เพราะอาการแผ่ว จึงได้ตั้งใจลืมเขียนทุกวัน สุดท้ายลืมจริง ๆ แล้วมานึกได้เอาตอนที่นั่งรอลงทะเบียนเรียนที่กำลังเบื่อ ๆ (ระบบมันไม่แล่นอ่ะค่ะ) ตอน 00:45 น. วันจันทร์ที่ 19 กรกฎาคม 2564 

     ฝึกงานในสัปดาห์ที่ผ่านมา…

รู้สึกว่ามึน ๆ นะ ส่งงานแล้วแก้งานแล้วส่งงานแล้วแก้งานแล้วส่งงานแล้วแก้งานแล้วส่งงาน… เป็นวังวน 

แต่ในที่สุดก็สำเร็จ! เสร็จงานตัดต่อวิดีโอก่อนวันพฤหัสบดีที่กำลังมีงานที่ต้องใช้วิดีโอนั่น

     แต่ 

     แต่ 

     แต่

     มีบางอย่างที่สงสัยในตัวคุณครูมาก ครูเขาใช้อะไรมองตรวจผลงาน? 

     ภาพที่ครูบอกให้แก้แล้วเพื่อน ล. แก้ภาพกลับมา คือ เรามองไม่ออกว่ามันต่างกันตรงไหน โดยเฉพาะภาพสุดท้ายที่หาความต่างแทบไม่เจอ (ภาพก่อนหน้าใช้ความพยายามพิจารณาจนกระทั่งแยกความแตกต่างระหว่างก่อน-หลังได้สำเร็จ)

     สิ่งที่ครูเขาใช้มองตรวจจะเหมือนตอนที่อารมณ์ศิลปินมาประทับร่างหรือเปล่านะ แบบที่วาดภาพไปจนกระทั่งปลุกสัญชาตญาณอะไรบางอย่างแล้วจะเห็นความขัดใจขัดตาในองค์ประกอบภาพได้โดยไม่ต้องพิจารณา ประมาณนั้นแหละ

_______________________

*เพื่อน ล. ผู้รับผิดชอบงานศิลป์ทุกอย่างด้วยความเต็มใจและเรียกร้องหางานให้ตัวเองอยู่เสมอจนน่าสงสัย*

_______________________

     และก็มาถึงวันพฤหัสบดีที่มีประเด็น เป็นวันที่ไลฟ์สดปฐมนิเทศทางเฟสบุ๊ค เราได้รับหน้าที่รับผิดชอบดูความเรียบร้อย(หากมีปัญหาก็แจ้งครู)ตอบข้อความบ้าง เพื่อน ๆ ก็ได้งานกดฉากที่ต้องอาศัยความไวมือในซูมมีตติ้ง 

     ตอนแรก ๆ ของการรับผิดชอบเฝ้าเฟสบุ๊คก็เปิดทั้งสองโปรแกรมดูพร้อมกัน แต่เนื่องจากความมีดีเลย์ 5-6 วินาที ทำให้เกิดการที่เพิ่งประสบพบเจอเป็นครั้งแรก ใกล้เคียงกับการตาลาย แต่อาการไม่ได้ออกที่ตาและการมองเห็น คล้ายฟิลเตอร์ที่ภาพยนตร์เกี่ยวกับจิตเวชมักใช้เวลาที่ตัวละครหลอนจิต ความถูกเลเยอร์ในมโนซ้อนทับและเคลื่อนตัวเป็นคลื่นไปมาแถมสลับสีได้อย่างภาพพักจอของPCสักรุ่นทำพิษในมโนสำนึก จนทนไม่ไหวปิดซูมมีตติ้งแล้วสิงเฟสบุ๊คเต็มตัว