เราแอบโดดเรียนมานั่งเล่นที่นี่ประจำนั่นแหละ,

ใครๆก็รู้

ครั้งนี้มีทั้งขนม-- อะไรน่ะ ช่างเถอะ เอาเป็นว่ามันคือขนมขบเคี้ยวที่เฟรย์ชื่นชอบและกอบโกยมาหมดเท่าที่ร้านสะดวกซื้อแถวนี้จะมี และแน่นอน แฮมเบอร์เกอร์โง่ๆจากร้านโปรดของพวกเรา-- ร้านคุณนายแอมฟรีย์

'กี่โมงแล้ว'

'บ่ายสองห้าสิบ'

'เป๊ะเลย?'

'--กว่าๆ'

ผมตอบอย่างไม่หยี่หระขณะแกะห่อขนมยี่ห้อนั้น ถ้าถามผมนะ มันก็ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอก

ก่อนที่ผมจะได้หยิบขนมชิ้นแรกเข้าปาก คนที่ไม่มีนาฬิกาก็รีบฉวยเอาขนมไปเป็นกำพร้อมโปะมันเข้าปากไปทั้งอย่างนั้น เมื่อยัดทุกชิ้นเข้าปากไปได้แล้วก็หันมามองหน้าผมพลางยักคิ้วใส่

ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรไปมากกว่าที่ตั้งใจ ส่ายหัวแรงพอแค่ให้อีกฝ่ายมองออกว่าผมเอือมระอากับนิสัยเด็กๆของเขาขนาดไหน แอบยิ้มมุมปากข้างที่เขาไม่เห็นไว้แสดงความเอ็นดูที่ผมคงไม่ยอมรับกับเขาตรงๆ

ผมกรอกขนมถุงในมือเข้าปากบ้าง

เสียงเมืองที่โอบล้อมพวกเราไว้ดังขึ้นมานิดหน่อยหลังจากที่ผมเริ่มให้ความสนใจกับมัน

เสียงใบไม้ที่โดนลมพัดแรงๆ

เสียงจากร้านค้า

เสียงจากโรงเรียนที่เราทิ้งไว้ข้างหลังชั่วคราว

แล้วผมก็สงสัย,

หนึ่งในเสียงเหล่านั้นจะมีเสียงของเพื่อนหรือครูที่สงสัยถึงการหายไปของเรามั้ยนะ? 

แต่ก็ช่างเถอะ

อาการ Senioritis ใช่ว่าจะหายไปได้ง่ายๆซักหน่อย ทางเดียวที่จะพอทำให้หายเบื่อไปได้บ้างในตอนนี้ก็มีแค่นี้แหละ, ใช้เวลากับเฟรย์

ถึงเราไม่ค่อยมีอะไรพูดกันมากเหมือนเพื่อนสนิททั่วไปก็ตามที 

อย่างที่เห็น เฟรย์สนิทกับของกินและขนมมากกว่าผมนี่ แล้วผมจะทำไงได้, ในทางกลับกัน ถ้าคุณถามเฟรย์ เขาก็จะบ่นๆว่าผมน่ะมักจะหายตัวไปบ่อยๆเหมือนกัน บ่นทั้งๆที่รู้ว่าคุณครูชอบโยนงานให้ผมมากกว่ารุ่นพี่คนไหนนั่นแหละ

เฟรย์เตะขาไปมา เพิ่งสังเกตว่าวันนี้เขาใส่กางเกงขาสั้นสีกรมท่า ไม่ใช่สีดำอย่างท่ี่ผมนึกไว้ตอนที่มองผ่านๆก่อนหน้านี้

'อีกกี่เดือนจะปิดเทอมนะ'

'เดือนนึง'

'เป๊ะ?'

'เดือนกว่าๆ ถ้าจะให้พูดก็เดือนนึงกับอีกสองอาทิตย์'

'อ่าาาาาาาฮะ'

ผมดูออกว่าเฟรย์แอบขำ แล้วเขาก็พยักหน้าขึ้นลงตามจังหวะแกว่งขาของเขาพลางแกะขนมชิ้นใหม่ที่ไม่ใช่แบบเดียวกับที่เพิ่งแย่งผมกินไป

'ใจหายเหมือนกันแฮะ'

'อะไรนะ'

สงสัยจะพูดดังไปหน่อย

'บอกว่าใจหายเหมือนกัน'

'อ่า'

ผมเท้าแขนลงบนพื้นดาดฟ้าที่เกลื่อนไปด้วยซากซองขนมและแฮมเบอร์เกอร์ที่เริ่มชืดสองก้อนในถุงพลาสติก 

ดาดฟ้าตรงนี้เป็นที่ๆเราลงความเห็นกันว่าดีที่สุด มันไม่ใช่ดาดฟ้าที่สูงที่สุด แต่เป็นดาดฟ้าของตึกที่มีอีกเกินครึ่งส่วนของตึกยืดสูงขึ้นไปหลายชั้น มากพอจนทำให้ดูเหมือนดาดฟ้านี้ไม่มีอยู่

ส่วนเรื่องที่ว่าเรามาเจอมันได้ยังไงนั้นก็-- คือเรื่องมันยาว มาก ช่างมันไปละกัน

'แต่เดี๋ยวเราก็เจอกันอีกอยู่ดี'

'...'

'ต้องเจอกันหน่า ใช่มั้ย'

'อือฮึ'

เมื่อกี้เกือบเก็บความลิงโลดไว้ไม่อยู่-- ความกังวลเล็กๆข้อแรกของผมคือ เราจะได้เจอกันอีกรึเปล่า, ซึ่งเขาแทบไม่ต้องคิดอะไรเลยในการคลายความกังวลเล็กๆนี้ไปอย่างง่ายดาย

เสียงกระซิบแผ่วเบาพอๆกับการพูดในอวกาศ

ถึงจะกล้ากระซิบออกไป แต่ความหวังเดียวที่มีคือ หวังว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ยิน