ถึง ทุกท่านที่มีความลับ

   วันนั้นกำลังยืนอ่านหนังสืออยู่ที่ร้านนายอินทร์ ว่า เราจะเลือกหนังสือเล่มไหนดีนะ ที่จะซื้อกลับบ้านไปอ่าน ในขณะนั้น น้องนักศึกษามหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่

น้องคนนึง: "มีความลับซ่อนอยู่"

น้องอีกคน: "ความลับอะไร"

น้องคนนึง: "บอกไม่ได้ ถ้าบอกจบเลย"

น้องอีกคน: "สปอยหน่อย อยากรู้ว่า ความลับอะไร"

   เราลืมตัวไปเลยว่า ไม่ได้รู้จักน้องสองคน แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่า ความลับคืออะไร เราเดินเข้าไปคุย

เรา: "น้องคะ พี่อยากรู้เหมือนว่า ความลับคืออะไร"

   น้องทั้งสองทำท่างุนงงมาก ว่า "เราคือใคร" และเห็นเราชี้ไปที่หนังสือที่น้องถืออยู่ 

(วันนั้น เราทำอะไรลงไปค่ะ ท่านผู้อ่านทุกท่าน ถอนหายใจดังเฮือกหนึ่ง ฮ่าๆๆ)

   น้องคนนึงยิ้มให้ก่อนหัวเราะเบาๆและคุยกับเพื่อนว่า

น้องคนนึง: "พี่ก็อยากรู้ ว่า ความลับคืออะไร สปอยให้พวกเราฟังหน่อย"

น้องอีกคน: "ไม่ได้จริงๆ พี่ ถ้าหนูบอกนะ หมดสนุกเลย"

เรา: "สนุกขนาดนั้นเลยหรอ"

น้องอีกคน: "ใช่ พี่ แล้วพี่หยิบหนังสืออะไร"

เรา: "เกียรติภูมิปรารถนาของอุณหภูมิปกติ"

น้องคนนึง: "ชื่อน่าอ่านนะ นักเขียนคุ้นๆ"

น้องอีกคน: "ตราบฟ้ามีตะวันไง"

น้องคนนึง: "จริงด้วย"

เรา: "พี่จะได้ซื้อเล่มนี้ด้วย ขอบคุณน้องทั้งสองมาก"

   ใช่ หนังสือเล่มนี้ คือ "ความลับใต้ทะเลสาบ" ของ

ฮิเงชิโนะ เคโงะ ซึ่งวันนี้จะมารีวิวโดยเปิดถึงเนื้อหาสำคัญในเรื่องบางอย่าง

   เรื่องแรกเริ่มต้น เมื่อพระเอก (ชุนซุเกะ) ให้คู่นอน (เอริโกะ) ตัวเองตรวจสอบเมียหลวง (มินาโกะ) ของชุนซุเกะว่ามีชู้ไหม 

   วันนั้น วันที่จัดคอร์สติวพิเศษกันในบ้านหลังลึกลับหลังนึง ชุนซุเกะเดินทางมาที่บ้านหลังนั้นและเจอกับ 

มินาโกะพร้อมลูกชาย 

   เอริโกะเดินทางตามมาพร้อมบอกชุนซุเกะว่า เอาเอกสารมาให้และนัดชุนซุเกะให้มาเอาหลักฐานเกี่ยวกับมินาโกะ ซึ่งชุนซุเกะก็นัดเวลากันอย่างดี แต่เอริโกะไม่มา

   ใช่ เธอ (เอริโกะ) กลายเป็นศพ โดยที่มีมินาโกะบอกว่า ตัวเองเป็นคนฆ่า และทุกคนไม่แจ้งความ แถมยังช่วยอำพรางคดีอีก 

   ทุกคนช่วยกันวางแผนขนเอาศพไปทิ้งในใต้ทะเลสาบ ช่วยกันทำลายหลักฐาน ช่วยกันสร้างเรื่องราวเพื่อปกปิดความผิดนี้

   ชุนซุเกะสงสัยในพฤติกรรมของคนในบ้านหลังนี้มาก ที่พยายามจะปิดบังทุกอย่างไว้ ดังนั้น ชุนซุเกะจึงสืบเงียบๆ จนพบกับเรื่องราวที่ตีแผ่สังคมการสอบของญี่ปุ่นได้อย่างเฉียบขาด ว่า บางทีก็เละเทะกว่าที่เราเห็น 

   เรื่องราวกำลังนำเราดำดิ่งไปสู่จุดมืดบอดของมนุษย์ และเรื่องก็เฉลยขึ้นมาว่า ทำไมทุกคนต้องปกปิด

ฆาตกรรายนี้

"รอยเท้าเด็กหลายรอยเท้า"

"ใช่ ไม่มีใครมั่นใจว่า ฆาตกรอาจจะเป็นเด็กก็ได้" 

   ก่อนที่จะจบ ลูกชายชุนซุเกะเดินเข้ามาพูดว่า

"ใช่ ตอนกลับ พ่อจะกลับพร้อมผมกับแม่ใช่ไหม ไม่ใช่แยกย้ายกันกลับ"ชุนซุเกะมองหน้าลูกชายบุญธรรมของตัวเอง

   แล้วตัดสินใจที่จะช่วยอำพรางศพกันต่อไป

   เราคิดว่า ถ้าฆาตรกรเป็นเด็กจริงๆ มันเกิดจากอะไร มันเกิดจากครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ครอบครัวที่ไม่เข้าใจในตัวเด็ก ความไม่ซื่อสัตย์ของผู้ใหญ่ ความขาดแหว่งของสังคม และอีกหลายอย่างที่ทำให้เด็กพวกนี้เป็นแบบนี้

   เด็กเป็นเหมือนผ้าขาว ถ้าเรายัดอะไรลงไปในตัวเด็ก เด็กก็จะเป็นแบบนั้น และไม่สามารถที่จะกลับมาเป็นผ้าขาวดั่งเดิมได้อีก นอกเสียจากต้องใช้เวลาทุกนาทีในการช่วยซัก ช่วยล้าง (เหมือนกับความเข้าใจและเอาใจใส่) จนกลายเป็นผ้าที่เกือบขาวในที่สุด

*** ขอให้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ทุกคนคิด แต่จริงๆ

ฆาตกรเป็นคนอื่น ***

"สุดท้ายความไม่เข้าใจกันนี้

นำสู่มีไม่ซื่อสัตย์อันหลากหลาย

บางทีกลายเป็นปมที่ซ้อนไป

ปมนั้นไม่มีทางลบจากใจเลย"

                                          -- Look a Breathe --