“บุคคลที่ประเสิรฐยิ่งอยู่ที่การกระทำที่ประเสริฐยิ่งกว่า”

เรื่องราวของเล่มนี้เป็นเล่มต่อเนื่องจากเล่มก่อน

และพูดถึงบุคคลอีกสามท่านที่สำคัญยิ่งในประเทศไทย

-1-

หลวงปู่โต พรหมรังสี

“มาไม่มีอะไร ไปไม่มีอะไร มีอยู่ก็แค่จิตใจและวิญญาณ

ท่านทำดีก็เสวยกรรมดี ทำไม่ดีก็ตกนรกไป

ท่านอย่านึกว่าตายแล้วสูญเปล่า

ท่านทั้งหลายจะพบกันในโลกวิญญาณอีก”

สมเด็จพุฒาจารย์โต

     พระยาจักรีท่านได้พบกับแม่ของท่านในระหว่างทำศึกและแต่งงานกัน ก่อนต้องลากลับธนบุรี และเเม่ท่านได้คลอดท่านออกมา 

     เมื่อท่านโตขึ้นมา ท่านได้ออกบวชในรัชกาลที่ ๒ และโด่งดังมาก เพราะเป็นพระของพระเจ้าแผ่นดิน ช่วงหนึ่งที่ท่านหายไป และหลายต่อหลายคน บอกว่า ท่านหายไปในเมืองลับแลบ้าง หายไปในป่าหิมพานต์บ้าง เปลี่ยนหน้าได้บ้าง แต่ท่านก็หายไป 

     จนถึงรัชกาลที่ ๔ ท่านได้ออกมา เพราะเนื่องจากมีการจับพระมาอดข้าว ท่านตัดสินใจออกมาเพื่อไม่ให้พระท่านอื่นลำบาก และท่านได้รับยศแต่ท่านไม่นิยมในยศนั้นเลย ท่านปฏิบัติธรรมจนบรรลุนิพพาน และท่านได้ช่วยปลดปล่อยแม่นากด้วย

     และเพียงท่านยังมีเหตุการณ์ที่ทำให้ความขัดแย้งหมดไป เช่น พระสองท่านทะเลาะกัน ท่านยกพานมาและก้มไปกราบพระสองท่าน ทำให้พระทั้งสองคลายตัวตนและรู้สึกผิดจริงๆ หรือท่านมีการเลื่อนของไปให้ขโมยที่คิดขโมยของ และคนขโมยตกใจมาก รู้สึกผิด เลยหนีไป

     ท่านมีคุณูปกรต่อประเทศชาติในหลักธรรมคำสอนมากมาย เพราะเมื่อไหร่ที่เราสามารถปฏิบัติตามคำสอนของท่าน ชีวิตเราจะพบความเจริญรุ่งเรืองอย่างแท้จริง โดยเฉพาะการท่องชินบัญชรประจำวันก็ดี และท่านได้มรณภาพอย่างสงบในรัชกาลที่ ๕ และสิริอายุได้ ๘๔ ปี 

-2-

หลวงปู่แหวน สุจิณโณ

“อดีตก็เป็นทำเมา อนาคตก็เป็นทำเมา 

จิตดิ่งอยู่ในปัจจุบัน รู้อยู่ในปัจจุบัน 

และอยู่ในปัจจุบันนี้จึงเป็นพุทโธ เป็นธัมโม 

ปัจจุบันก็พอแล้ว อดีตและอนาคตไม่ต้องคำนึงถึง

เกิด แก่ เจ็บ ตาย วัน คืน เดือน ปี สิ้นไป หมดไป 

อายุเราก็หมดไป สิ้นไป หมั่นบำเพ็ญจิต

บำเพ็ญทาน รักษาศีล ภาวนาตลอดไป”

หลวงปู่แหวน สุจิณโณ

     แม่ของหลวงปู่แหวน ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต ได้มาขอร้องให้ลูกบวชและตายไปพร้อมกับผ้าเหลือง อย่าสึกเด็ดขาด หลังนั้นท่านตั้งใจออกบวชเป็นเณรกับหลวงปู่สิงห์ และหลวงปู่สิงห์พบว่า ท่านสามารถปฏิบัติธรรมได้ขั้นสูงโดยที่ยังไม่มีการสอนเกิดขึ้น ดังนั้น ท่านเลยมั่นใจว่า เด็กคนนี้ต้องไปได้ดี

      พอเมื่อครบ ๒๐ ปี หลวงปู่แหวนท่านได้บวช หลวงปู่สิงห์บอกว่า ให้ไปตามหาหลวงปู่มั่น ศึกษากับหลวงปู่มั่น และหลวงปู่แหวนออกเดินทางไปหาหลวงปู่มั่น แต่ตอนเเรกท่านยังไม่เจอหลวงปู่มั่น ท่านได้ฝึกฝนตัวเอง จนได้เจอหลวงปู่มั่น

      หลวงปู่มั่นท่านได้สอนหลวงปู่แหวนจนทุกอย่าง และวันหนึ่ง ท่านได้สู้กับยักษ์แต่ไม่สำเร็จ ท่านเลยเรียกหลวงปู่มั่นมาช่วยเมตตาจนสำเร็จ และวันเวลาผ่านไป ท่านเทศน์ให้ญาติโยมตลอด 

     แต่วันหนึ่งท่านอาพาธ ทุกคนทิ้งท่านไปหมด จนท่านตัดสินใจศึกษาธรรมในใจ จนบรรลุนิพพาน และหลังนั้น ท่านชอบการอยู่อย่างสงบแบบคนเดียว และต่อมาหลวงปู่แหวนท่านได้มรณภาพ สิริรวมอายุ ๙๘ ปี อย่างสงบ

