กาลครั้งหนึ่งไม่นานเท่าไหร่นัก มีพ่อมดตัวน้อยอาศัยอยู่ในกระท่อมขนาดเล็กกะทัดรัดอยู่กลางป่า โดยใกล้บ้านของเขานั้นมีบึงบัวขนาดใหญ่ ทุกวันพ่อมดน้อยจะไปเก็บใบบัวและดอกบัวมาประกอบอาหาร หรือใช้สอยประโยชน์อื่น ๆ ในบ้าน 

วิถีชีวิตของพ่อมดตัวน้อยสันโดษ โดดเดี่ยวเดียวดายเพียงเรื่อยมา สิ่งที่พอทำให้รู้ว่าบนโลกนี้อันกว้างใหญ่ใบนี้ไม่ได้มีเพียงตนลำพังเห็นคงจะเป็นเจ้ากระต่ายสีขาวกับเจ้ากระต่ายสีดำซึ่งนั่งงับแครอตง่ำ ๆ ไปมาอยู่ในที่ของมันอย่างมีความสุข 

ชีวิตของพ่อมดน้อยเรียบง่ายเช่นนั้นเสมอ เช้าออกไปเก็บบัว สายหน่อยก็ทำความสะอาดคอกกระต่าย ตอนเที่ยงกินข้าวกลางวัน ตอนบ่ายฝึกเวทมนตร์ ไม่ก็นั่งดีดกู่ฉินแว่วหวานผ่านไปตามสายลม 

กระทั่งวันหนึ่งโชคชะตาเล่นตลกส่งเทวดาน้อยคนหนึ่งมานอนสลบอยู่หน้าบ้าน...

พ่อมดน้อยมองหน้านิ่ง เขาไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ว่าจะมีเทวดามานอนสลบอยู่หน้าบ้านตนเอง จึงเอากู่ฉินที่อยู่ในมือเขี่ยดูทีสองที

โครก.....

มีเสียงท้องร้องตอบกลับมาแทน กับใบหน้าซีดเซียวชวนสยองขวัญเงยหน้าขึ้นมาสบตา กระนั้นพ่อมดน้อยยังคงมองหน้านิ่งเหมือนเดิม ไม่มีท่าทางหวาดกลัวหรืออะไร ตรงกันข้าม พอเอาเครื่องดนตรีไปเก็บในบ้านแล้ว เขากลับออกมาอุ้มเจ้าเทวดาผู้หิวโซไปนั่งตรงโต๊ะรับประทานอาหารกลางบ้าน

ไม่นานเนื้อย่างหอม ๆ วางบนใบบัว ข้าวสวยควันขโมง ผัดผักสีสวยหน้าตาชวนรับประทาน และเทียนจื่อเซียวรินใส่แก้วอย่างดีวางไว้ให้ เทวดาน้อยด้วยความหิวโซ เห็นอาหารตรงหน้ามีหรือจะปฏิเสธ รีบหม่ำลงท้องให้หนำใจทันที

"ขอบคุณนะ" เทวดาน้อยยิ้มกว้าง ทั้งมุมปากเปรอะคราบอาหาร 

พ่อมดน้อยไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าน้อย ๆ ส่งให้ 

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาถึงจะเทวดาน้อยก็ไม่ยอมออกห่างจากกระท่อมของพ่อมดน้อยอีกเลย หรือบางทีอาจจะเป็นพ่อมดน้อยต่างหากที่ไม่ยอมปล่อยให้เทวดาน้อยหายไปไหน

เหตุการณ์ในกาลข้างหน้าจักเป็นอย่างไรอาจไม่มีใครตอบได้ ทั้งคู่รู้แค่...

วินาทีนี้การได้รู้ว่าตนไม่ตัวคนเดียวในโลกอันแสนอ้างว้างนี้มันช่างดีเหลือเกิน...