ครั้งแรกเราได้ฝึกที่ตจว. เราไปฝึกเราได้เรื่องราวมากมายที่มาพร้อมกับอารมณ์ down ของเรา ตอนเราไปฝึกเรามีเพื่อนอีกสองคน สองคนนั้นสนิทกันมาก่อนแล้ว พอเราเข้าไปอยู่ด้วยมันเลยดูเหมือนเราไม่มีอะไรเข้ากับพวกเขาได้ เราพยายามแล้วนะ แต่มันไม่ได้

     เราฝึกได้เดือนเดียวก็ต้องกลับจังหวัดตัวเองคืน เพราะพิษจากโควิทเลยทำให้เราไม่ได้ฝึกต่อ แล้วมาเริ่มฝึกใหม่เดือนกรกฎาคม เราแยกจากสองคนนั้น เราว่ามันดีต่อเราที่จะเลิกคิดถึงเรื่องคนอื่น เราไม่ได้หาที่ฝึกใหม่ แล้วก็ไม่ได้เล็งที่แถวบ้านด้วย แต่ด้วยความไม่กระตือรือร้นของเราเองเลยได้ฝึกแถวบ้าน แน่นอนเราไม่ถูกใจกับที่นี้ ได้แต่คิดว่า ฝึกให้จบ แค่ 4 เดือน 2 สัปดาห์เอง

     ย้อนกลับไปตอนที่เราฝึกที่ตจว. เรายอมรับว่าเราโมโหเพื่อนมาก เราทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เงียบ เราเอาแต่โทษตัวเองโทษเพื่อน เราอยากกลับบ้านมาก สุดท้ายมันก็เป็นแบบที่เราหวัง

     เราคิดว่าเพราะเรา down จากที่ฝึกงานครั้งเก่ารึเปล่า มันเลยทำให้การฝึดงานที่ใหม่ของเรา มันเละเทะไปด้วยความรู้สึกบ้าๆนี้ที่มันวันเวียนอยู่ อึดอัดมาก เราได้แต่รอวันที่จะ จบ