-3-

หลวงปู่ฝั้น อาจาโร

“ทุกคนจะต้องข้ามมหายุทธ์สงครามสักวันหนึ่ง 

คือการ ต่อสู้กับมัจจุราช

เมื่อถึงเวลานั้นแต่ละคนจะต้องสู้เพื่อตนเอง 

และต้องสู้โดยลำพัง

ผู้ที่สู้ได้ดี ก็จะไปดี คือไปสู่สุคติ  

ผู้ที่เพลี่ยงพล้ำก็จะไปร้าย คือไปสู่ทุคติ

อาวุธใช้ต่อสู้ มีเพียงสิ่งเดียว คือ สติ 

ซึ่งจะสะสมได้ด้วยการเจริญภาวนาเท่านั้น”

หลวงปู่ฝั่น อาจาโร

     ตอนสมัยเด็ก ท่านอยากรับราชการ แต่พอเห็นข้าราชการหลายคนติดคุก เลยตัดสินใจไม่เป็นข้าราชการ และท่านตัดสินใจจะออกบวช 

     เมื่อท่านออกบวชได้ปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัด จนวันหนึ่งท่านได้พบหลวงปู่มั่น และขอฝากเป็นศิษย์ต่อไป

ท่านได้ออกธุดงค์ และเมื่อมีเสือเข้ามาทำร้ายท่าน ท่านใช้จิตเมตตา แผ่จนสัตว์ร้ายยังหมอบให้กับท่าน และท่านออกธุดงค์ต่อ และตั้งใจสอนธรรมะขอพระพุทธเจ้าให้กับทั้งพระสงฆ์และฆราวาส 

     ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไป จนท่านอาพาธหนักและละสังขารจากโลกไปในที่สุด แต่คุณงามความดีของท่านยังคงอยู่ในใจของคนไทยตลอดไป

5 เหตุผลที่เลือกอ่านหนังสือเล่มนี้

1. กัลยาณมิตร

     หลวงปู่มั่นท่านเป็นกัลยาณมิตรของหลวงปู่ทุกองค์ ท่านตั้งใจสอนและท่านเหล่านั้นตั้งใจปฏิบัติตามคำสอนของท่านจนพบทางสว่าง ซึ่งหากคนเราพบกัลยาณมิตรแล้ว เราย่อมนำพาชีวิตเราให้หลุดพ้นทุกข์ได้

“คบคนพาล พาลพาไปหาผิด

คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล

คบคนชั่ว พาตัวไปอับจน

คบคนดี มีผลจนตัวตาย”

2. การเรียนรู้

     การเรียนรู้ใจตัวเองที่เต็มไปด้วยความคิดและอารมณ์ มันยากมาก เพราะเป็นการเรียนรู้อารมณ์ทั้งปวง และการเรียนรู้นั้น จำเป็นต้องเรียนรู้ตลอดไป โดยตั้งใจปฏิบัติธรรมจนเป็นหน้าที่ เพราะ การภาวนาเท่านั้น นำพาสู่ทางบรรลุมรรคผลนิพพาน

“เรียนรู้เพื่อหลุดพ้นคือสิ่งที่ดีสุด”

3. รอบคอบ

     ความรอบคอบในการใช้ชีวิต ในการเรียนรู้ชีวิตอย่างถูกต้อง เพราะชีวิตช่างละเอียดอ่อนยิ่งนัก และในการทำหน้าที่เราให้ดีที่สุด อย่างรอบคอบ ตั้งใจ เพื่อทำทุกอย่างให้สำเร็จตามจุดมุ่งหมายที่แท้จริง

“ชีวิตคนเราเกิดมาต้องรอบคอบ

เราจะพบหนทางแห่งความละเอียด”

4. ความสำเร็จ

     เมื่อเราตั้งใจทำงานหรือสิ่งใดหนึ่งให้บรรลุเป้าหมาย เพื่อความสำเร็จ โดยเฉพาะความสำเร็จในจิตใจที่ต้องนำพาหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง โดยความตั้งมั่น ดำเนินเดินตามมหาสติและสัมปชัญญะ โดยสารไปในทางสัมมาทิฏฐิ ดังนั้น เราต้องไปถึงทางนิพพานอย่างแน่นอน

“ความตั้งใจมั่น นำสู่ความสำเร็จทั้งปวง”

5. การยอมรับตัวเอง

     การยอมรับตัวเองในการที่จะเรานำพาตัวเองไปหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง ซึ่งยาก ก็ยาก ซึ่งง่าย ก็ง่าย ถ้าเราเดินทางที่ถูก ก็พบทางออกสว่าง แต่เดินทางผิด ก็พบทางมืดแน่นอน โดยที่เราต้องยอมรับมีดีกับไม่ดีอย่างไร และไม่หลงไปตามนั้น

“ยอมรับว่าตัวเองทำได้หรือทำไม่ได้อย่างไร”

เรื่องราวในเล่มนี้เต็มไปด้วยประสบการณ์ที่ลำบากมากและยากมาก แต่ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยดี เพราะความเพียร

“มรรค ผล นิพพาน พบในปัจจุบันได้” 

ใจที่สุขทุกข์อยู่ทุกเวลา

เราสู้มาตั้งใจทำความเพียรนี้

พยายามตั้งใจให้มั่นคงดี

ชีวิตนี้จะพบความสุขเอย

ชีวิตที่ทุกข์สุขเราต้องรู้

คือเรียนสู่ในปัจจุบันนี้

อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปมี

อนาคตนี้ก็ยังไม่มา

“ขอบคุณสำหรับการอ่านเรื่องเล่านี้จนจบค่ะ เรามาเรียนรู้เรื่องราวของท่านทั้งสามที่มีความเพียรพยายามในการปฏิบัติมากแล้วย่อมได้อานิสงส์มาก”

Look a Breathe