หนังสือที่ให้กำลังใจเคล้ารสชาติอาหารที่เพียงแค่อ่านก็หิวขึ้นมาทันที แถมยังได้กลิ่นอ่อนๆของอาหารญี่ปุ่นมาคลอเคลียในใจอีกด้วย อ่านแล้วหิวไปสั่งอาหารญี่ปุ่นมากินดีกว่า

   เรื่องราวนี้เสริฟพร้อมกับอาหารที่เขาบรรยายแล้วทำให้น้ำลายสอและคิดถึงญี่ปุ่นขึ้นมาทันที ว่า เราอยากไปที่ร้านนี้ ไปเจอคุณฟูมิและอิจิโกะเพื่อทำอาหารให้เรากิน

“เรื่องราวในเล่มนี้ทำให้เรา

นึกถึงซีรีย์ญี่ปุ่นหลายเรื่อง

ที่เกี่ยวกับอาหารซึ่งเคล้าความอบอุ่น

ปนให้กำลังใจ และทำให้ทุกคนมั่นใจว่า

อาหารคือยาที่เยียวยาจิตใจที่ดี”

รูปภาพนี้ พยายามหารูปภาพร้านค้าที่ใกล้เคียงกับที่บรรยายในหนังสือ

     ไม่ว่าคนป่วย คนปกติ หรือคนที่หมดหวัง ก็คงมีความรู้สึกที่อยากกินอาหารอร่อยสักร้านหนึ่ง เรามั่นใจว่า ทุกคนจะมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งที่อยากจะดำเนินชีวิตต่อไป

“ความจริงของชีวิตย่อมมีอาหารมาเกี่ยวข้อง”

เปรียบดั่ง

“อาหารที่สำคัญคือทำด้วยใจ

ทั้งสองให้ความหวังพร้อมอาหาร

ทำอาหารเพื่อตอบรับทุกคนในทุกจาน

เมื่อทุกท่านทานจะพบวามจริงใจ”

รูปภาพนี้ เมนูแรกคือข้าวห่อไข่

(ปรุงด้วยรสมือของการเอาใจใส่เป็นพิเศษบวกกับใส่ใจในการปรุงอาหาร)

     อิจิโกะและฟูมิ แม่สามีและลูกสะใภ้ สามัคคีปรองดองเปิดร้านอาหารฮาจิเมะ เป็นร้านอาหารที่ดูเล็ก แต่จริงๆเมื่อเข้าไปข้างในแล้วกลับเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ โดยร้านอาหารนี้ ช่วงกลางวันขายอาหารชุด กลางคืนจะกลายเป็นอิซากายะ แต่ละวันจะมีเมนูอาหารที่ยืนพื้นและเมนูอาหารเวียน แต่ทุกเมนูนั้นเป็นเมนูที่เกิดมาจากน้ำมือและน้ำใจที่ใส่ใจเข้าไปทำทุกมื้อเพื่อให้กำลังใจทุกคน

รูปภาพนี้ เมนูสองคือหมูผัดขิง

(ปรุงด้วยใส่กำลังใจเข้าไปให้คนทานมีกำลังใจสู้ต่อไป

 และกลับมาทานอาหารมื้อพิเศษนี้อีก)

      อิจิโกะกับฟูมิเสนอเมนูในหนังสือไว้หลักๆถึง 5 เมนู แต่ก็จะมีการเสนอเมนูหลากหลายในหลังเล่มเพื่อให้เราทดลองทำอาหารด้วยใจ และเมื่อใครได้ลิ้มรสก็จะพบว่า อาหารนั้นเป็นส่วนหนึ่งสำคัญในการเยียวยาจิตใจได้ โดยเฉพาะ เรื่องราวที่ลูกพยายามจะทำร้านของตัวเอง และลูกมากินอาหารที่ร้านนี้ และได้ใช้อาหารเยียวยาความกังวลและความไม่เข้าใจของตัวเองต่อพ่อ จนกระทั่งตัวของลูกเข้าใจพ่อมากขึ้น และพยายามทำให้พ่อเห็นว่าลูกทำได้ ซึ่งพ่อก็บอกว่า พ่อจะลองให้ลูกลองทำดู ถ้าลูกทำสำเร็จ โดยพ่อเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ

รูปภาพนี้ เมนูสามคือปลาหมึกทอดกรอบ

(ปรุงด้วยความรักในความเข้าใจซึ่งกันและกัน ทำให้อาหารมื้อนี้ดูพิเศษ)

     เมื่อวันเวลาผ่านไปที่ร้านฮาจิเมะก็ยังเปิดอยู่ต่อไป และทำหน้าที่ในการทำอาหารต่อไปให้คนทุกคนที่มาทานแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ให้กำลังใจ และเข้าใจกัน โดยผ่านอาหารให้ทุกคนทานด้วยใจที่ตั้งใจต่อไป 

     ถึงแม้ว่าในอนาคต ร้านนี้อาจจะไม่อยู่แล้ว หรืออาจจะถูกปิดไปตามกาลเวลา แต่รสชาติอาหารและความทรงจำที่ดีและการยิ้มแย้มเเจ่มใสของป้าทั้งสองยังอยู่ในใจของคนที่เข้าไปกันทุกคน

     หนังสือเล่มนี้ไม่ได้สนุกอย่างที่คิดไว้แต่ก็เหมาะกับคนที่เริ่มต้นหากำลังใจให้ตัวเองค่ะ สำหรับเราคือ เรารู้สึกเฉยๆ ไม่ว้าวเท่าไหร่ค่ะ เพราะเราว่า เรื่องราวในหนังสือไม่ต่างจากทุกเล่มที่ผ่านมา

รูปภาพนี้ สรุปความรู้สึกหลังอ่านหนังสือเล่มนี้

“อาหารที่สำคัญคืออาหาร

ที่เป็นกำลังสำคัญต่อใจของคนทาน

แล้วทำให้เรามีความสุขที่ได้ทาน

และมีกำลังใจที่ดำเนินชีวิตต่อไป”

Look A Breathe 

(LAB)