9:00 โมงเริ่มมากันบ้างแล้ว เราจะบอกก่อนว่า ช่วงต้นเดือนตุลา เราโดนย้ายโต๊ะ ก กับ ข ไปอยู่ด้วยกัน ส่วนเราโดนจับแยกไปนั่งคนเดียว ตอนแรกเราไม่โอเคหรอก แต่ก็ชินเพราะเราก็อยู่คนเดียวจนชินล่ะ มันก็มีแต่เวลาทำงานเราไม่ได้งานเดียวกันและส่วนมากทั้งสองคนจะได้มากกว่า มันอาจดูตลก เราไม่มีงานก็สบายแล้วนิ แต่เราไม่ เราต้องนั่งเฉย ไม่กล้าเล่นคอมเพราะที่นั่งใหม่คนเห็นเยอะเรารู้ว่ามันไม่มีมารยาท เราจะเริ่มเล่นก็ตอนบ่ายๆ

     ช่วง 9 โมงจะ 10 โมง พี่อีกคนเอางานมาให้เราทำ เราดีใจนะ ไม่ต้องนั่งเฉยๆแล้ว พี่เขาให้เราคัดลอกเอกสาร เขียนเยอะนิดหน่อย เราพยายามกะเวลาให้ถึงเที่ยง แต่ก็ไม่ถึง เพราะเราดันทำเสร็จก่อน 11 โมงซะอีก เราเลยได้วนลูบนั่งเฉยๆ วาดรูป เขียนอะไรไปมั่วในสมุด

     เที่ยง เราออกตรงเวลา เราลุกหยิบกุญแจขับรถมากินข้าวที่บ้านย่า ฟังย่าเล่าโน่นนี้ สบายใจมากเลยนะ เรามีกำลังใจก็กลับไปทำงานต่อช่วงบ่ายโมง

     ไม่งานเลยค่ะ เรานั่งเฉยๆ เห็นเพื่อนทำงานก็คนละงานที่เราได้ เราต้องรอเลขไซต์จากพี่มาบอก แต่ก็ไม่มีใครบอกสักที เราเลยว่าง ในขณะที่เพื่อนนั่งทำงาน มันแปลกๆนะ เราเริ่มล่ก ก็หันไปเห็นพี่ พี่เขากวักมือเรียก ให้เอาเอกสารไปก็อปปี้

     เราก็ไป ไปห้องที่ไม่ค่อยมีคนไปปริ้นเครื่องก็เปิดไม่ติด เราเลยต้องไปห้องที่มีคนอยู่เยอะหน่อย เราปริ้นตามปกติ แต่เอกสารไม่ออกมา เราเริ่มล่ก ทำไมไม่ออกล่ะ เลยหันไปถามพี่

     เราไม่แน่ใจเราขัดที่พี่เขาพูดรึเปล่า แต่เราก็รอจังหวะแล้ว เราปริ้นอีกครั้งกดตามที่พี่บอก แต่มันก็ขึ้นมาเป็นภาษาอังกฤษ แปลคร่าวคือกระดาษหมด เราไม่รู้ต้องเอาอะไรกระดาษที่ไหน จะถามก็กลัวโดนอีก ทั้งๆที่มันไม่มีอะไร เลยรอจังหวะ

     

     เราไปเอาก็หยิบมาผิด ต้องเดินกลับไปเอาใหม่  เราดีใจที่มีพี่อีกคนบอกเราว่ามันอยู่ตรงไหน พอเราเอาไปปริ้นพี่คนนั้นก็มาคอยช่วยเราอีก เรารู้สึกดีใจมาก เราคิดว่าต้องยืนกดนานๆคนเดียวอีก

     เหตุการณ์มันดูไม่มีอะไร แต่ตอนนั้นเรากังวลโน่นนี้นั้นมาก เรากลัวไปหมด กลัวโดนด่า โดนว่าทำอะไรไม่เป็น เราจมอยู่กับความรู้สึกบ้านั่นอีกแล้ว

     เรารอเวลากลับบ้านก็ช่วง 15:07 เรานั่งเขียนเรื่องราวในวันนี้ลงสมุด จนเวลา 15:38 เราปิดแท็บในคอมเพราะมีอะไรทำแล้วเราก็ไม่ค่อยกล้าเล่น ได้แต่รอ เมื่อไรจะได้กลับบ้าน

เราปิดคอมแล้วนั่งมองนาฬิกาข้างตัวแทน นั้งนับวินาที แล้วก็..

เราคิดมากอีกแล้ว เพราะพอ 16:30 เราลุกและหยิบกุญแจออกมาเลยในใจก็คิดมันต้องมีคนด่าบ้างแหละที่เรากลับบ้านเร็ว แต่เราก็พยายามไม่คิด กลับบ้านหาที่นอนเซฟโซนของเรา??