รูปภาพนี้ หนังสือที่ถูกตีพิมพ์ที่สำนักพิมพ์แสงดาว

“ความพยายามอยู่ที่ไหน

ความสำเร็จอยู่ที่นั้น”

“เมื่อเรารู้ ถึงความ พยายามนั้น

เราต้องดิ้น รนจน เพื่อสิ่งนี้

คือชีวิต ต้องเดิน ดำเนินที่

ชีวิตดี อยู่ตรง ที่เราทำ”

     หนังสือเล่มนี้สมควรได้รับรางวัลโนเบลจริงๆ เพราะเป็นหนังสือที่ดีและทรงคุณค่ามาก คือ แบบเราไม่ได้อวยเลยนะ แต่เป็นหนังสือที่ดีสุดเล่มหนึ่งเลยก็ว่าได้

รูปภาพนี้ แอบบี้ทำท่าครุ่นคิด โดยเหล่มองเล็กน้อย

และครุ่นคิดถึงชีวิตที่ผ่านมา

     เรื่องนี้ทำให้เราเห็นความสำคัญของคำว่า “สุขุมและนิ่งลึก” เพราะว่า การที่หนังสือบรรยายถึงชายเฒ่าผู้นี้ในลักษณะนี้แบบการจับปลาใหญ่ได้อย่างลุ่มลึก และการต่อสู้ของชายเฒ่ากับปลายักษ์อย่างยาวนาน ที่ทั้งคู่ไม่มีใครยอมใครกันทั้งนั้น ดุจดั่งคำพูดที่กล่าวว่า

“But man is not made for defeat,”

 he said.

“A man can be destroyed but not defeated.”

(มนุษย์มิได้เกิดมาเพื่อพ่ายแพ้

มนุษย์ถูกทำลายได้ แต่พ่ายแพ้ไม่ได้)

รูปภาพนี้ เฮมิงเวย์กับปลาตัวใหญ่

     ชายเฒ่าซานติอาโกต้องตัดสินใจออกเรือไปคนเดียว โดยที่ไม่ได้ไปกับเด็กหนุ่ม เพราะว่า พ่อแม่เด็กหนุ่มไม่อนุญาตให้เด็กหนุ่มไปกับชายเฒ่า เนื่องจากว่า ชายเฒ่าไม่สามารถจับปลาได้เป็นเวลาหลายวัน ถึงถูกกล่าวว่า เป็นชายเฒ่าผู้โชคร้าย

     แต่เด็กคนนี้กลับรู้สึกรักชายเฒ่าผู้นี้มาก เพราะเนื่องจากชายเฒ่าสอนเด็กคนนี้ในการออกหาเรือตั้งแต่เด็ก แต่ก็ขัดพ่อแม่ไม่ได้ เลยไม่ได้ไปด้วยกัน แถมพอเด็กอยากไป ชายเฒ่าก็บอกให้เด็กอย่าไปเลย และชายเฒ่าก็ออกทะเลไปยังสถานที่ไกล

      ในขณะนั้นเอง ที่ชายเฒ่าพบเจอกับปลาตัวใหญ่ และเขาก็ตั้งใจสู้กับมันอยู่เป็นเวลานาน โดยที่ทั้งปลาและชายเฒ่าก็ตั้งใจไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้กันและกัน จนกระทั่งชายเฒ่ากำจัดเจ้าปลาตัวนี้สำเร็จ แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีฉลามตัวหนึ่งเข้ามา และกัดกินปลายักษ์ ในขณะที่เจ้าฉลามเผลอ ชายเฒ่าก็ฆ่ามันทิ้ง

รูปภาพนี้ การต่อสู้อันยาวนานของชายเฒ่ากับปลายักษ์

     และมีฉลามมาอีก ซึ่งชายเฒ่าก็ได้ตั้งใจสู้ และเริ่มบังคับเรือจนหนีฝูงฉลาม ก่อนจะมาถึงฝั่ง และทุกคนพบถึงความยาวและใหญ่ของปลายักษ์ ซึ่งทุกคนก็เริ่มชื่นชมชายเฒ่า แต่ชายเฒ่าไม่ได้ให้ความสนใจกับคำชมเหล่านั้นเท่าไหร่

เกร็ดเล็กผสมน้อย

รูปภาพนี้ หนังสือภาษาอังกฤษของเล่มนี้ (สนุกมากและภาษาสละสลวย)

     เรายอมรับว่าอ่านเล่มนี้ ทำให้นึกถึงหนังสืออ่านนอกเวลาเหมือนกับเล่มนี้คือ เรื่องล่าปลาวาฬ เรื่องนั้น เป็นเรื่องราวที่สะท้อนความเป็นจริงของนักล่าปลาวาฬเหมือนกัน ว่า การสู้กับปลาวาฬที่ตัวใหญ่ ต้องใช้ความรอบคอบ ละเอียดอ่อน และความตั้งใจจริงแค่ไหน และการรู้เขารู้เขามากเท่าไหร่ ถึงจะประสบความสำเร็จ

     แต่เรื่องนี้ ใช้คำพูดที่ไม่เยอะ โดยเฉพาะภาษาอังกฤษที่คำธรรมดาแต่ดูสละสลวยและอธิบายให้เห็นถึงความต่อสู้ระหว่างชายเฒ่ากับปลาใหญ่ได้อย่างลุ่มลึกที่สุด ตื่นเต้น และเราชอบฉากที่ชายเฒ่าคุยกับนก มันทำให้เรานึกถึงว่า “ทะเลของเฮมิงเวย์คือทะเลจริงๆ เพราะเต็มไปด้วยความสงบและพายุคลั่ง”

     ถึงแม้ เรารู้ว่า เฮมิงเวย์ไม่ได้มีสัญลักษณ์อะไร แต่สำหรับคนอ่านอย่างเรา ทำให้เรารู้สึกว่า “การที่ชายเฒ่าสู้กับปลาใหญ่ เปรียบเหมือนกับการที่มนุษย์สู้กับกิเลสของตัวเอง” และ “ทะเลเปรียบเหมือนใจที่มีทั้งสงบและพายุคลั่ง” ซึ่งเราอ่านกี่รอบก็ยังรู้สึกอย่างงั้น

รูปภาพนี้ หลังปกหนังสือชายเฒ่ากลางทะเลลึก

“ทะเลคือทะเล ชายชราคือชายชรา เด็กคือเด็ก

ปลาคือปลา ฉลามคือฉลาม ทั้งหมด

ไม่มีดีกว่า ไม่มีเลวกว่า”

Look A Breathe