ปีที่ผ่านมานี้ผมเริ่มครุ่นคิดเรื่องการมีของให้น้อยชิ้นที่สุด ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงเริ่มคิดเรื่องนี้ ทั้งๆที่ผ่านมา พยายามหามาเติมเต็มสิ่งที่ขาดในวัยเด็กและวัยรุ่นเสมอ (อาจเพราะอายุเยอะ เริ่มปลงได้มั้งนะ)

หรือ อาจเพราะ ปีที่แล้วพบคำตอบว่า...

ของที่เราหามา มีอยู่ คนอื่นก็มายืมไป แล้วเขาก็ไม่คืน

ของที่เรามี เราก็ไม่ใช้มัน แล้ววันหนึ่ง ก็รู้สึกว่า มันเติมเต็มสิ่งที่ขาดไม่ได้  

หนักที่สุดคือ...ของที่เราชอบ เราหวง เราคิดว่า เนี่ย มันเป็นของสะสมสุดล้ำค่าทางจิตใจ เรารักมันที่สุด  กาลเวลาทำให้มันเสียหายอ่ะ  ทบทวนแล้วได้คำตอบว่า... ตัวเองสะสมของผิดประเภทหรือไม่ศึกษาการเก็บรักษาให้รอบคอบ อีกอย่างของมันต้องใช้งาน เราดันสะสมมัน เมื่อแกะออกกล่องออกมาดูอีกครั้ง พบว่าของมันพัง มันใช้ไม่ได้แล้ว...

แล้ววันหนึ่งผมก็มาเจอหนังสือ 3 เล่มนี้

เขาบอกชีวิตจะดีถ้าเริ่มจากการทิ้ง ( เจอแล้วร้อง ป้าด ออกมาในใจ เท่แท้ มินิมอลสุดๆ)

เมื่ออ่านแล้วเล่มแรก (”อะไรไม่จำเป็นก็ทิ้งไป”เขียนโดย ซะซะกิ ฟุมิโอะ) รู่สึกว่า..ฮาร์ทคอร์ไปสำหรับผม พี่คนเขียน เล่นทิ้งทุกอย่าง เหลือ เสื่อ ผืน หมอนใบ ไร้งี้  ที่หนักใจผมที่สุดคือ พี่แกบอกว่า รูปถ่ายจดหมายแฟนเก่าที่เคยเขียนถึงกัน ให้ถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วทิ้ง...โอ้ย...คนที่ทิ้งอะไรไม่เก่งแบบผมทำใจบ่ได้ดอก

เลย...มาลงตัวที่สองเล่มหลัง (รู้สึกว่า เป็นทางสายกลาง เค้าให้ทิ้งก่อน เลือกเก็บเท่าที่จำเป็นแล้วจัดมันให้เข้าที่เข้าทาง) ( “ชีวิตดีขึ้นทุกๆด้าน ด้วยการจัดบ้านแค่ครั้งเดียว” โดย คนโด มาริเอะ)

อ่านมา หนึ่งปี สามเดือนแล้ว อ่านช้าๆทำตามแบบใจแป้วๆ (ทิ้งย๊ากยาก ) สรุป ปีที่ผ่านมา ผมทิ้งของไป3รอบ บริจาค 4 ครั้ง เอาไปประกาศขาย มือ สอง 20 กว่าชิ้น

ของยังไม่ลดลงเลย"""

นี่หยิบมาอ่านใหม่อีกรอบ เสาร์ อาทิตย์นี้ จะเริ่มทิ้งของอีกครั้ง 

เฮ้!  ทิ้งๆๆๆๆ