คำถาม: ไก่งามเพราะขน หญิงงามเพราะแต่ง ใช่หรือไม่

คำตอบ:

๑.ใช่

๒.กลาง

๓.ถูกทั้งสองข้อ

๔.ไม่มีข้อใดถูก

คำตอบที่ฉันเลือก ๔.ไม่มีข้อใดถูก

      ถูกต้อง เพราะนี้คือคำตอบที่สุดในใจของคุณ คุณคงคิดว่า “ไม่ถูกทั้งหลักสุภาษิต เพราะสุภาษิตที่ถูกคือ ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะเเต่ง” “ไม่ถูกในหลักความจริง เพราะหญิงงามบางคน ถึงไม่แต่งก็งามจริง” และที่สุดของความคิดในใจของคุณคือ  “หญิงงามควรงามพร้อมที่จิตใจมากกว่าภายนอก เพราะหญิงที่งามด้วยคุณความดีหรือมีศีลธรรมนั้นย่อมคืองดงามแท้จริง”

“จงเข้าสู่โหมดความจริง”

     ฉันมีความคิดก่อนตอบคำถามนี้ว่า “ใครนะที่เป็นคนถูกคิดว่าสวยหรือไม่สวย และใครนะที่เป็นคนตัดสินใจว่า คนนั้นสวย คนเหล่านั้นที่ตัดสินก็ล้วนเป็นบุรุษทั้งสิ้น เฉกเช่นเดียวกับสตรีก็ตัดสินบุรุษเพศว่า ใครรูปงามเช่นกัน” ดังนั้น ฉันเลยมั่นใจในคำตอบนี้ และเเล้ว เมื่อฉันตอบเสร็จ ประตูก็เปิดออกทันที

     สาวงามคนแรกที่ชื่อ “ไซซี” หญิงงามที่ทำเพื่อชาติ เธอกับฟ่านหลี ผู้ฝึกเธอให้เป็นทั้งหญิงงามทั้งกายและใจ รวมถึงรักชาติแอบรักกัน แต่ฟ่านหลี่ก็ต้องยอมปล่อยให้ไซซีไปทำเพื่อชาติ โดยทางนายของฟ่านหลียกไซซีให้กับฟูไช และฟูไชก็หลงรักนางอย่างมาก นางก็ออกอุบายแล้วอุบายเล่า จนฟูไชพ่ายแพ้ในที่สุด และสุดท้าย ไซซีกับฟ่านหลีก็กลับมารักกัน และอยู่กันอย่างสงบสุขในบั้นปลาย

     เพ็ญจันทร์พรรณกระจ่างสว่างฟ้า

เหมือนใบหน้านวลละอองผ่องศรี

ดาวอร่ามยามเมฆไม่ยายี

เหมือนนารีเรืองอร่ามงามจรรยา

ตะวันแรงแสงส่องสว่างหน

เหมือนแม่มิ่งนฤมลมากศึกษา

ล้วนความรู้สู่สว่างพร่างวิชา

เปรื่องปัญญาสามารถฉลาดนัก

“ฉันเดินทางมาถึงจุดนี้ ผ่านด่านแห่งปัญญามาแล้ว

ฉันโดนคำถามหลายอย่างถามจนฉันแก้ไขปัญหาได้

ฉันได้รับเลือกว่า “หญิงแห่งปัญญา” ดูดีใช่ไหมค่ะ”

      ฮ่องเต้ส่งหวานเจาจินไปที่แผ่นดินซุงหนู ฮูหานหยา แห่งแผ่นดินซุนหนูรักใคร่นางยิ่ง จึงสถาปนานางเป็น ชายาเอก ถึงแม้ว่า “นางจะทำเพื่อตัวเอง โดยการนำตัวออกจาก วิหกในกรงทอง ออกไปใช้ชีวิตอยู่กับสามีตามปกติวิสัย” แต่ความงามและความสามารถของนางก็ทำให้ซุงหนูกับจีนเป็นมิตรที่ดีต่อกันมายาวนานถึง ๖๐ ปี

     เจาจินลูบอานม้า

ขึ้นอาชาพิลาปไห้

วันนี้เป็นสาววังใน

พรุ่งนี้แต่งไปแดนอนารย์

“ฉันเดินทางมาถึงที่นี้ และฉันก็แอบสับสนครั้งแรก

ที่มีคำที่ถามว่า “ไซซีเป็นวีรสตรีในการศึก”

และหวางเจาจินล่ะเป็นอย่างไร 

ฉันตอบว่า “นางระงับศึก”

