หยาดฝนโปรยปรายอย่างไม่ขาดสายชุ่มฉ่ำตลอดยามเช้า เมฆทึบสีเทามัวหมองลอยคว้างไร้จุดหมาย ทุกสิ่งดำเนินไปอย่างเนิบช้า สายลมกระโชกโฉบกระชากความเศร้า วันนี้คงไม่มีแสงอาทิตย์สดใสเช่นเคยมีหากแม้มีก็ไม่มีวันส่องถึงหัวใจสีดำของแม่ม่ายผู้ตอมตม บอบบางทั ้งกายและวิญญาณซูบผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกเดินแต่ละก้าวช่างน่าอดสูปราศจากหญิงสาวผู้มีสุขดั่งที่เคยเป็นมา
สิ่งเดียวที่เยียวยาได้คือสุราว่างเปล่าในกองขวดนับร้อยที่มอมเมาตนเองว่าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อลูกชายอันเป็นยอดดวงใจของสามีผู้ล่วงลับ นับวันเด็กชายเริ่มหน้าตาดั่งเงาของพ่อ เหมือนเสียจนบ้างครั ้งเธอสติฟั่นเฟืองร้องระงมโหยหวนดั่งสัตว์บาดเจ็บ เพราะคิดว่าสามียังอยู่ตรงหน้าแต่พอสางเมากระจ่างก็ครวญลั่นระทมกับความจริง เด็กชายไม่คิดจะโกรธเคืองแม่ที่อ่อนแอพึ่งไม่ได้คนนี ้ เขาเข้าใจดีว่าการสูญเสียนั ้นเจ็บปวดเพียงใด เขาเองก็เสียพ่อ แม่เองก็เสียครึ่งวิญญาณในกาย ไม่มีเหตุอันดีข้อใดเลยที่เขาจะต้องทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนนี ้เพิ่มในยามที่ความเศร้าเกินจะทนไว้
เขาก็แค่เดินลับหายเข้าไปในตู้เสื้อผ้ากอดเข่าอย่างนั ้นตราบนานเท่านานโดยภาวนาขอให้ผู้เป็นแม่เปิดประตูออกมาและบอกทุกอย่างเป็นเพียงสิ่งสมมุติ จากเด็กชายกลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัว สองแม่ลูกเกี่ยวรั ้งกันไว้เหนียวแน่นหากเพียงปล่อยมือใครสักคนอาจทนไม่ได้ชิงจากโลกไปก่อน ยืดเยื้อความตายไปวันๆอย่างเหนื่อยล้า
และในวันนี ้ วันที่ยามเช้าแสดงมหรสพทางอารมณ์ที่แท้จริงจากก้นบึ่งจิตใจของสองแม่ลูก มันไม่แปลกเลยที่วันน่าเบื่อหน่ายและธรรมดาของใครๆจะกลายเป็นวันแสนพิเศษ ลูกชายมองหยาดฝนริมหน้าต่างข้างผู้เป็นแม่ ทั้งคู่แต่งกายด้วยชุดสีดำขลับไม่มีแม้รอยยิ ้มปลอบใจมีเพียงมือที่จับกันไว้แน่นดั่งโลกนี ้มีเพียงพวกเขาสองคน
ประตูเปิดกว้างความเปียกชื้นสัดสาดให้เปียกปอนหนาวสั่นสะท้านทั้งตัว ผู้เป็นแม่ทำเพียงคร่อมตัวปกป้องหยาดฝนไม่ให้ช่อดอกไมสีขาวต้องมลทิน ลูกชายเดินจูงมือเหยียบตัวตรงด้วยความทรนง
บนทางเดินไร้ผู้คน มีเพียงแอ่งน้ำตานองเจิ่งไปทั่ว สองแม่ลูกเดินไร้ร่มคุ้มกายไม่ใช่เพราะประมาทหรือลืมแค่เพียงอยากยอมรับความจริงและจะไม่หลีกหนีเมื่อนรกเย็นเชียบแตะกาย ชายหนุ่มแหงนหน้ารับทุกๆความรู้สึกที่เป็นลอยลึกในใจ
พวกเขาเดินจนมาสุดปลายทางแล้ว สองแม่ลูกยืนอยู่กลางถนนที่รกร้างด้วยพายุฝน กระชับมือแน่นหันมองกันและกันเพื่อกล่าวบอกคำสุดท้าย “แม่ขอโทษ” ลูกชายกล่าวด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ไม่มีอะไรต้องขอโทษครับแม่ พวกเราจะไปหาพ่อด้วยกัน” สองแม่ลูกยิ ้มให้กันเป็ นครั ้งสุดท้าย ก่อนที่ดวงไฟสว่างจ้าของรถโดยสารจะพุ่งทะยานพรากชีวิตของทั้งคู่ไป
โดย พร้อม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in