..........
ตอนที่ 46 : สถานะที่เปลี่ยนไป
หลังจากที่นักบินบังคับเครื่องลงจอด ณ สถานที่ที่ถูกแบ่งเขตไว้เป็นส่วนเฉพาะของทีมสำรวจนิวเคลโอ สถานที่ที่เต็มไปด้วยโรงฝึกมากมาย ทั้งยิม ลานเอนกประสงค์ สำหรับเหล่าผู้ที่พร้อมจะเสี่ยงชีวิตเพื่อไปตามหาสิ่งที่เป็นประโยชน์ในการพัฒนา
“เหมือนเธอมีอะไรจะบอกผมนะ” ผมถาม เห็นนอร่าทำท่าเหมือนจะพูดอะไรได้สักพักหลังจากพวกเราเดินออกมาจากลานบินกำลังมุ่งหน้าสู่ห้องตรวจสภาพอันที่จริงตอนนี้เราอยู่ในส่วนนอกของนิวเคลโอ จะไม่มีใครคนใดเข้าไปได้ถ้ายังไม่ผ่านการตรวจสภาพว่าปลอดภัยจากเชื้อไวรัสทุกชนิด รอบๆ มีเจ้าหน้าที่เฝ้าระวังหลายคนยืนบนทางเดินรอบกำแพงสูง
“เดี๋ยวก็รู้” นอร่าตอบ ยิ่งทำผมสงสัยเข้าไปใหญ่
“ผมคงส่งได้แค่ตรงนี้แหละ” ผมบอกกับทีมสำรวจ ข้างหน้าเป็นประตูบานใหญ่ที่ข้างในเป็นห้องตรวจสภาพเข้าไปอีกจะเป็นส่วนที่พักของนักสำรวจ
“ขอบใจมากนะ ทั้งคู่เลย ไม่งั้นเราคงไม่รอดมาจนถึงนี่” อลิซกล่าวขอบคุณ
“อันที่จริงพวกเธอต้องขอบคุณเจ้านี่มากกว่านะ หมอนี่ต่างหากที่ช่วย” นอร่ามองมาที่ผม
“พร้อมช่วยเสมออยู่แล้ว” ผมยิ้มรับ
“งั้นพวกเราไปละ ไว้คราวหน้าเจอกันใหม่ ถ้ามีล่ะก็” อลิซพูด ตบบ่าโจให้เดินตามเธอไป
“ฉันจะติดต่อนายได้ยังไง?” แคลถาม ยังไม่อยากเดินกลับเข้าไป
“ไว้เดี๋ยวจะแวบมาหาละกัน โอเคมั้ย?”
“อย่าล้อเล่นสิ” แคลทำท่าจริงจัง
“เอาการ์ดมาสิ” ผมบอกแคล
“นิวเคลโอยังไม่มีการ์ดน่ะเจค” นอร่าแทรก
“มันคืออะไร?” แคลถาม
“มันก็คล้ายๆ โทรศัพท์นั่นแหละ” ผมตอบ ตอนนี้ในนิวเคลโอ สิ่งเดียวที่เป็นโทรศัพท์คงไม่พ้นวิทยุล่ะมั้งถ้าให้ผมเดา “เอาเป็นว่าผมจะติดต่อกลับมาละกัน”
“แน่ใจนะ” แคลถามย้ำ
“อื้อ เข้าไปได้แล้ว” ผมจับไหล่เธอทั้งสองข้าง ดันเธอตามโจและอลิซไป
“อย่าลืมนะ !” แคลหันหลังมาตะโกนขณะกำลังผลักบานประตูเข้าไป
“ไม่ลืมอยู่แล้ว” ผมตะโกนตอบ มองดูเธอลับหายไปหลังบานประตู
“งั้นเราก็กลับกันเถอะ” นอร่าพูด
“เรายังต้องอยู่นี่ เห็นนักบินบอกว่าต้องพักเครื่องสักหน่อย” ผมบอกเธอขณะเดินกลับไปยังลานจอด
“ฉันหิว” นอร่าพูดขึ้น
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ผมมองไปยังโรงอาหารเล็กๆ สำหรับเจ้าหน้าที่ บางทีพวกเขาอาจจะยินดีต้อนรับเราก็ได้
แต่แล้วเสียงหวอเตือนภัยก็ดังขึ้นไปทั่วทั้งศูนย์ เกิดความวุ่นวายของเหล่าเจ้าหน้าที่บนกำแพงสูง ทุกคนตั้งท่าพร้อมโจมตี ข้างหน้าผมมีเจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาเป็นรูปขบวนจากอาคารหลังหนึ่งในมือพร้อมสรรพไปด้วยอาวุธ วิ่งสวนผมกับนอร่าไป
“ดูท่าจะไม่ได้กินซะแล้วสิ” นอร่าพูด แต่ผมไม่สนใจ รีบหันกลับไปยังบานประตูที่แคลเพิ่งเข้าไป ตอนนี้เจ้าหน้าที่พร้อมอาวุธกำลังเข้าไปในห้องนั้น
“อย่าบอกนะ...”
