ถึง ทุกคนผู้มั่นคงในรักทั้งหลาย

   ต่อจากตอนที่แล้ว เราไปซื้อหนังสือ มัทนะพาธา ที่พระราชวังพญาไท และในหนังสือเล่มนั้น เป็นลายมือของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว

"ที่ใดมีรัก ที่นั้นมีทุกข์"

•   -  สำหรับบางคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องจริง
•   - สำหรับบางคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องจริง และยอมที่จะเจ็บต่อไป
•   - สำหรับบางคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเท็จ

แต่สำหรับเรา

"ความรักฉันท์หญิงชายที่เจือปนด้วยความหลง จะนำพาความทุกข์มาให้ แต่ถ้ารักกันแบบมีสติ ช่วยกันประคับประคอง จะทำให้พบทั้งทุกข์ ทั้งสุขบ้าง ก็สามารถผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เพราะทุกข์สุขนั้นไม่แน่นอน"

"เรื่องนี้เป็นเรื่องความทุกข์ที่เกิดจากความรัก"

เรื่องเริ่มต้น

     สุเทษณ์ เทพบุตรหลงรัก มัทนา เทพธิดา แต่นางไม่รักตอบ

     ดังนั้น สุเทษณ์ก็ไปเรียกมายาวินมาทำมนต์ใส่มัทนา แต่มัทนาก็กลับตอบเหมือนกับหุ่นยนต์

สุเทษณ์:    รักจริงมิจริง ฤ ก็ไฉน    

              อรไทบ่แจ้งการ

มัทนา:      รักจริงมิจริงก็สุระชาญ    

              ชยะโปรดสถานใด

สุเทษณ์:    พี่รักและหวังวธุจะรัก     

              และบทอด บทิ้งไป

มัทนา:      พระรักสมัคร ณ พระหทัย 

              ฤจะทอดจะทิ้งเสีย

สุเทษณ์:    ความรักละเหี่ยอุระระทด 

              เพราะมิอาจจะคลอเคลีย

มัทนา:     ความรักระทดอุระละเหี่ย           

             ฤ จะหายเพราะเคลียคลอ

สุเทษณ์:   โอ้โอ๋กระไรนะมะทะนา              

              บมิตอบพะจีพอ

มัทนา:     โอ้โอ๋กระไรอะมระง้อ                 

              มะทะนามิพอดี

      สุเทษณ์ ขอให้มายาวินคลายมนต์ และเมื่อถามมัทนาอีกครั้ง มัทนาก็ไม่รับรัก ดังนั้นเลยเสกให้เป็นดอกกุหลาบและจะกลายเป็นมนุษย์เฉพาะวันเพ็ญเพียงวันและคืนเดียว 

   ต่อเมื่อมีความรักจึงจะพ้นสภาพจากเป็นดอกไม้ และหากเป็นความทุกข์เพราะความรักก็ให้วิงวอนต่อพระองค์พระองค์จะช่วย

      หลังจากนั้น ฤาษีกาละทรรสินได้พบกับดอกกุหลาบ จึงเลี้ยงดูมัทนาดั่งลูก (เปรียบเหมือนความรักที่บริสุทธิ์) 

      เมื่อวันเวลาผ่านไป มัทนาได้เจอกับชัยเสนจึงมีความรักใคร่กันในที่สุด เมื่อทั้งสองสาบานรักต่อกัน มัทนาไม่กลับไปเป็นกุหลาบอีกเลย

      เมื่อชัยเสนกำลังจะพามัทนากลับบ้านเมืองตน ฤาษีกาละทรรสินเรียกนางมัทนาไปพบ และกล่าวว่า

"ความรักเหมือนโรคา

บันดาลตาให้มืดมน

ไม่ยินและไม่ยล                                              

อุปสรรคใดใด

ความรักเหมือนโคถึก

กำลังคึกผิขังไว้

ก็โลดออกจากคอกไป

บ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง

ถึงหากจะผูกไว้

ก็ดึงไปด้วยกำลัง

ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง

บ หวนคิดถึงเจ็บกาย"

