
"เอ่อ...ไม่ก็ไม่"
"..."
ระยะห่างย่นลงจนดูอันตรายเมื่ออดัมขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ
แต่โดห์นัลก็ไม่มีทางหนีแล้วนอกจากลุกออกไป
ซึ่งเขาทำไม่ได้
อยู่ใกล้หมอนี่แล้วตัวแข็งทื่อไปหมด
อีกครั้งที่รู้สึก...
ราวกับอดัมมีฟอร์ซจริง ๆ
"ทำไมเงียบนัก"
"หืม?"
"อยู่กับคนอื่นไม่เห็นจะเงียบแบบนี้..."
"ฉัน...เปล่า..."
ที่ว่างตรงกลางหายไปอีก
ไม่รู้เท่าไร ไม่กล้ามองด้วยซ้ำ
คอตั้งตรง กวาดลูกแก้วสีอ่อนไปรอบ ๆ
กรอกเบียร์ลงคอไม่หยุด
จนบางส่วนเริ่มไหลริน...
ร่วงหล่นลงมาตามลำคอ
ปลายนิ้วหัวแม่มือของอีกคนหยุดมันไว้
"อ..."
ชู่ววว...
เสียงของโดห์นัลอันตรธานหาย
ปลายนิ้วที่เหลือค่อย ๆ พรมลงบนผิวลำคอบางละเอียด เครื่องดื่มเฉดอำพันไหลผ่านง่ามนิ้วลงมาตามข้อมือใหญ่ นัยน์ตาสีเข้มมองตามหยดน้ำนั้นไปจนสุดทาง
แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ
คนประหม่าเริ่มทำตลกกลบเกลื่อน
"นี่จะบีบคอฉันแบบ
เร็นหรือยังไง..."
คำทักนั้นคลายแรงจากมือใหญ่ลงจนเป็นเพียงการแตะ
"จะดื่ม..."
"..."
"อยาก
ดื่ม...กับฉัน..."
"..."
"ไม่ใช่เหรอ..."
ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
เขาหลับตาแน่นตั้งแต่ได้ยินคำแรก
สติก็หลุดลอยไปตั้งแต่สัมผัสอุ่น ๆ ทิ้งคลื่นความรู้สึกขนาดยักษ์ให้ทะลักทลายถาโถมลงมา...
ณ ริมฝีปาก
"อือ..."
อดัมไม่สนใจเสียงประท้วงแผ่วเบาราวลูกแมวครวญคร่ำ เอาแต่ดื่มด่ำกับรสชาติละมุนลิ้นของเบียร์ในปากคนตัวบางที่บัดนี้ถูกรวบเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ขณะที่โดห์นัลไม่อาจตั้งรับหรือโต้กลับ
เพราะสมองถูกโจมตีด้วยความสับสนจนสติสัมปชัญญะแตกกระสานซ่านเซ็นไปหมด นี่อดัมจริงหรือ? คนที่เย็นชาใส่เขาทั้งในบทและในกองนั่น คือคนเดียวกับชายผู้กำลังขโมยจูบเขาอย่างต่อเนื่องอยู่ตอนนี้...
จริงหรือ?
และทั้งที่หายใจแรงขึ้น ลำบากขึ้น โดห์นัลกลับพบตัวเองส่งมือเรียวเล็กขึ้นไปลูบไล้มือใหญ่ของอดัมที่ยังกำรอบลำคอตนอยู่หลวม ๆ อย่างเผลอไผล
ราวกับเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายทำแรงขึ้น
บีบ...แรงขึ้น
แบบนั้นเขายิ่งหายใจไม่ทัน
แบบนั้นทำให้อดัมเริ่มเห็นใจ และส่งอากาศกลับเข้ามา
แบบนั้น...ช่วยเหนี่ยวรั้งรสจูบให้ยังวนเวียนอยู่อีกสักหน่อย
ไม่จากไปเร็วนัก
"..."
ตลกความแอนดี้เอาไปขายเนี่ยะ 555555555
ประโยค "...อย่าให้ฉันต้องรู้จากคนอื่นอีก"
แบบ โอ๊ย ไม่ไหว ตายไปแล้วววว ฮืออออ T /// T เขินนน
ชอบโมเม้นที่โดนัทชอบงิ้งๆ อดัมนอกจอเหมือนกันค่ะ
ถึงอดัมจะดู ignore สุด ฮือ
ได้แต่อวยพรให้อดัมหันมาสนใจโดนัทซักวันค่ะ 55555555
ขอบคุณสำหรับฟิคมากๆ นะะ