5

การที่อยู่ ๆ จะมาเปิดปากคุยกับคนแปลกหน้าบนยานพาหนะสาธารณะนี่ก็ไม่ใช่เรื่องปกตินักสำหรับฉัน แต่เพราะอะไรบางอย่าง — ฟังดูน่าสงสัย แต่อันที่จริงฉันอาจแค่ขี้เกียจสรรหาถ้อยคำ — วันนี้ฉันเป็นฝ่ายเอ่ยทักเธอก่อน

"สวัสดีค่ะ"

ดวงตาชั้นเดียวของเธอสวย เย็น ขนตาเป็นแพหนา ฉันอยากบรรจงแต่งแต้มสีสันบนใบหน้าให้เธอ แต่เสียอย่างเดียว — ไม่สิ สองอย่าง

1. เราไม่รู้จักกัน และ 2. ฉันแต่งหน้าไม่เป็น

ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลไหนก็ชวนให้คนฟัง (ฉัน และคุณ) ต้องกลอกตามองบน

แต่เข้าใจใช่ไหม ความรู้สึกนั้น เวลาเห็นของที่งดงามมากเสียจนอยากให้เป็นผลงานจากปลายนิ้วตนเอง

ฉันนี่เพ้อไปไกลใหญ่แล้ว

เธอยิ้ม สุภาพ แล้วหลุบตาลงมองเวลาที่ข้อมือ (สาย หรือกระอักกระอ่วน) มีผู้หญิงวัยกลางคนยืนคั่นระหว่างเรา

"ไปก่อนนะ" เธอพยักหน้าให้ฉันหนึ่งที

ฉันโบกมือให้เรือนผมสีนิล

6

เกิดอะไรขึ้นกันนะ

ฉันนึกสงสัยความเป็นไปได้ที่เราจะได้เจอหน้ากันบ่อย ๆ ความบังเอิญเปลี่ยนไปเป็นความตั้งใจแล้วหรือเปล่า

สำหรับฉัน คำตอบนั้นชัดเจนมาตั้งแต่วันแรก ๆ ที่ฉันมาดมั่นว่าต้องขึ้นจากตำแหน่งและเวลาเดิมแล้ว

ฉันมองเธอ — ผู้กำลังก้าวขึ้นรถมา ตำแหน่งเดิม เวลาเดิม — แล้วกลืนคำถามชวนอึดอัดลงคอไป "สวัสดี"

ถ้าไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน ก็คงไม่เห็นหน้ากันบ่อยขนาดนี้หรอกใช่ไหม

"เป็นไงบ้าง" เธอว่า "เมื่อวานฝนตกหนักใช่ไหม" เสื้อเชิ้ตสีเขียวแก่น่ารักเข้ากับริมฝีปากแดง ๆ ของเธอ

"ใช่ กว่าจะถึงบ้าน" ฉันถอนใจ "ทำเอาหมดกำลังใจในการพยายามกลับบ้านเร็วไปเลย"

เธอหัวเราะ ตายิ้ม "นี่ต้องนั่งรถต่ออีกใช่ไหมเนี่ย"

"ใช่" ฉันครวญ "นี่ไม่ต้องนั่งต่อเหรอ"

"คอนโดเราติดรถไฟฟ้า"

"โห ดีจัง"

"ก็ดีล่ะมั้ง"

ฉันเอียงคอ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ สัมผัสได้ถึงเรื่องราวเบื้องหลังคำตอบนั้น แต่รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะถามก้าวก่ายได้ขนาดนั้น แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นชื่อภาษาอังกฤษบนแฟ้มในมือเธอ

"นี่ไม่ใช่ชื่อเรานะ" เธอบอกฉัน อมยิ้มเหมือนรู้ทัน ส่วนสีหน้าฉันก็คงฟ้องชัดเจนว่าโดนจับได้

แย่แล้วฉัน "ขอโทษ..." เธอยังยิ้มอยู่ แต่ใครจะรู้ว่าที่จริงคิดยังไง

"ไม่เป็นไร ๆ" เธอหลุบตาลง ดูลังเล ก่อนดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยจะกลับมามองฉันอีกครั้ง "เราชื่อชา"

ฉันตาโต ใจเต้นแรง "เราชื่อแอม"

"สวัสดี แอม" รถไฟฟ้าชะลอตัวเทียบชานชาลา

"สวัสดี ชา" ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ฉันโบกมือให้เธอ — ชา

"บ๊ายบาย" ชาพูดแผ่วเบา

ฉันยิ้มเหมือนคนบ้าไปจนถึงที่ทำงาน

("ถูกหวยเหรอ" เพื่อนโต๊ะข้าง ๆ ถาม

"เปล่า")

7

"พ่อแม่ชอบดื่มชาเหรอ"

"อืม พ่อเราสะสมใบชา"

"โอ้โห แล้วแบบนี้เบื่อชาไหม"

"ก็เบื่อบ้าง เบื่อชาสมุนไพรกลิ่นฉุน ๆ น่ะ พ่อชอบให้เราดื่ม บอกว่าดีต่อสุขภาพ"

"แล้วดีจริงไหม"

"ก็ไม่รู้ แต่เราชอบชาผลไม้ หอมแบบหวาน ๆ ดี แล้วแอมชอบชาแบบไหน"

คำตอบที่บอกไม่ได้ผุดขึ้นมาในหัว ฉันยิ้มแป้นให้ชา "เราอยู่ทีมกาแฟ"

"ขมจะตาย"

"เฮ้ย หอมออก"

เธอส่ายศีรษะ "ไม่ได้การแล้ว"

ฉันหัวเราะ

"แล้วทำไมชื่อแอม"

"มาจากแอมแปร์" ชาทำหน้า 'โห' ให้ฉัน "พ่อเราจบด้านไฟฟ้ามา"

"เท่"

"พ่อเราบ้าไฟฟ้ามาก แต่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

ชามองฉัน "แล้วแอมบ้าอะไร"

"อืม" ฉันนึก "คนเราต้องบ้าอะไรสักอย่างด้วยเหรอ"

เธอเงียบไป "ไม่ต้องหรอก แต่ถ้ามีก็ดีนะ"

รถไฟฟ้าถึงที่หมาย เราลากันทั้งยังค้างคา คำถามและคำตอบของชาอยู่กับฉันไปตลอดทั้งวัน