“หากการมีชีวิตอยู่คือความทุกข์ ทำไมไม่จากไปเสียมนุษย์จะทนเจ็บปวดมากมายไปทำไมกัน”

  เป็นเสียงในหัวของตัวเองที่มันดังขึ้นในใจเสมอมา มองผู้คนรอบข้างทุรนทุรายกับการใช้ชีวิต สาหัสกับมันมานับไม่ถ้วน และหนึ่งในผู้คนที่ว่าก็รวมตัวฉันด้วยเช่นกัน เราต่างไม่ได้ดั่งใจ โหยหาการจากไป หากจะดับสูญไปจริงๆก็ไม่ต้องการ 

  พวกมนุษย์มันซับซ้อน เข้าใจยาก

อยากมีความสุขล่ะมั้ง การตายจากคงสูญเสียมากเกินไป คงเป็นความโศกเศร้าของคนที่รักเราไปชั่วกาล

  “การจากไปของเขามันยังคงฝังลึก นึกถึงคราวใดก็ยังแสนรวดร้าว ความทรงจำในวันวานไหลทะลักออกมาให้ได้เยือน เพื่อย้ำเตือนว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว”

  พี่สาวข้างบ้านที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กกล่าวกับฉันด้วยน้ำเสียงคนเจ็บปวด แววตาของเธอว่างเปล่าย้อนแย้งกับความรู้สึกข้างในสิ้นดี เธอเพิ่งเสียคนที่รักไปได้ไม่ถึงเดือน เป็นการสูญเสียแบบไม่มีวันกลับ ต่อให้อยากกลับมามากแค่ไหนก็ไม่มีทาง แม้จะรักเท่าชีวิตก็ตาม

  ราวกับเขาหายจากชีวิตจริงมาอยู่ในห้วงความทรงจำของเธอแทน วาจา ถ้อยคำ น้ำเสียงและสายตาที่คอยใช้มองเธอมันยังเด่นชัดยิ่งกว่าอะไร เธอทำได้เพียงนึกถึงคนที่จาก ความทรงจำมากมายยังอัดแน่นอยู่เต็มตัว น้ำตาพานจะไหลเมื่อรู้ว่าไม่มีทางสัมผัสมันได้อีก ทำได้แค่คิดถึงและนอนจมกับความรู้สึกมากมายในอดีตนั่น

เขายังคงดำรงอยู่ในทุกช่วงชีวิต

ไม่ว่าจะยามสุข หรือยามทุกข์

สิ่งที่ยังหลงเหลือมีแค่เพียงความทรงจำของคนที่ดับสูญ กับมนุษย์ที่ผู้ผุพังกับการสูญเสีย

ใจเธอรับไม่ไหว

มันมากเกินไป 

หยดน้ำตาไหลทะลักหลายคราวจนมันแห้งเหือด

หากแต่ใจเธอกำลังรวดร้าว กรีดร้องอยู่ภายใน

ทรมานเหลือเกิน

ความทุกข์ครั้งนี้ใครกันที่จะช่วยปัดเป่า

  เธอยังคงใช้ชีวิตเฉกเช่นเดิม ยังตื่นมาทำขนมปังปิ้งพร้อมกับกาแฟของโปรดของคนที่เธอรัก มันถูกเตรียมไว้สองที่ในทุกๆเช้า และยังคงควานหาอ้อมกอดอบอุ่นจากเขาผู้จาก เพื่อพบกับความว่างเปล่าว่าไม่มีใครนอนอยู่ตรงนั้น แม้แต่ไออุ่นจากร่างกายก็ไม่หลงเหลือให้ได้สัมผัส 

  เธอกำลังลืมตัว ลืมไปว่าไม่มีเขาอยู่ในแต่ละวัน หลายคราวที่นึกขึ้นได้ร่างกายเธอทรุดลงคล้ายคนหมดแรง เป็นเพราะความเคยชิน บางสิ่งบางอย่างเธอมีมันอยู่ทุกวัน ใครจะไปคิดว่าวันนึงจะไม่มีมันตลอดไป

  สิ่งของเป็นคู่กับความทรงจำมากมายอยู่ในบ้านที่เคยตลบอบอวลไปด้วยความรักของคนทั้งสอง บัดนี้เหลือเธอเพียงคนเดียว มันอ้างว้างมากที่สุดในชีวิตจนเธอคิดว่ากำลังฝันร้าย อยากตื่นขึ้นมาตอนนี้เสีย หยดน้ำอุ่นๆกำลังไหลออกมาจากดวงตาทำให้เธอตระหนักรู้ว่ามันเป็นความจริง

หลายคราวเธอพร่ำเพ้อว่ายังมีเขายังอยู่

เขายังไม่จากไปไหนไกล 

  สิ่งที่แน่ชัดคือเขาจากไปแสนไกล ไกลจนตัวเธอเองก็มองไม่เห็น แม้จะเคยลั่นวาจาไว้ว่าจะอยู่รอดูทุกการเติบโตของเขาจากตรงนี้ก็ตาม 

“จงใช้ชีวิตในฐานะผู้อยู่รอดต่อไป อย่าได้กังวลหรือเป็นห่วงกับสิ่งไหนอีกเลย ผมจากไปดีแล้ว ได้โปรดมีความสุขเถอะนะครับ”

  “ ... ”

  เธอแค่นยิ้มให้กับประโยคในหนังสือที่ฉันกำลังหยิบยื่นมันให้ได้อ่าน คงเป็นคำพูดที่ฉันอยากจะปลอบประโลมเธอในตอนนี้ละมั้ง รวมถึงเขาด้วยเช่นกัน

  สิ่งที่คนรักกันต้องการจะมีอะไรมากมาย นอกจากเห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุขในทุกๆวัน 

  แม้จะหมดสิ้นอายุขัยบนโลกใบนี้แล้วก็ตาม 

  “ชอบไหม ประโยคที่ให้อ่าน”

  “ก็ดี เธอคิดว่าถ้าเขาตายแล้วฟื้นขึ้นมาได้จะพูดประโยคทำนองนี้ให้พี่ไหม”

  “ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆคือเขาอยากให้พี่มีความสุขเสมอมา ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขายังอยู่หรือตอนที่เขาจากไป”

  “เพราะงั้นมีความสุขนะ”