วันนี้คงมีเรื่องที่ต้องจดจำ แต่ไม่อยากจำมากมาย แต่คำสอนพ่อก็โผล่ขึ้นมาในหัวเรื่องบางเรื่องที่เราจัดการแก้ไขไม่ได้เราก็ต้องปล่อยวางแล้วยอมไหลไปตามกระแส พ่อบอกว่าต่อให้ข้าวจะขึ้นมาจานละ 100 บาท ยังไงเราก็ต้องหาทางซื้อกินให้ได้ คือไม่ว่าอะไรก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ได้ (พ่อเราผู้บอกว่าถ้ามีรถต้องมีทั้งน้ำมันเบนซินและดีเซล โทรศัพท์แต่ละคนต้องมีคนละเครือข่าย เผื่อในสถานการณ์คับขันเราก็ยังพอมีทางเลือก) บ้านเราส่วนใหญ่จะคิดหรือเชียร์อะไรคล้ายๆ กันนะไม่ว่าจะฟุตบอล บาส การเมือง เพียงแต่พ่อจะละเอียดไปกว่าตรงว่าเราจะออกความเห็นกันได้แค่ไหน แล้วทำอะไรได้ถึงที่จุดไหน อย่างเราดูบาส เราอยู่ในสมัยที่คลั่ง Dennis Rodman มาก พ่อไม่เคยบอกว่า Rodman ไม่ดีตรงไหน แต่พ่อจะเล่าถึงนักบาสสมัยพ่อว่าเค้าเล่นกันยังไง แล้วเราก็จะมาเทียบวิธีการเล่น จากยุคสมัยนั้น จนมาถึงสมัยเราว่ามันต้องปรับตัวยังไงให้เหมาะสม ไม่บังคับให้คิดแหล่ะ แต่ก็พูดให้คิดตาม เพราะพ่อเรารู้ว่าเรามีจุดมาตราฐานความดีสากลแค่ไหน ชอบแต่ก็ไม่ได้คิดจะเอาเป็นแบบอย่าง เพียงแต่เราคิดว่าโลกก็ต้องมีคนแบบนี้บ้างให้สมดุลย์ แล้วเราก็คิดเองว่าพ่อทีม DC เพราะบ้านเราบ้า Batman มากดูทุกภาคอย่างจริงจัง เราชอบความดำขาว ของ DC ซุปเปอร์แมนที่ดีเว่อร์ บรูซเวนที่ทำตัวกลบเกลื่อนและไม่เคยคิดว่าตัวเองดีพอ การแบ่งโลกกลางวัน Metropolis และกลางคืนเป็น Gotham ขาวดำ ที่ต่างปกป้องเมืองด้วยคิดว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องทำดี และทำให้โลกที่อยู่ๆได้ต่อไป เราคงไม่สามารถอยู่ในเมืองที่ clean ขาวทุกคนทำดีได้หมด และก็คงอยู่ไม่สามารถอยู่ในโลกมืดที่ไม่กล้าออกจากบ้านไปไหน เราเป็นคนธรรมดาที่รอความช่วยเหลือจาก superhero จริงๆเราจำได้ว่ามีละครสถาปัตย์จุฬาปีหนึ่งเล่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ว่าทำไมเมืองทั้งเมิืองเป็นคนดีหมด superhero ก็ตกงานสิ พอตอนจบมาเฉลยว่าทุกคนในเมืองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่กันหมด มีคนพูดขำๆด้วย ถ้าไม่มี superhero โลกเราก็ไม่มีภัยจากต่างดาวหรือว่าอะไรหรอก แต่สิ่งที่เป็นจริงก็เป็นไปตามหลักศาสนาเราเกิดมาทำไม เกิดแล้วทำอะไร ตายแล้วไปไหน จะใช้ชีวิตยังไง เงินทองก็ต้องหา ความสุขก็อยากมี เป็นผู้ให้ได้แค่ไหน ไม่พร้อมแล้วเป็นผู้ให้ได้ไหม จริงๆเราว่าเรารู้คำตอบแหล่ะ ด้วยวัยของเรา แต่บางทีไม่ว่าจะอายุเท่าไร เราก็ยังต้องการ superhero (แต่เฉพาะตัวเรานะ ขออยู่กองหนุนพอ) เราไม่ใจกว้างจะไปทำอะไรเพื่อใครขนาดนั้น เราเชื่อเรื่องเด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว butterfly effect เริ่มจากสิ่งที่เราทำได้ ทำในสิ่งที่คิดว่าดีกับคนใกล้ตัว ช่วยคนอื่นเท่าที่ช่วยได้ แต่ก็อยากหยุดคิดเรื่องคนอื่นเหมือนกันบางที ความคิดคนเราไปเรื่อยมากจนคิดว่าจริงๆแล้วชีวิตเราจะหยุดคิดเมื่อไร ถึงพ่อไม่อยู่ แต่ตอนนี้มีอะไรที่อยากแลกเปลี่ยนกับพ่อมากเหลือเกิน หนังสือที่อ่านเยอะเยอะ ในประสบการณ์จริงเราจะใช้อะไรได้แค่ไหน ได้แต่สงสัยโดยรู้แหล่ะ คำตอบมันมี แต่อยากถามพ่อนิ ว่าพ่อคิดยังไง คิดถึงพ่อหน่อยๆวันนี้ ประเทศมันหลากหลายเกินไป อยากฟังความคิดเห็นพ่อมากๆ