เพราะจากที่ผ่านมา ฉันพบว่า 

นางทำให้ทั้งสองประเทศเป็นมิตรกัน

และฉันได้รับเลือกว่า

“หญิงแห่งมิตรภาพ” เก๋ไม่น้อย”

     เตียวเสียนเป็นหญิงงามผู้อยู่ในวรรณคดีที่ถูกส่งให้ไปทำให้ทั้งสองก๊กแตกกัน โดยคนที่ส่งเตียวเสียนได้ส่งเตียวเสียนให้ไปเป็นภรรยาของลิโป้ก่อน ที่จะถูกไปเป็นภรรยาของตั๋งโต๊ะ และยุให้ทั้งคู่ฆ่ากัน เพื่อชาติและบ้านเมืองของเธอ

“ฉันเดินทางมาถึงจุดนี้ และฉันพบว่า

มันคล้ายๆกับ “ยืมดาบฆ่าคนหรือไม่” 

เรื่องนี้ถึงไม่ใช่เรื่องจริง

แต่ทำให้ฉันพบว่า “คนเราอยู่ได้ด้วยชาติ”

อยู่ดีๆ ฉันก็ถูกเลือกให้เป็น “หญิงแห่งชาติ” 

ดูยังไงก็ไม่รู้

แต่เอาเถอะ อะไรก็เอา จะได้ไปถึงจุดทางออก”

      ครั้งแรก หยางกุยเฟย เป็นภรรยาของพระราชโอรสในพระเจ้าถังกวงจง แต่แล้ว เนื่องจากพระบิดาเห็นแล้วหลงรัก ดังนั้น พระราชโอรสก็เลยยกนางให้กับพ่อ เผื่อตัวเองจะได้เป็นองค์รัชธายาท แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็น และเมื่อพระเจ้าถังกวงจงได้นางก็หลงใหลนาง จนให้นางบริหารแผ่นดิน และนางก็พาญาติพร้อมทุกคนเข้ามาในวัง และไม่เพียงเท่านั้น พระเจ้าถังกวงจงก็เป็นพระราชาเทครัว เพราะเล่นเอาพี่สาวของนางทั้งหมดมาเป็นเมีย แต่สุดท้าย บั้นปลาย นางก็ต้องตาย เพราะแม่สามีเก่ากับพระเจ้าถังกวงจงที่ตัดสินใจนำเเพรขาวให้นางผูกคอตาย เพื่อตัวเองจะได้รอด

     เวราตามมาพราก

จึงจำจากชั่วนิรันดร์

ให้แค้นเหลือรำพัน

ทุกข์ถึงคู่ถวิลครวญ

“ฉันดูตอนหยางกุยเฟย

ใช้ปัญญาตอบโต้กลอนกันไปกันมา

นี่สนุกยิ่ง แถมแสดงถึงความชาญฉลาดของทั้งคู่

แต่เสียดายชีวิตนางผู้นี้ยิ่งนัก

ที่ความงามของตัวเองนำพาความตายมาสู่ตัว

และคนที่ทำให้นางตายก็เป็นชายที่บอกรักนางทั้งคู่

ฉันสงสารนางยิ่งนัก และฉันถูกเลือกให้เป็น

“หญิงแห่งสงสาร” และฉันก็เห็นประตู ก่อนที่ฉันตัดสินใจ

ผลักประตูบานนั้นออกไป”

     ฉันพบว่า “ชีวิตของคนเรานั้นไม่แน่นอนยิ่งหนัก ถึงแม้หญิงงามก็ทุกข์อย่างหญิงงาม” และ “ชีวิตของหญิงงามก็ใช่ดีไปหมด” ดังนั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือ ฉันรักษาความดี เข้าใจและเอาใจใส่ตัวเองดีกว่า เพราะสิ่งสำคัญเหล่านี้ย่อมนำพาสิ่งที่ดีมาสู่ฉัน และ “หากแม้นฉันเป็นคนดี ย่อมนำพาความดีมาสู่ตัว”

“ดรุณีสี่คนนั้นงามนัก

ชีวิตสักมีดีและไม่ดี

ทั้งสี่คนย่อมพบเรื่องควรมี

ชีวิตนี้พลิกเเผ่นดินจีน”

     ฉันมีความสุขยิ่งนัก และเดี๋ยวนี้ ฉันยังคิดถึงสถานีแห่งฝันที่พาฉันไปดูเรื่องราวของสี่หญิงงาม และทำให้ฉันมีความสุขกับชีวิตของฉันในปัจจุบัน ฉันยังจำคำพูดของประตูทางออกที่ฉันเปิดออกไปว่า “จงอยู่กับปัจจุบันและรู้คุณค่าในเวลานี้เถิด” 

LOOK A BREATHE