“นี่แหละที่ฉันอยากจะบอกนาย” นอร่าพูด
ปึง ! เสียงประตูกระแทกเปิด แคลโดนเหวี่ยงลงกับพื้นหน้าประตู มีทหารสองสามคนกำลังฉุดรั้งอลิซและโจที่จะเข้ามาช่วยแคล ทหารมากมายล้อมรอบตัวแคลที่กำลังนั่งฮวบอยู่กับพื้นด้วยสีหน้างุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่
“แคล !” ทันทีที่เห็น ผมทะยานเข้าหาเธอ ใช้มือปัดทหารที่ขวางทางกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น
“ไม่เป็นอะไรนะ” ผมถาม ยื่นมือฉุดเธอขึ้นจากพื้น ดึงเธอมาอยู่กับตัว
“มันเกิดอะไรขึ้นเจค” เธอตัวสั่นเทาไม่ต่างจากน้ำเสียง
“นะ นายมันพวกนั้น !” ทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ ทุกคนพากันยกปืนขึ้นเล็งมาที่ผมทันที ผมดึงมีดสั้นออกจากข้างเอว
“เฮ้ๆๆ ! ใจเย็นพวก” นอร่าปรากฏกายขึ้นท่ามกลางวงล้อม ยืนอยู่ข้างหน้าผม เธอยื่นบัตรแสดงตน
“พวกเราเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษของหน่วยจู่โจม ไม่ใช่พวกเคลโอ และเธอก็เป็นพวกเราด้วย” นอร่าพูดเสียงดังหมายจะให้ทหารที่ล้อมอยู่ได้ยินและเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
“เราจะเชื่อได้ไง” เจ้าคนที่ดูตำแหน่งสูงถามขึ้น
“ฉันคงปล้นเฮลิคอปเตอร์ของหน่วยจู่โจมบุกมาส่งทีมสำรวจที่นิวเคลโอหรอกจริงมั้ย” นอร่าพูด เจ้าคนถามสั่งลดปืนลงเหมือนเชื่อสิ่งที่นอร่าพูดซึ่งใครมันจะบุกเข้ามาให้โดนฆ่าเล่นล่ะ
“แต่เธอไม่ใช่มนุษย์อย่างพวกเรา” หัวหน้าหน่วยคนเดิมกล่าว โบกมือสั่งให้ลูกน้องกระจายตัว
“อะไรนะ?” ผมถาม
“ขอเราดูผลหน่อยได้มั้ย” นอร่าถาม หัวหน้าเดินนำพวกเราเข้าไปในห้องตรวจสภาพ เขายื่นผลการรายงานให้กับเรา นอร่ายื่นมันมาให้ผมหลังจากที่เธออ่านมันเสร็จ
ผมอ่านผลตรวจของแคล มันบอกว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ เธอไม่ได้มีการติดเชื้อด้วย แต่ร่างของเธอกลายสภาพมาเป็นแบบพวกผมและแคลไปแล้ว หรือก็คือเธอเปลี่ยนมาเป็นพวกพิเศษโดนสิ้นเชิง
“แค่เลือดหลอดเดียวเนี่ยนะ” ผมตกใจเมื่ออ่านผล อลิซทำหน้าเข้าใจกับสิ่งที่ผมอุทานออกมา จนโจต้องหันไปถามว่ามันเรื่องอะไร
“อะไร มันคืออะไรเจค” แคลกระวนกระวายเมื่อทุกคนพูดถึงเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวไว้อธิบายให้ฟังนะ” ผมหันไปบอกเธอก่อนหันมาบอกเจ้าหน้าที่ว่า
“งั้นเราจะพาเธอไปด้วย”
“มันก็แล้วแต่คุณ แต่กฎของนิวเคลโอคือ จะไม่มีสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อยู่ในเมืองนี้”
“ถ้าไม่มีพวกเรา พวกนายตายไปนานแล้ว”
“เธอว่าอะไรนะ?” เจ้าหน้าที่ถามเมื่อได้ยินที่นอร่าพูดไม่ชัด
“เปล่านี่ ฉันพูดว่าพวกเราคงต้องไปแล้ว”นอร่าพูด
หลังจากที่ดูผลอะไรเสร็จ เจ้าหัวหน้านั่นก็เดินจากไป พวกเราทั้งหมดมายืนรวมกันอยู่ที่หน้าทางเข้าเมืองส่วนใน ส่วนที่ผม นอร่า และตอนนี้รวมไปถึงแคลไม่สามารถเข้าได้
“ต้องบอกลากันแล้วสินะ” อลิซว่า
“ถึงจะไม่รู้เรื่องบ้านี่ก็เถอะ แต่ฉันจะหาทางติดต่อหาพวกเธอแน่ๆ” แคลให้สัญญา
“อื้อ ฉันรู้ว่าเธอต้องทำแน่”อลิซว่า
“อย่าลืมพวกเรานะ” โจเสริม
“ไม่ลืมหรอกน่า พวกเธอคือเพื่อนรักของฉันนะ” แคลตอบ ก่อนทั้งสามจะโอบกอดกัน
“เครื่องจะขึ้นแล้ว” นอร่าพูดขึ้น
“คงต้องไปแล้วล่ะ โชคดีนะ ระวังตัวกันด้วย” แคลพูดทิ้งท้ายโบกมือลาส่งเพื่อนรักทั้งสองเดินเข้าประตูไป
“มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเจค” เธอถามขณะเดินไปลานจอดเฮลิคอปเตอร์นอร่าไม่รู้รีบหรืออย่างไรไปนั่งรออยู่ข้างในซะแล้ว
“เรื่องมันยาวน่ะ ไว้เดี๋ยวถึงฐานแล้วจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียดเลย”ผมตอบ ที่พูดอย่างนี้เพราะผมก็ยังไม่รู้ว่าเธอมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแค่เลือดหลอดเดียวมันจะทำให้เป็นได้ถึงขนาดนี้
“ขอให้เป็นข่าวดีแล้วกัน” เธอว่า
“รับประกันได้เลย”
..........
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in