       ซึ่งมัทนาไม่ฟัง เพราะเนื่องจากรักจนหมดใจ จึงเดินทางกลับไปพร้อมชัยเสน

       พระนางจัณฑีมเหสีของชัยเสนหึงหวงและแค้นใจมาก นางขอให้พระบิดาซึ่งเป็นพระราชาแคว้นมคธยกทัพมาตีหัสตินาปุระ 

       พระนางจัณฑียังใช้ให้นางค่อมข้าหลวงทำกลอุบายว่า มัทนารักกับศุภางค์ทหารเอกของชัยเสน ชัยเสนหลงเชื่อจึงสั่งให้ประหารมัทนาและศุภางค์ 

       เมื่อชัยเสนรู้ว่า นี่คือกลอุบาย เลยตัดสินใจจะไปสู้ศึก เพื่อตัดหัวพ่อตามาให้พระนางจัณฑี ที่ทำอุบายหลอกลวง 

       ต่อมาเมื่อชัยเสนรู้ว่ามัทนาและศุภางค์ไม่มีความผิดก็เสียใจมาก อำมาตย์เอกจึงทูลความจริงว่ายังมิได้สังหารนาง และศิษย์ของพระกาละทรรศินได้พานางกลับไปอยู่ในป่าหิมะวันแล้ว 

       ส่วนศุภางค์ก็เป็นอิสระเช่นกัน และได้ออกต่อสู้กับข้าศึกจนตายอย่างทหารหาญ 

       ชัยเสนจึงเดินทางไปรับนางมัทนากลับมา 

      ในขณะนั้นมัทนาทูลขอให้สุเทษณ์รับนางกลับไปสวรรค์ สุเทษณ์ขอให้นางรับรักตนก่อน แต่มัทนายังคงปฏิเสธ 

       สุเทษณ์โกรธจึงสาปให้มัทนาเป็นกุหลาบตลอดไป 

        ชัยเสนมาถึงแต่ก็ไม่ทันการณ์ จึงได้แต่นำต้นกุหลาบกลับไปยังเมืองหัสตินาปุระ เลี้ยงดู รักษาอย่างดี

"จุดจบของความรักครั้งนี้ คือ ไม่มีใครได้ใครเลย มีแต่เพียงความเสียใจเท่านั้นที่มีต่อกัน สุดท้ายแล้วก็เจ็บพร้อมกันหมด"

   เราว่า นี่เอง คือที่มา ของการมอบความรักให้กันด้วยดอกกุหลาบ เพราะเนื่องด้วย เตือนใจทั้งผู้ให้และผู้รับว่า จุดจบเราจะไม่เป็นดั่งเช่นในตำนาน 

"หากไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ ต้องถ้อยที่ถ้อยอาศัย ค่อยๆพยายามฟังอย่างเข้าใจ ไม่หูเบาจงหูหนักไว้นักหนา ชีวิตก็จะไม่ทุกข์ในโศกา"

*** ความรักนำทุกข์หรือสุขมาให้กันแน่ ***

"ความรักนั้นไม่เหลืออะไร

เหลือได้เพียงความจำคะนึงหา

นำพาความทุกข์มาเพราะหูเบา

สุดจะเราเขาร้ายเกินบรรยาย

สุดท้ายแล้วก็ไม่เหลือแม้ว่ารัก

เหลือเพียงชักแม่น้ำทั้งห้านี้

เหลือแค่มีเพียงความทรงจำดี

เหลือเพียงมีฉันรักเธอตลอดไป

เมื่อมองเห็นดอกกุหลาบในมือนั้น

ทำให้ฉันนึกถึงวันเก่าๆ

ทั้งเราเขาทนทุกข์ทรมานตน

เพราะรักคนแบบเธอตลอดไป"

                                          -- Look a Breathe --