..........

ตอนที่ 47 : เส้นทางที่ผันเปลี่ยน

            หลังกลับมาจากนิวเคลโอ  ผมได้อธิบายสาเหตุที่ทำให้เธอกลายมาเป็นแบบนี้ ทำเอาเธอยิ่งกังวลว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง

            ผมจึงพาเธอไปรับการตรวจจากนักวิจัยของหน่วยเพื่อความสบายใจของเธอ  อันที่จริงผมกะจะพาเธอมาตรวจให้ละเอียดอยู่แล้ว แต่แล้วผลการตรวจก็ยังคงเดิม  คือไม่สามารถทราบได้ว่าเธอเปลี่ยนแปลงไปตรงไหน  มันบอกได้เพียงว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอีกต่อไป  ผมคิดว่าเคิร์กอาจจะรู้  แต่เขาก็โดนขังอยู่ในคุกใต้ดินซะอีก

            ช่วงหลายวันมานี้ผมจึงพาเธอไปห้องฝึกซ้อมที่ผมใช้อยู่เป็นประจำ  ลองให้เธอวิ่ง  ต่อยกระสอบทราย แม้กระทั่งโดดไปมา  แต่เธอก็ไม่ได้รวดเร็วหรือมีแรงเพิ่มขึ้นแม้แต่น้อย  ดูเธอเริ่มปลงกับผลซะแล้ว  บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ได้  เพียงแค่มีสิ่งแปลกปลอมเข้าไปทำให้เครื่องมันตรวจเจอก็เท่านั้น   

..........

“นี่มันก็อาทิตย์กว่าแล้วนะ  สงสัยเจ้าพอลที่เจคว่าจะหลอกพวกเราซะแล้ว”  ริกพูดขึ้นระหว่างที่ทั้งสี่กำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมย่อย  มันเป็นห้องเล็กๆ เข้าได้ไม่เกินสิบคน  พวกเขาชอบมานั่งคุยกันที่ห้องประชุมย่อยแห่งนี่บ่อยๆ

“พวกมันอาจยังไม่ใช้แคปซูลนั่นตอนนี้ก็ได้” เอิร์นว่า

“คงไม่เป็นอย่างนั้นหรอก พวกนั้นมันปกติซะที่ไหน” เปาตอบ

“เราลองติดต่อไปทางหน่วยข่าวกรองดีมั้ย?” อ๋องถามขึ้น 

ก๊อก  ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เผยร่างเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เหงื่อโทรมกาย ดูท่าทางเร่งรีบมาก

“มีอะไร?” เปาชิงถาม

“เราเพิ่งทราบว่าหน่วยข่าวกรองที่ประจำอยู่แถวเคลโอโดนถล่มราบหมดทุกทีมครับ”  ทั้งสี่รีบลุกขึ้นเมื่อได้ยินบวกกับเจ้าหน้าที่ทำท่ารอพวกเขาออกจากห้อง

“ไปเอาข่าวมาจากไหน” อ๋องถามระหว่างเดินตาม

“เราพบศพหนึ่งในหน่วยข่าวกรองห่างจากฐานไปเกือบสี่กิโลเมตรอยู่ในป่า ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ คงจะหนีรอดมาได้  เขาได้เขียนจดหมายเล่าเหตุการณ์ไว้ครับ” 

“ทำหน้าที่จนวาระสุดท้ายจริงๆ”  ริกพูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม

“ศพเขาอยู่ไหน” อ๋องถามต่อ

“นำไปทำความสะอาดเพื่อประกอบพิธีครับ”

“แล้วเราจะอ่านจดหมายนั่นได้ที่ไหน” เปาถาม

“มันอยู่ที่ท่านผู้บัญชาการแล้วครับตอนนี้” เจ้าหน้าที่ตอบ

“จบกัน”  เอิร์นว่า

            //ขอเชิญหัวหน้าหน่วยทุกคนไปรายงานตัวที่ห้องประชุมใหญ่ในเวลานี้ด้วยค่ะ//   เสียงประกาศดังวนไปมาอยู่สองสามรอบก่อนจะเงียบไป

“ไม่น่าใช่ข่าวดี”   ริกเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยิน ก่อนที่ทั้งสี่จะรีบมุ่งหน้าไปทันที

            ห้องประชุมแน่นขนัดไปด้วยบรรดาเจ้าหน้าที่ระดับหัวหน้ามากหน้าหลายตา ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะประชุมที่ยาวเป็นวงรี  มีผู้บัญชาการนั่งอยู่หัวโต๊ะ  ด้วยความสูงวัยและน่าตาที่เคร่งขรึมตลอดเวลาบวกกับร่างกายที่ยังดูแลให้ไม่อ้วนท้วมเหมือนพวกยศสูงคนอื่นๆ  ทำให้เขาเป็นคนที่ทุกคนต่างเคารพนับถือ

