เปรียบราศีกันย์ - หญิงสาว

     เพราะหญิงสาวที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขา หญิงสาวผู้ที่เขาไม่รู้จัก หญิงสาวผู้ที่เขาไม่สนใจ แต่หญิงสาวผู้นี้กลับเป็นผู้เห็นชัดในตัวตนของเขา และบอกคำตอบที่แท้จริงกับเขา หญิงสาวผู้นั้น คือ โชโกะ และเขาเรียกให้ “โชโกะ รอก่อนนะ” ก่อนที่เขาเดินขึ้นไปที่บนดาดฟ้าพร้อมกับพูดกับเทวดานามปูระปูระว่า

「自分を殺した」

ผมฆ่าตัวตาย

     ทุกคนคงจะงงว่า “ทำไมหนังสือที่มีตัวเอกฆ่าตัวตาย กลับเป็นหนังสือที่เราชื่นชอบมากที่สุด” เพราะว่า เรื่องของเรื่องไม่ได้อยู่ที่ฆ่าตัวตาย แต่เรื่องของเรื่องอยู่ที่ความเข้าใจผิดของคนที่ตัดสินใจผิดพลาดในชีวิตโดยการฆ่าตัวตายต่างหาก ที่เป็นเรื่องราวที่ฝั่งลึกในใจของเราว่า “ใครนะที่ทำหนังสือออกมาได้ตีแผ่ขนาดนี้” เพราะตั้งแต่อ่านหนังสือมาหลายเล่มแล้ว เล่มนี้ก็ยังเป็นเล่มที่ดีที่สุดและทำหน้าที่ของหนังสือออกมาได้อย่างเด่นชัดที่สุด จนไม่มีเล่มไหนเทียบได้ เพราะไม่ว่า อ่านกี่ครั้ง ในแต่ละวัย ก็ได้รับความรู้ที่แตกต่างกันไป

     ประเทศญี่ปุ่นเป็นประเทศที่มีคนฆ่าตัวตายติดอันดับโลก และเพื่อนของเราเคยบอกว่า “ข่าวการฆ่าตัวตายนั้นเป็นเรื่องธรรมดา จำเจ ของคนที่เสพข่าวเหล่านั้น” แต่หนังสือเล่มนี้กลับตีแผ่ให้เราเห็นถึงคนที่อยู่เบื้องหลังของคนที่ถูกทิ้ง เมื่อคนๆนั้นตัดสินใจฆ่าตัวตายนั้นว่า เจ็บปวดเพียงใด รู้สึกทุกข์ใหญ่หลวงขนาดไหน เอาเเต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองอยู่ร่ำไป (ครอบครัวงนั้นเจ็บปวดสุด) สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่กำลังทำให้คนญี่ปุ่นและคนทั่วโลกควรเลิกตัดสินใจฆ่าตัวตายสักที เพราะมันไม่ใช่หนทางที่แก้ปัญหาอย่างแท้จริง

“ปัญหาวัยรุ่นที่ไม่ว่าประเทศไหนก็พบเจอเหมือนกัน และวัยรุ่นเหล่านั้นคิดจะแก้ไขยังไง”

     เรื่องราวเริ่มต้น เมื่อวิญญาณร่างหนึ่งหลุดลอยไปในอากาศ และไปยังสถานที่ที่กำลังจะชำระบาปทั้งปวงว่า “วิญญาณนั้นจะไปทิศทางไหนดี” แต่บังเอิญที่วิญญาณนั้นเจอกับเทวดาสุดแปลกและสุดกวนเรียกให้เขากลับเข้าไปยังร่างของมาโคโตะ โคบายาชิ เพื่อมาค้นหาความผิดบาปในอดีตของตัวเอง พอเขากลับไป เขากลับพบว่า “แปลกมาก” ที่มาโคโตะฆ่าตัวตาย เพราะครอบครัวนี้ดีแสนดี

