ในวันธรรมดา ๆ วันหนึ่ง ฉันกำลังเดินเล่นดูแผ่นเสียงที่ร้านประจำอยู่เหมือนเคย ก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนฟังเพลงอยู่ตรงที่ประจำของฉัน
ถึงจะบอกว่าที่ประจำ แต่ฉันก็ไม่ได้โลกแคบคิดว่าเขาต้องถอยออกมาให้ฉันหรอกนะ ที่ฉันทำก็แค่ยืนรออยู่ด้านหลังเงียบ ๆ เท่านั้นเอง
ขณะที่รอฉันก็เผลอมองอีกฝ่ายไปโดยบังเอิญ หมอนี่ตัวสูงกว่าฉันโขเลย แถมยังหน้าตาดีใช้ได้ แต่ที่ทำให้ฉันเหม่อมองอยู่นานคือขนตายาว ๆ ของเขา เพราะเตี้ยกว่าอีกฝ่ายเกือบหนึ่งช่วงหัว เมื่อมองขึ้นไปจากระดับสายตาก็เลยเห็นมันลอดผ่านเส้นผมที่ปรกอยู่ด้านหน้าซะอย่างนั้น ถ้าตัวเท่ากันหรือสูงกว่า ก็คงจะไม่เห็นแบบนี้...
พอรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรแปลก ๆ อยู่ก็เลยพยายามเสมองไปที่อื่นแทน ตอนนั้นฉันก็เลยสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังฟังเพลงร็อคอยู่...ดูจากท่าทางของหมอนี่ที่สงบ ๆ แล้วเดาแนวทางไม่ได้เลยสินะ แต่ถ้าดูจากที่ทำสีหน้าอึมครึมแบบนั้น อาจจะชอบแนวร็อคจริง ๆ ก็ได้...
"อ๊ะ..."
จู่ ๆ คน ๆ นั้นก็เงยหน้าขึ้น มองไปที่แผ่นก่อนจะส่งเสียงออกมาเบาๆ
แล้วฉันก็สังเกตเห็นปัญหา ปกติแล้วหูฟังที่นี่มันถูกล็อกสายเอาไว้เพื่อกันขโมยดังนั้น ตำแหน่งของมันเลยไม่เคยถูกสลับกับมาก่อน แต่ตำแหน่งหูฟังที่ผู้ชายคนนี้ใส่อยู่ สีของมันไม่เหมือนกับในความทรงจำของฉันเลย บางทีมันคงถูกลูกค้าบางคนวางสลับตำแหน่งกัน
เพราะตั้งใจจะบอกคนๆนั้นแต่กลัวว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียง ฉันจึงคว้าหูฟังที่เขาสวมอยู่ออก ก่อนจะพูดบอกสั้นๆ
"หูฟังมันวางสลับกันน่ะ"
อีกฝ่ายหันมามองแล้วทำหน้างงๆ ฉันจึงชี้ไปที่หูฟังอันข้างๆ พอเขามองตามไปก็บอกออกมาว่า "จริงด้วย"
ตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกคุ้นกับหน้าตาของชายคนนี้อย่างประหลาด
"เอ่อ...ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไร..."
ฉันยังคงมองจ้องเขาต่อ แต่ไม่ว่าจะนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนกันแน่ ผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำไม่ได้หายาก มันเลยใช้เป็นจุดเด่นไม่ได้เท่าไหร่ ถ้าจะให้นึกจากจุดเด่นอื่นๆ อย่างส่วนสูงหรือหน้าตาก็ดูจะใช้ไม่ได้
"มีอะไรเหรอ?"
ดูเหมือนว่าฉันจะจ้องเขานานเกินไป อีกฝ่ายก็เลยถามขึ้นมา
"นายหน้าตาคุ้น ๆ น่ะ..." ฉันบอกไป
จะว่าไป เสียงแบบนี้ เหมือนจะเคยได้ยินจริง ๆ ด้วย แต่ทำไมถึงนึกไม่ออกกันนะ หรือว่าถูกอาจารย์ด่าว่าโง่บ่อยจะทำให้ฉันความจำแย่จริง ๆ
"ฉันตะวันเพื่อนสมัยเด็กไอวัตไง" ชายคนนั้นบอก ดูเหมือนเขาจะจำผมได้แหะ
แต่ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ เพื่อนไอวัตมันก็เยอะอยู่นะ จะให้ฉันนึกจากหนึ่งในนั้นมันก็ไม่ไหวเหมือนกัน
เห็นผมยังนึกไม่ออกอยู่อีก ตะวันก็เลยขยายต่อให้ว่า "วิศวะปี 3 พี่รหัสน้องพีทที่เป็นแฟนไอวัต..."
อ๊ะ...คนที่เคยเห็นยืนเป็นแบคกราวอยู่ข้างหลังไอ้วัตนี่เอง...แต่ชื่อที่จำได้ไม่ใช่ตะวันนี่นา ดูเหมือนจะชื่อว่า...
"อ้อ คนที่ไอวัตเรียกว่าสุดท---" พูดไม่ทันจบ ฉันก็ถูกอุดปากซะก่อน
"ช่วยกรุณาอย่าพูดชื่อจริงของผมด้วยครับ เรียกผมว่าตะวันก็พอ" สุดที่รักพูดแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มกดดัน
"ก็ได้ ๆ เฮ้อ ยุ่งยากจังนะ" ฉันยกมือยอมแพ้ เขาจึงยอมปล่อยมือ
"เอาล่ะ...ตะวันก็ตะวัน...แล้วคุณตะวันเพื่อนไอ้วัตมาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ?" พูดจากวนตีนชาวบ้านเป็นงานของฉัน แต่กับคนที่ไม่ได้สนิทด้วยเท่าไหร่ ก็คงได้แค่ระดับนี้ล่ะมั้ง
"แค่ว่างๆน่ะ..." เขาตอบ
"งั้นเหรอ? ถ้างั้น...ถ้าจะฟังต่อ ก็ช่วยขยับไปทางซีดีข้าง ๆ ที่กำลังฟังหน่อยได้ไหม ฉันก็จะฟังเหมือนกัน"
"อ...อืม.......ไม่สิ คือ...นายมาที่นี่บ่อย ๆ งั้นเหรอ?" นั่นไง พอแสดงท่าทีว่ารู้จักก็เลยชวนคุยเฉยเลย ฉันไม่น่าติดใจตั้งแต่ทีแรกเลยแหะ
"ใช่ มีอะไรรึเปล่า?" ฉันก็ตอบไปตามมารยาทล่ะนะ
เขาดูลังเลนิดหน่อย แต่ก็ถามต่อว่า "นายพอจะรู้จักคนที่เก่งเรื่องดนตรีมั๊ย?"
"ห๊ะ...คนที่เก่งเรื่องดนตรีงั้นเหรอ?"
"ใช่...เอ่อ ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไ....ร...."
"นั่นมัน...ก็ฉัน...ไม่ใช่เหรอ?"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in