"อืม ก็ไม่อ่ะ"

 "ใจร้ายอ่ะ"

"ทำไมคิดว่าไม่สวยล่ะ"

"ก็เราอ้วนอ่ะ"

"แล้วมากินฮันนี่โทสเนี่ยนะ?"

"ก็อยากกินอ่ะ!"

เธอโวยวายด้วยใบหน้ามุ่ยๆนั้นยู่เหมือนเด็กที่โดนขัดใจ นั่นเป็นอีกเหตุผลล่ะมั้งที่เขาชอบแหย่เธอเป็นประจำ ราวกับเป็นเรื่องบันเทิงอย่างนึงในชีวิต

รึงานอดิเรกก็ว่าได้กระมั้ง

และไม่นานนักพนักงานก็ยกฮันนี่โทสที่เธอชอบมาเสิร์ฟให้ เธอตาวาวอ้าปากร้องว้าว

นั่นปะไร ไม่ทันก็ลืมเรื่องตะกี้ซะงั้น

แต่นั่นทำให้นัยน์ตาคู่สวยเปล่งประกายวิบวับแวววาวมากกว่าสิ่งใด ไหนริมฝีปากที่เลอะครบวิปครีมนั่นก็ฉีกยิ้มกว้างๆ นั่นคือสิ่งที่เขาชอบที่สุดเกี่ยวกับเธอ ก็คือรอยยิ้ม

"กินเหมือนหมูเลย"

"อิบ้า"

เขาหัวเราะ ฟังเสียงเธอบ่นรำพึงรำพันว่า ' ใช่สิ ก็ฉันมันไม่สวยนิ '

โธ่แม่คุณ ขี้น้อยใจจริง

แน่นอนว่าที่เขาบอกไปทั้งหมดน่ะมันเรื่องโกหกทั้งนั้น 

ใบหน้ากลมๆแก้มยุ้ยนั่นก็น่าเอ็นดูยิ่งกว่าอะไร แม้จะตาชั้นเดียวจนเล็กไปบ้าง แต่นัยน์ตาคู่สวยก็สะท้อนแววเป็นประกาย ริมฝีปากอิ่มๆที่มักจะยิ้มให้เขาเสมอ ถึงแม้เธอจะไม่มีรูปร่างผอมสวย แต่หุ่นอวบๆนั่นก็ทำให้นึกถึงตุ๊กตาหมี น่ากอดฟัดจะตาย

และต่อให้เธอไม่สวยไปมากกว่านี้ แค่นี้เขาก็ชอบเธอจะตายอยู่แล้ว

ต่อให้เขาต้องโกหกต่อไปก็ยินดี เพราะยังไงเขาก็ไม่อยากให้ใครมองเธอน่ารัก

หวงจะตายอยู่แล้ว รู้ตัวบ้างยัยหมูอ้วนเอ้ย