     แต่แล้ววันนั้นปูระปูระก็บอกความจริงว่า ครอบครัวนี้ไม่ได้ดีอย่างที่คิด แม่เป็นชู้กับครูสอนเต้นระบำฟามิงโก พ่อสนใจแต่เรื่องที่ตัวเองควรจะได้ (คือ เห็นแก่ตัว) และพี่ชายก็ไม่สนใจในมาโคโตะ วิญญาณในร่างมาโคโตะ (ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ขอแทนเป็นมาโคโตะ เพื่อง่ายต่อการรีวิว) เลยรู้สึกเศร้าใจ และเมื่อวันที่เขากลับมาเรียนหนังสือ เขาพบกับหญิสาวสุดแปลกประหลาดบอกว่า “มาโคโตะ คุณเปลี่ยนไป” ซึ่งเมื่อมาโคโตะถามปูระปูระว่า “เธอคือใคร” ปูระปูระตอบว่า “ไม่รู้” มาโคโตะจึงไม่สนใจหญิงผู้นั้นอีก

     วันหนึ่ง มาโคโตะเจอฮารุกะ และมาโคโตะพบว่า เขาหลงรักฮารุกะ และเขามาพบทีหลังว่า ฮารุกะขายบริการทางเพศเพื่อแลกกับสิ่งของสวยงาม และในขณะนั้นที่เขาต้องตามหาความผิดบาปของตัวเองอยู่นั้น เขาพบซาโอโตเมะ เพื่อนคนแรกในชีวิตเขา เพราะความจริงของมาโคโตะเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครรัก ไม่มีใครเอ็นดูแม้แต่น้อย เขาพบกับปัญหาทั้งครอบครัวและที่เรียนจนทำให้เขากลายเป็นคนมืดมน แต่ความจริงแล้ว ไม่มีใครอยากเป็นคนมืดมนหรอก เขาจึงตั้งใจพาตัวเองออกมาจากความสว่าวง และเขาคิดได้ว่า “เขาอยากเข้าเรียนมหาลัยกับซาโอโตเมะ”

     มาโคโตะตัดสินใจไปบอกพ่อเรื่องนี้ ซึ่งพ่อกับแม่และพี่ชายก็ยินยอมและเข้าใจ มาโคโตะได้คุยกับแม่จนรู้ว่า “แม่เลิกกับชู้คนนั้นแล้ว” เขาคุยกับพ่อจึงรู้ว่า “จริงๆพ่อทำเพื่อครอบครัว ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่ตัว” เขาคุยกับพี่ชายจึงรู้ว่า “พี่ชายดีกับเขาเสมอ” ความทุกข์อันแสนสาหัสที่ถ่าโถมเข้ามานั้นมลายหายไปหมดแล้ว และใช่ เขาอยากคืนร่างนี้ให้กับมาโคโตะ วันหนึ่ง วันที่เขาจะต้องตอบให้ได้ว่าเขาทำผิดบาปอะไร โชโกะคุยกับเขา จึงทำให้เขารู้ว่า “เขาคือใคร”

「自分を殺した」

ผมฆ่าตัวตาย

「ぼくはぼくを殺したんだ」

ผมฆ่าตัวเอง

「ぼくは、自殺した小林真の魂だ」

ผมคือวิญญาณของโคบายาชิ มาโคโตะ

     ปูระปูระตอบว่า ถูกต้อง และเรื่องราวทั้งหมดก็ไหลเข้ามาในสมองของมาโคโตะ และมาโคโตะจำได้ทุกอย่าง ก่อนที่จะบอกกับปูระปูระว่า “อยากให้ปูระปูระอยู่กับเขาต่อ” เพราะเขารู้สึกว่า “ปูระปูระคือเพื่อนคนแรกและเพื่อนที่ดีที่สุด” แต่ปูระปูระบอกว่า

「帰ろうと思いながら一歩、

足をふみだしてみな。

それだけで君は君の世界にもどれる。 

あばよ、小林真 しぶとく生きろ」

มาโคโตะ จงก้าวออกไปข้างหน้าอย่างมั่นคงและมีสติ 

ขอให้คิดว่า อยู่โฮมสเตย์ระยะยาว 

และจงใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง

     เราทำนายได้เลยจากตอนจบว่า “ตอนนี้มาโคโตะคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และคงตั้งใจแก้ไขปัญหาหลายอย่างที่ตัวเองเคยก่อไว้อย่างดี” และไม่แน่ มาโคโตะกับโชโกะคงรักกันในที่ใดที่หนึ่ง หรืออาจจะเป็นแค่เพื่อน ก็ถือว่า “มาโคโตะมีเพื่อนที่ดีเพิ่มอีกคนหนึ่ง” เรารู้สึกตื้นตันใจเหลือเกินที่ชีวิตของมาโคโตะจะก้าวไปอย่างมั่นคง และนี่คือคำถามก่อนจบที่ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ทุกครั้ง