“ทุกคนคงจะได้ยินมาบ้างแล้วสินะ เรื่องที่กำลังพลของเราหลายร้อยนายที่ซุ่มประจำการอยู่รอบเคลโอโดนพวกมันบุกโจมตีไม่เหลือซาก”  ท่านกล่าว  เว้นช่วงเหมือนให้ทุกคนคิด

“...แต่ยังมีผู้กล้า ที่ยืนหยัดทำหน้าที่ของตัวเองจนวาระสุดท้าย เขาได้เขียนจดหมายบอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่ได้ประสบมา”  ท่านหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ  สิ่งที่ทุกคนเห็นได้ชัดคือคราบเลือดสีแดงที่เปรอะจดหมาย

            ผู้บัญชาการวางจดหมายลงบนแท่นอะไรสักอย่าง  มันทำให้ข้อความในจดหมายปรากฏขึ้นมาเป็นภาพโฮโลแกรมกลางโต๊ะประชุม  ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็สามารถอ่านได้  ท่านปล่อยให้ทุกคนได้อ่านเนื้อความในจดหมายที่กล่าวถึงความโหดเหี้ยมอำมหิตของพวกมัน  การระเบิดในเมืองเคลโอและแผนการของพวกมัน

“จากข้อความในจดหมายประกอบกับคำให้การของเจ้าหน้าที่พิเศษของเราทำให้ดร.เคิร์กพ้นข้อกล่าวหาและกลับมาทำงานได้ตามปกติ”  ท่านมองมาที่ผมนอร่าและแคลที่ตอนนี้กลายเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษไปแล้ว  ผมยิ้มให้ท่านเมื่อมองมายังพวกเรา  “แต่ก็ต้องอยู่ในช่วงคุมประพฤติ”ท่านว่าต่อ

“อีกทั้งยังทำให้ภารกิจทีมคุณดูจะไม่ล้มเหลวซะทีเดียว” ท่านเปลี่ยนไปมองที่อ๋องและเพื่อนทั้งสามที่นั่งอยู่กลางๆ ทั้งหมดได้แต่ยิ้มรับ

“เข้าเรื่องเลยละกัน ด้วยระยะเวลาร่วมสัปดาห์กว่าเราจะรู้ข่าวและแผนการของพวกมันที่เพื่อนของเราคนนี้ได้ทิ้งข้อความเอาไว้  ผมจึงขอประกาศภาวะฉุกเฉิน”  บรรดาหัวหน้าต่างทำหน้าตาจริงจังขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยิน

“เตรียมกำลังพลของเราให้พร้อม  เราจะแบ่งส่วนหนึ่งไปประจำการรอบนิวเคลโอรวมกับกำลังพลที่นั่น  และอีกส่วนหนึ่งจะอยู่แนวหน้าคอยสกัดพวกมันให้ได้มากที่สุด  มีใครสงสัยอะไรมั้ย ?!”

“…” 

“งั้นก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ได้”  

“รับทราบ !”  ทุกคนขานรับ  ต่างลุกเดินออกจากห้องเพื่อไปเตรียมหน่วยของแต่ละคนให้พร้อมกับสงครามที่กำลังจะปะทุขึ้นในไม่ช้านี้

“สี่คนนั้นน่ะหยุดก่อน”  กลุ่มอ๋องที่กำลังจะเดินออกจากห้องถูกผู้บัญชาการเรียกตัวไว้พร้อมกับเจ้าหน้าทิ่พิเศษ  ทุกคนยืนนิ่งรอฟังท่านพูด

“ผมมีภารกิจจะให้พวกคุณทำ”

-    จบภาค    -

ALIVE

ฆ่า  ต้อง รอด  !

……….

ถึงนักอ่านทุกท่าน

            จบแล้วสำหรับ   Alive : ฆ่า  ต้อง รอด !  นี่เป็นเรื่องที่สองแล้วที่ผมได้เขียนขึ้น  หวังว่านักอ่านทุกท่านจะชอบเรื่องราวที่ผมได้แต่งขึ้นและสนุกไปกับมันนะครับ   ( ^ ^ )

            ผมก็อยากจะกล่าวขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกท่านจริงๆ ที่อ่านจนมาถึงตอนสุดท้าย  รู้สึกขอบคุณและเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ อย่างไรก็ฝากซีรี่ย์เรื่องนี้ไว้ในใจทุกคนด้วยนะครับ

            สุดท้ายนี้  ผมอยากจะรบกวนขอคำวิจารณ์ของทุกคน  ลงท้ายไว้ ณ  ตอนนี้สักหน่อยได้ไหมครับ ?   ผมอยากทราบความคิดเห็นของทุกท่าน  เกี่ยวกับเรื่องที่ผมได้เขียนขึ้น  ว่ามันขาดตกบกพร่องไปตรงไหน  จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขต่อๆ ไป  

 -  ขอบคุณครับ   -