หนังสือกับละครมีความต่างกันมากอยู่

และวันนี้ เราตัดสินใจมาเล่าสู่กันฟัง

แบบเพิ่มเติม

     หนังสือเป็นหนังสือสะท้อนจิตใจของตัวเอกของเรื่อง ที่ชื่อ "รำนำ" คนที่ทะเยอทะยาน อยากได้ อยากมีเหมือนคนอื่นเขา และต้องทำทุกอย่างเพื่อให้อีกาอย่างเธอมาเป็นหงส์อย่างที่ต้องการ (แต่รำนำลืมไปว่า การที่อีกาจะเป็นหงส์นั้นถึงผ่านการย้อมสีเป็นขาว สุดท้ายก็กลบความเป็นอีกาไม่ได้) 

     เราชอบเส้นเรื่องหนังสือ คือ เรื่องเล่าว่า รำนำเป็นคนฉลาด จะตั้งใจเรียนหนังสือ ทำตัวเป็นเด็กดี เรียบร้อย น้ำพิงค์ เมียหลวงของลือก็ชอบ ซึ่งหลายครั้ง น้ำพิงค์อาจไม่พอใจรำนำ แต่เธอก็คิดว่า เลี้ยงไว้เพื่อเป็นสายสืบดูลือกับศศีว่าเป็นอะไรกันหรือเปล่า ส่วนลือ ต่อหน้าคนภายนอกก็ทำตัวเป็นคนดีว่า เป็นสามีที่ดีของน้ำพิงค์และพ่อที่ดีของลูก

     น้ำพิงค์กับลือแต่งงานกันมานาน และมีลูกสาวตัวน้อยชื่อ พราว ซึ่งน้ำพิงค์เป็นภรรยาอยู่ใต้อาณัติสามี จึงทนกับความเจ็บปวดจากผู้ชายเจ้าชู้ ซึ่งน้ำพิงค์ก็คิดว่า ตัวเองพอจะมองออกบ้าง แต่ก็ไม่ได้มั่นใจมาก ว่า รำนำชอบลือ แต่เด็กนั้นยังไม่ได้ทำอะไรที่เกินความคิดน้ำพิงค์

     น้ำพิงค์ตัดสินใจมาเปิดร้านเสื้อผ้ากับรตีโดยที่มีน้องชายของรตีอย่างอำพนช่วยเหลือด้วยเช่นกัน ซึ่งน้องชายของรตีดูแอบชอบรำนำแต่รำนำกลับมองข้าม และเมื่อร้านขายดีขึ้น ทำให้น้ำพิงค์ไม่มีเวลาให้ลือ และตัดสินใจขอหย่า

     ครั้งแรก รำนำตั้งใจที่จะทำงานสุจริต โดยการไปสอบเข้าบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่เธอก็ทำไม่สำเร็จ และเวไนยให้กำลังใจรำนำ ซึ่งรำนำคบเวไนยเผื่อเลือกและทำให้เวไนยคิดว่า เธอมีคุณค่าทางจิตใจมากกว่าวัตถุ 

     หลังจากน้ำพิงค์กับลือหย่ากัน รำนำก็ตัดสินใจยั่วลือและทั้งสองคนมีอะไรกัน และหลังจากนั้น เวไนยก็นำพารำนำมารู้จักพาที เพื่อให้ทำงานที่คลับของอาเขาคือ พาที ซึ่งรำนำก็ไม่เปิดเผยเรื่องของตัวเองกับลือให้ใครรู้ และเธอยังบอกกับไนยอีกว่า เธอไม่ยอมเป็นเมียน้อยใคร

     พาทีพยายามกล่อมจนรำนำยอมเป็นเมียน้อยท่านจรินทร์ และชีวิตเธอก็สุขสบาย และเรื่องก็ดำเนินมาเรื่อยๆถึงว่า น้ำพิงค์คู่กับอำพน และรำนำถูกจรินทร์จับได้ว่า เธอเคยเป็นของลือมาก่อน จรินทร์โกรธ เอาปืนขู่ ลือขอให้รำนำคืนทุกอย่างให้จรินทร์ รำนำยอมคืนทั้งหมดให้จรินทร์ และรำนำเริ่มต้นหาหนทางใหม่ในชีวิตต่อไป ซึ่งลือจำต้องปล่อยไป เพราะไม่สามารถหยุดอะไรได้แล้ว

     เรื่องราวมันสะท้อนปัญหาสังคมหลายอย่าง ปัญหาทางด้านจิตใจของมนุษย์ที่ "ไม่รู้จักพอและยับยั่งชั่งใจ" คือ ถ้าเรามีสองสิ่งนี้แล้ว เหตุการณ์ทุกอย่างคงไม่บานปลายมาขนาดนี้ และคงไม่ทำให้ชีวิตของคนที่เกือบจะมีอนาคตอย่างรำนำมาเป็นเเบบนี้ เพราะเพียงแค่ถ้ารำนำประกอบอาชีพสุจริต ทุกอย่างคงไม่มาถึงจุดนี้ และยังกล่าวถึงรำนำที่เป็นคนร้ายลึก ทำอะไรที่ดูเหมือนดี แต่จริงๆกลับไม่ใช่

     คราวนี้พอมาทำเป็นละคร โดยที่ CHANGE เป็นผู้จัดทำ ชื่อก็บอกว่า "เปลี่ยน" ทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนเรื่องราวให้ดูทันสมัยขึ้น และดูเข้ากับคนสมัยดีได้ดี 

     เพราะว่าละคร รำนำดูมีสีสันเกินชีวิตจริงในหนังสือของอาจารย์กฤษณา อโศกสิน เพราะ ทั้งแรง ทั้งเผ็ด และไม่ยอมใครอย่างรุนแรง หน้าฉาก หลังฉากแรงเท่ากัน ไม่มีเสแสร้งแกล้งทำ รำนำจะแย่งลือก็แสดงออกอย่างเห็นได้ชัด ส่วนน้ำพิงค์ก็เพิ่มบทบาทหญิงทันโลก ทันเกมส์ แถมเอาลือกลับอย่างเจ็บสาหัสเช่นกัน ซึ่งถือว่า สนุกตามสไตล์ของค่ายหนัง และทำให้คนลุ้นได้ว่า ลือจะเป็นอย่างไร น้ำพิงค์กับอำพนอีกจะรักกันอย่างไร และโดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวละครจรินทร์ ค่ายนี้จะตีความอย่างไร และสุดท้ายจุดจบรำนำจะเป็นอย่างไร

จุดจบจะเหมือนก้านแก้วในหลงไฟ
หรือจะเหมือนนิในใบไม้ที่ปลิดปลิว

เมื่อถึงเวลาออนกลับมา กลับทำให้บางช่วง บางตอนรู้สึกผิดหวัง และช่วงใกล้จบก็ออกทะเลไปอยู่ แต่ก็ต้องรอดูว่า สองตอนสุดท้ายจะเป็นอย่างไร