“เมื่อไรที่เรากำลังมองข้ามคนๆหนึ่งไป

เรากำลังเป็นคนผลักให้เขาไปตายหรือไม่”

Colorful Japanese Anime [Movie]

     เรื่องราวของหนังอนิเมชั่นญี่ปุ่นเริ่มต้นและจบลงเหมือนหนังสือ แต่เราชอบตรงที่ปูระปูระในอนิเมชั่นญี่ปุ่นทำออกมาได้กวนและป่วน แถมน่ารักราวกับหลุดออกมาจากหนังสือทีเดียว 

     เรื่องราวในหนังทำให้เห็นชัดมากขึ้นว่า การที่เรามองคนๆหนึ่งไม่มีตัวตน ถึงแม้ว่า เขาทักทาย แต่ทำเป็นไม่สนใจ สิ่งที่เรากระทำอยู่เหล่านั้นล้วนทำร้ายคนอื่นหรือเปล่า เพราะเพียงแค่เราทำตามคนอื่นเท่านั้นเอง 

     และอนิเมชั่นทำให้เรารู้สึกถึงความกดดันเป็นบางช่วงว่า วัตถุนิยมทำลายพวกเราอยู่หรือเปล่า ฮารุกะที่บ้าของแพงจนยอมขายบริการ มาโคโตะที่อยากดูดีจนยอมซื้อผ้าใบราคาแพง เป็นต้น เรื่องราวเหล่านี้ล้วนทำให้ทุกคนต้องหันมามองและแก้ไขปัญหาวัยรุ่นที่เป็นเหยื่อของวัตถุนิยมอย่างแท้จริงสักที

หากใครต้องการดูหนังอนิเมชั่นญี่ปุ่นเรื่องนี้

 โปรดคลิกที่นี่

Homestay [Japanese Movie]

     เรื่องราวของหนังญี่ปุ่นที่เป็นคนแสดงทำออกมาต่างจากในหนังสือ แต่ขอบอกว่า สนุกจนหยุดดูไม่ได้เหมือนกัน และเราขอเริ่มต้นเล่าตามนี้ มาโคโตะกับอากิระ (คือโชโกะ) เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก และสมัยตอนเด็กมาโคโตะก็มีครอบครัวที่อบอุ่น พอเมื่อมาโคโตะโตขึ้น มาโคโตะพบว่า มาโคโตะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ แต่มีเพียงแค่อากิระที่เข้าใจและเข้าข้างมาโคโตะมาตลอด 

     จนกระทั่งวันหนึ่งมาโคโตะเจอผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งคือมิซึกิ (คนนั้นคือฮารุกะ) และมาโคโตะรู้สึกชอบ จึงวาดภาพเธอออกมา และอากิระเข้าใจว่ามาโคโตะรักมิซึกิ จึงยอมเข้าใจและทำใจ (เจ็บแปล๊บมากทุกครั้ง) แต่แล้ววันหนึ่ง มาโคโตะต้องยอมรับว่า มิซึกิไม่เคยรักเขา แต่กลับเเอบรักเพื่อนสนิทของเธอ (หญิงรักหญิง) 

     วันหนึ่งมาโคโตะเกือบโดนรถชนเพราะทะเลาะกับแม่ แต่เเม่มาช่วยไว้ และแม่โดนเอง ซึ่งมาโคโตะเสียใจอย่างมาก และมาโคโตะพยายามจะหาวิธีที่คืนทุกอย่างให้กับมาโคโตะตัวจริง และวันนั้นเอง วันที่เขาเห็นภาพที่เคยวาดให้กับอากิระ เขาจึงจำได้ว่า “เขาคือมาโคโตะ เขาฆ่าตัวเขาเอง” และเทวดาบอกว่าถูก ก่อนที่เขาจะได้เดินทางไปหาครอบครัว ไปหาแม่เขาและยิ้มให้กัน ก่อนจะไปหาอากิระและเรียนหนังสือด้วยกันต่อไป ใช่ และจบว่า ทั้งคู่คงได้ลงเอยรักกันในที่สุด

หากใครต้องการดูหนังญี่ปุ่นเรื่องนี้ โปรดคลิกที่นี่

(หรือดูผ่าน Prime Video)

