แชร์ความรู้สึกที่ได้อ่าน ของ โนมาริน

ตัวร้ายอย่างข้า...จะหนีเอาตัวรอดยังไงดี

ผู้เขียน: โม่เซียงถงซีว
สำนักพิมพ์: SENSE BOOK (เซ้นส์)

หลังจากที่ได้รู้จัก นักเขียน โม่เซียงถงซีว จากปรมาจารย์ลัทธิมาร รู้สึกว่าชอบสไตล์ของนักเขียนมากๆ
อ่านสนุกทุกตัวอักษร เพราะปกติเป็นคนอินกับหนังสือง่ายอยู่แล้วด้วยส่วนหนึ่ง
เลยตามมาหาอ่านเรื่องอื่นๆ ของนักเขียนคนเดิมอีก คือเรื่อง “ตัวร้ายอย่างข้า...จะหนีเอาตัวรอดยังไงดี”

ความรู้สึกก่อนอ่าน

        เป็นชื่อนิยายที่เห็นผ่านหูผ่านตาบ่อย อาจจะเพราะมารู้จักช่วงที่อนิเมชั่นกำลังออนแอร์+ชื่อเรื่องยาวเป็นที่จดจำ
หลังจากสั่งหนังสือมาแล้วความประทับใจแรกเลยคือ หน้าปกสวยมาก+ของแถมในเล่มก็น่ารัก
หนังสือมีทั้งหมด 3 เล่มจบ ตอนแรกแอบคิดว่าน้อยไปไหม (เพราะส่วนตัวชอบอ่านนิยายแบบยาวๆ 5-10เล่มกำลังดี)

ความรู้สึกระหว่างอ่าน

      คุณคะ,,, เป็นนิยายที่สนุกมาก ก.ไก่ล้านตัว ไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อน ตัวเอกของเรื่องคือทะลุจากยุคปัจจุบัน (อ่านนิยายในเว็ป)
ทะลุไปโลกพีเรียด และที่ทึ่งสุดๆคือตอนแรกแอบคิดว่านักเขียนเดียวกัน น่าจะมีสำนวนการเล่าเรื่องหรือการเขียนไปแบบเดิมๆ
แต่ไม่ใช่เลย การใช้คำพูดคำจา โดยเฉพาะเสิ่นหยวน เพราะเขามาจากโลกปัจจุบัน มีความรู้สึกว่าคงจะเป็นคนนิสัยกวนมากๆ
อ่านไปหลุดขำเสียงดังหลายครั้งเลยค่ะ โดยเฉพาะเวลาเขินพระเอก แล้วบรรยายว่า “หน้าแก่ๆแดงซ่าน”
ระหว่างที่กำลังอินกับความเขินพระเอก เวลาคำว่า “หน้าแก่ๆ” โผล่มามันช่างกระชากอารมณ์ (แอบอินเพราะตัวเองก็หน้าแก่ 555+)
    

      ส่วนของพระเอก คืออาจารย์เสิ่นได้บรรยายไว้หมดแล้วว่า ต้นแบบของพระเอกนิยายฮาเร็ม ฝีมือขั้นเทพ คือเก่งสุดในจักรวาล ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย อ่านแล้วรู้สึกว่า น้องปิงเหอคือเด็กซื่อๆคนหนึ่ง จิตใจดูบริสุทธิ์มากโดยเฉพาะต่อซือจุน ช่วงที่เอาร่างของซือจุนไปอยู่ด้วยพระเอกคือน่าสงสารมาก เจ็บปวดใจตามน้องเลย ในเรื่องนี้ยกเว้นลั่วปิงเหอ ทุกคนดูไม่ทะเล้นๆ บ๊องๆ ขี้เล่นกันหมดเลย โดยเฉพาะคุณพ่อเทียนหลางจวิน นิสัยตัวละครเหมือนจะโหดร้าย แต่ร้ายแบบบริสุทธิ์ ร้ายเพราะมีอุดมการณ์ ในขณะเดียวกันอ่านไปเรื่อยๆ พบว่าMain ของตัวเอง นั้นคือ ...
(Main สำหรับเราคือ ตัวละครที่อยากให้กำลังใจ อยากให้สมหวัง อยากให้ได้พบสิ่งดีๆ) 

เมนของโนมารินนั้นคือ ... น้องงู จู๋จือหลาง!!

อ่านเจอชื่อครั้งแรกแล้วอยากกินเห็นหลินจือ (โยงไปได้อีกนะเรา)
คือเป็นคาร์ใสซื่อบริสุทธิ์ น่าสงสารแต่ก็น่ารักด้วย เวลาเทียนหลางจวิ้นเย้าแหย่ รู้สึกว่าต้องเป็นงูเขินที่น่ารักมากๆ
พออ่านไปถึงเรื่องราวของเทียนหลางจวินกับจู๋จือหลาง ประมาณเล่ม 3 รู้สึกไม่อยากให้จบเลย ขอภาคแยกของสองคนนี้ได้ไหมคะ คุณนักเขียน ... // ไม่ได้สินะคะ เพราะจบไปแล้ว T-T

ความรู้สึกสำหรับตอนเอ็นซี
       “เสาค้ำสวรรค์” คำที่ต้องจดลงในสมุดคำศัพท์เอ็นซี 555+ เอ็นซีโดยรวมก็เป็นแซ่บอยู่ ความอลังการของพระเอกนั้นคือประเด็นหลัก ส่วนนายเอกก็คือ...พูดเหมือนกลัว แต่ก็นะ พยายามทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข “ซือจุนไม่เป็นไร...” >///<
ซือจุนที่รู้ว่าเด็กน้อย? ที่ไม่น้อยไม่ค่อยประสีประสา ก็คอยสอน คอยแนะนำด้วยร่างกายอยู่บ่อยๆ 55+
ชอบการบรรยายความคิดของอาจารย์เสิ่นขณะร่วมรัก เป็นตัวละครที่นึกในใจเยอะดีจริงๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีนะคะ ได้อรรถรส 

ความรู้สึกหลังอ่าน
      เรื่องนี้ใช้เวลาอ่านไป ตั้งแต่ เล่ม 1-3 ตกอาทิตย์ละประมาณ 1 เล่ม ด้วยเนื้อเรื่องที่กระชับไปเร็ว และวางไม่ลง
เลิกงานมาถึงบ้านก็อยากอ่านตลอด เรียกได้ว่าไม่น่าเบื่อ มีความรู้สึกอยากอ่านต่อเร็วๆตลอดเวลา อยากรู้เรื่องราวต่อไปเร็วๆ
แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ค่อยอยากให้จบ ยังอยากรู้เรื่องของตัวละครหลักชีวิตหลังจากนั้น รวมถึงโลกในนิยายนั้นจะไปเป็นอย่างไร
นิยายจบ อารมณ์ไม่จบ อะไรทำนองนั้นเลยค่ะ

** จบการแสดงความรู้สึกที่ได้อ่าน "ตัวร้ายอย่างข้า...จะหนีเอาตัวรอดยังไงดี  ไว้เพียงเท่านี้ค่ะ **