ถึง คุณที่รู้จักเหนื่อยแต่ไม่รู้จักพัก
ใครๆเกิดมา ย่อมมีบ้างบางครั้งที่คนเราเกิดทำความรู้จักกับคำว่า “เหนื่อย” แต่หลายต่อหลายครั้ง เมื่อเรายอมรับว่า “เราเหนื่อย” แต่เรากลัวที่จะยอมรับว่า “เราควรพัก” เพราะเรากลัวว่า “ถ้าเมื่อไหร่ที่เราพัก เราจะกลายเป็นคนไม่มีใครสนใจ เราตามเขาไม่ทัน คนอื่นจะลำบาก เพราะฉะนั้น เราจะไม่ยอมหยุดพักเด็ดขาด”
วันนี้ ฉันขอถามคุณคนที่เหนื่อยคนนี้ว่า “พอได้แล้วหรือยัง กับความคิดแบบนี้” เพราะคุณอย่าลืมว่า “หากเมื่อไหร่ที่คุณเป็นอะไรไป ก็มีคนมาแทนที่คุณอยู่ดี และสุดท้ายคุณจะกลายเป็นคนที่ยอมรับความจริงไม่ได้”
ฉันขอแนะนำหนังสือเล่มนี้จากใจว่า “ในขณะที่คุณอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่นั้น คุณลองเปิดเพลงสบายๆ หลับตาสบายๆ ปล่อยวางเรื่องราวทุกอย่างทิ้งซะ และคุณลองคิดตามดู” คุณจะพบว่า “ตัวคุณยังไม่สายเกินไป สำหรับการหยุดพัก ตั้งสติก่อน แล้วค่อยไปต่อ มันไม่มีอะไรสายเกินไป ที่เราจะพักผ่อนก่อน”
หนังสือเล่มนี้เริ่มต้นที่คุณนีน่า คิม นักเขียนและนักวาดภาพประกอบตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำให้ตัวเองทุกข์และนีน่าตัดสินใจที่จะหยุดพักให้หายเหนื่อย โดยเมื่อนีน่ามาทบทวนดูตัวเธอเอง ก็พบว่า เธอใช้เวลาไปกับเรื่องทุกข์ซะส่วนใหญ่ เพราะเธอมัวแต่เครียด วิตกกังวล กับเรื่องราวของคนอื่นจนมากเกินไป
“คุณล่ะ เคยเป็นแบบนี้ไหม
แคร์คนทั้งโลก ยกเว้นแคร์ตัวเอง
ถ้าคุณเคย คงถึงเวลาที่ต้องพักให้หายเหนื่อยเหมือนกัน”
นีน่าค้นพบล่ะว่า เธอเป็นคนแบบนี้ เพราะเธอแคร์ทุกคนในโลก ยกเว้นตัวเธอเองที่เธอไม่รู้จักแคร์ และวันนี้เอง วันที่เธอตัดสินใจหยุดพัก เธอยอมรับตัวเธอเอง และเธอพบว่า เธอมีความสุขได้จากการยอมรับและเข้าใจตัวเธอเอง ซึ่งคือ “การรักตัวเองอย่างถูกวิธี”
การรักตัวเองอย่างถูกวิธีเป็นแบบไหน คือ การเอ่ยชมตัวเอง เมื่อตัวเองทำดี และได้ดี การเอ่ยพูดความจริงว่า ตัวเองเป็นคนแบบไหน การยอมรับตัวเองว่า ตัวเองเป็นคนแบบใด ซึ่งสิ่งเหล่านี้ทำให้เธอรักและรู้จักตัวเองมากขึ้น
และเกือบจะท้ายเรื่อง คือ การที่เธอใช้เวลาไปมากมายกับเรื่องที่ทำให้ใจมีแต่ความทุกข์ ความวิตกกังวล นีน่าเปรียบว่า “ถ้าหากเรากินเวลาที่เสียไปได้ เราคงจะพบว่า มันสุดแสนจะอิ่มสุดๆ เพราะเราเสียเวลากับเรื่องไร้สาระมาเยอะ” เพราะฉะนั้น เราควรถึงเวลาที่จะหยุดใช้เวลาไปกับความไร้สาระเหล่านี้สักที
“คุณหยุดทุกข์ได้ เพียงแค่คุณเข้าใจและวางใจให้ถูก”
เพราะฉันมั่นใจว่า คุณที่เหนื่อยทุกคนสามารถหยุดเรื่องราวเหนื่อยล้าเหล่านี้ แต่ขอเพียงแค่อย่าไปพึ่งพาใคร เพราะคุณต้องมั่นใจและพึ่งพาตัวคุณเองเท่านั้น ตัวคุณจะนำพาตัวคุณให้พบทางออกแห่งสุขได้ทุกเมื่อ
“จงหยุดทุกข์ ที่ตัวเอง ในวันนี้
หยุดสักที ไม่ทำให้ ทุกข์เกิดอีก
ชีวิตนี้ จะได้รู้ ทางหลบหลีก
หยุดที่ซีก หัวใจตน พึ่งพาตัว”
ป.ล. ฉันขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่คุณเล่าให้ฉันฟัง และฉันมั่นใจว่า คนที่ได้รับจดหมายฉบับนี้พร้อมหนังสือเล่มนี้ ได้อ่านและได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข
จาก คนที่รู้จักหยุดพัก
LOOK A BREATHE
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in