ยกตัวอย่างเช่น

“ขอให้นายใช้ชีวิตด้วยใจอันเข้มแข็ง”ปูระปูระบอก

“ลาก่อนปูระปูระ”มาโคโตะบอก

(เพียงแค่สองบรรทัดนี้ก็กระแทกหัวใจของคนอ่านแบบเราอย่างมาก การที่คนเราคนหนึ่งจะใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง นั้นเป็นสิ่งสำคัญสำหรับวัยรุ่นทุกคน วัยรุ่นที่เต็มไปด้วยปัญหามากมาย ปัญหาที่แก้ไขด้วยตัวเองไม่ได้ เพราะปัญหาเหล่านี้ที่ควรถูกแก้ไขจากผู้ใหญ่ ดังนั้น การใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งจึงเป็นสิ่งสำคัญ และการลาเพื่อนเก่า เพื่อนคนแรกและเพื่อนที่แสนดีก็ย่อมทำให้มาโคโตะรู้สึกเจ็บปวดน่าดู)

     อย่างที่บอกค่ะ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่เราอ่านมากสุด บ่อยสุด ชอบมากที่สุดในโลก คงไม่มีหนังสือไหนเทียบได้เท่าหนังสือเล่มนี้แล้วค่ะ คำพูดที่ติดปากที่พูดว่า “ผมฆ่าตัวเอง” มันเจ็บปวดเพียงใด เพราะหลายครั้ง เราก็ไม่ต่างจากเด็กคนนี้ที่ทำเพื่อคนอื่นมากมาย จนไม่สนใจตัวเอง และในไม่ช้า เราก็ไม่ต่างจากฆาตกรที่ฆ่าตัวเราเอง 

     เพราะเมื่ออยู่ดีๆวันหนึ่ง วันที่คนอื่นของเรานั้นเลิกสนใจเรา เลิกยุ่งกับเรา ความเจ็บปวดทั้งหมดนั้นก็จะถาโถมมาสู่ใจเราอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เราควรหยุดฆ่าตัวเราเองได้แล้ว และเราควรถึงเวลาที่กลับมามองตัวเราเอง รักตัวเราเองอย่างถูกต้อง และมองตัวเราเอง เพื่อแก้ไขตัวเราเอง สิ่งเหล่านี้ต่างหากล้วนสำคัญ และล้วนนำพาตัวเองให้หลุดพ้นจากการฆ่าตัวเองทางตรงและทางอ้อม

     ส่วนหนัง เราชอบคนที่เล่นเป็นมาโคโตะและอากิระมาก นั้นก็คือ นากาโอะ เคนโตะ (รับบทมาโคโตะ) และอันนะ ยามาดะ (รับบทอากิระ) คือเพียงแค่เคนโตะยิ้ม โลกก็ดูสดใส และเมื่อเคนโตะทำท่าเศร้าหมอง โลกก็ดูหม่นขึ้นมาทันที เคนโตะสามารถสื่อถึงความเป็นมาโคโตะออกมาได้อย่างมาก และเวลาที่เคนโตะอยู่กับอันนะ ยิ่งดูน่ารักและเข้ากันมาก ต่อไปคืออันนะ เวลาอันนะออกมาทีใด (มีเพลงขึ้นมาในหัวสมองเราว่า เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที อกหักใช่ไหมแบบนี้ บอกฉันที ฉันควรทำอย่างไร) เล่นจนถึงความเจ็บปวดจากรักข้างเดียว (แบบแนว แอบรักเขาข้างเดียวเปล่าเปลี่ยวจิต) แต่ยังไง อันนะก็ยอมที่จะเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน ยอมเพียงเป็นแค่รักข้างเดียว เราขอบอกเลยว่า ถ้าใครได้ดูหนังเรื่องนี้จบ ทุกคนคิดเหมือนกับเราว่า ทั้งสองเล่นเข้ากันมาก

     สิ่งที่เหลือคืออะไรน่าค้นหา

หากแม้นลาชีวีแล้วไปไหน

สุดท้ายแล้วใครจะเป็นคนพาไป

หากไม่ใช่ตัวเราเป็นคนนำพา

ความเป็นจริงคือชีวิตน่าค้นหา

ค้นและลาความทุกข์มลายหนา

พบและเจอความสุขที่นำพา

นำเข้ามาในชีวิตไม่รู้ลืม

LOOK A BREATHE