“มัจฉาว่ายในสระบงกช

หลบเลี้ยวลดผกาในอรรณพ

ชนสัญจรเดินทางไปพบ

มัจฉาเลี้ยวหลบซ่อนในบัณฑริก

ชีวิตเราตอนเด็กมีแม่ช่วย

ครูสอนด้วยว่าสิ่งนี้ถูกหรือผิด

ชีวิตเด็กมีเพื่อนช่วยคิด

เมื่อโตนิดต้องคิดด้วยตนเอง”

     หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือพูดแทนใจถึงตอนสมัยเด็กที่เราอาศัยอยู่กับครอบครัว อยู่กับแม่ที่หลายครั้งทะเลาะกัน และกลับมาคืนดีกัน เข้าใจกันและกัน แบ่งปันทุกข์สุขกัน รับฟังซึ่งกันและกัน และช่วยเหลือกันและกันในทุกเวลา เมื่อเราหันไปมองวัยเด็ก และเราจะพบตัวเราสมัยเด็กว่า

“あんなに　อะไรจะขนาดนั้น”

いつか　大人になる　きみへ　むかし　子どもだったあなたへ。

(สักวันหนึ่ง ที่คุณโตเป็นผู้ใหญ่ 

แล้วคุณมองถึงวัยเด็กในอดีตอย่างไร)

あんなに あんなに

(คลิกดูเรื่องราวก่อนจะเริ่มต้นอ่านเรื่องค่ะ)

     ตอนสมัยเด็ก แม่พาผมไปเที่ยวห้าง ผมอยากได้ของสิ่งนี้มากเลย แต่แม่ไม่ซื้อให้ เพราะที่บ้านมีของเล่นมากมายแล้ว ผมอยากได้ใจจะขาด ผมเลยลงไปชักดิ้นชักงอ จนแม่ผมตัดสินใจซื้อให้

“あんなに　ほしがってたのに。”

ผมอยากได้มันขนาดนั้น

“もう　こんな。”

(โดยที่ของเล่นผมมากมาย) ขนาดนี้

     ในขณะนั้น แม่กำลังทำความสะอาดห้องให้ลูกชายอย่างสะอาดที่สุด จัดของเล่นทุกอย่างให้เป็นระเบียบสุด 

“あんなに　きれいにしたのに。”

อะไรที่แม่ต้องทำห้องให้สะอาดขนาดนั้น

“もう　こんな。”

(ห้องรกทุกครั้งที่ผมเล่น) ขนาดนี้

     เรื่องราวต่อเนื่องมาถึงย้อนไปในอดีตสมัยตอนผมยังเด็ก ว่า ทำไมตอนเด็กๆ เราถึงต้องการมันขนาดนั้นจริงๆแล้วเรามีอยู่แล้ว และเกิดการตั้งคำถามขึ้นว่า ที่เราต้องการไปทั้งหมด ตอนโตเรายังต้องการอีกไหม เพราะสิ่งที่เราต้องการ มันเพียงตอบสนองความต้องการของอารมณ์ผมในชั่วขณะนั้นเอง และการกระทำหลายอย่างที่ผมกระทำออกไป เมื่อผมโตขึ้น ผมยังอยากแสดงออกแบบนั้นอีกไหม

“あんなに　ちいさかったのに。”

อะไรจะขนาดนั้น เมื่อตอนผมยังเด็ก

“もう　こんな。”

(ผมโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่) ขนาดนี้

     เรื่องราวดำเนินต่อไปจนถึงว่า สมัยตอนเด็ก ผมเป็นแบบไหนกันอีกนะ แล้วมีทั้งความทรงจำที่ทั้งน่ารัก อบอุ่นหัวใจ และชวนขบขัน

     แม่เลี้ยงลูก ตามมาด้วยถึงแม่เลี้ยงหลาน แม่ลำบากขนาดไหนเพราะลูก แม่มีความสุขเพราะลูก แม่เศร้าใจเพราะลูก แม่คิดสมปรารถนาเพราะลูก แม่เจอเรื่องดีๆเพราะลูก ถึงลูกคนนี้จะดื้อ จะซน จะทำให้ปวดหัวเพียงใด แต่เเม่คนนี้ยังรักลูกเสมอ

     ลูกหลายคนมีชีวิตเหมือนกับเด็กคนนี้ คือ เมื่อโตขึ้นมาก็ย้ายออกไปจากบ้าน และไปอยู่เพียงลำพัง แต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตอนนี้แก่แล้ว ยังรอเราอยู่ที่เดิม รอเรากลับมาหาเหมือนเดิม  รอที่จะรักเรา ปลอบเรา รับฟังเรา เข้าใจเรา อยู่เคียงข้างเราเหมือนตอนเรายังเด็ก

“まだ　たりない。 ”

ยังไม่เพียงพอ 

(หรือเทียบเท่าความรักของแม่ที่มีต่อลูก)

     ผู้หญิงคนนี้ คือ “แม่” ที่รอเราเสมอ และไม่ว่าเราจะโตขนาดไหน แม่ยังคิดว่าเราเป็นเด็กและพร้อมที่จะคุ้มครอง ดูแล เจ็บปวดแทนเราเสมอ ถึงแม้ว่า จะจบตรงระหว่างลูกกับแม่ทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระอีกแล้ว แต่เราสามารถทำนายในหน้าถัดไปที่คนเขียนไม่ได้วาดต่อได้เลย ว่า ทั้งสองกลับมาคืนดีกัน เพราะสิ่งนี้เรียกว่า “ความรักของแม่”

เรื่องราวนี้จบลงสุดแสนประทับใจดั่งชีวิตจริงที่คนเราจะพานพบในช่วงชีวิตหนึ่งได้ ชีวิตของคนเรามีเรื่องทั้งร่าเริง ขบขัน อบอุ่น แต่หลายครั้งก็มีทุกข์ด้วยเช่นกัน และช่วงชีวิตของคนเราทุกคนต้องมีผู้หญิงคนนี้อยู่เคียงข้าง ซึ่งผู้หญิงคนนี้คือแม่ และแม่คือคำที่ยิ่งใหญ่ดุจขุนเขา เพราะแม่ทำทุกอย่างได้เพื่อลูก และหลายครั้งเมื่อเรามองย้อนกลับมา เราไม่อยากทำอย่างนั้นก็ได้

“เพราะอารมณ์เป็นสิ่งไม่แน่นอน 

แต่ความรักของแม่แน่นอนกว่า”

แม่รักลูกทุกเมื่อเชื่อวัน

ถึงวันนั้นลูกโตเป็นผู้ใหญ่

เเม่ยังคิดว่าลูกเป็นเด็กได้      

แม่ย่อส่วนลูกไว้เล็กตลอดกาล

Look a Breathe