กระผมทำหน้าที่รีวิวใดใดในโลกล้วนนานาจิตตังมาถึงหมวดสุดท้ายแล้วขอรับ คือ หมวดความรัก มีทั้งหมด 9 เล่มเลยขอรับ 1. เพราะคุณน่ารักเท่าโลก
2. เกิดเป็นหงส์
3. บาปรักรอยลวง
4. ทะเลลวง
5. สาปรักสานนคร
6. บำเรอรักนายหัวทมิฬ
7. กรงน้ำผึ้ง
8. อลวนคนธรรพ์
9. กระพริบกาล
เพราะคุณน่ารักเท่าโลก
เรื่องเริ่มต้นที่แม่ของจ๋าอยากให้จ๋าไปดูตัวกับลูกเพื่อนซึ่งคือ กวิน พอจ๋าเห็นกวิน จำได้ว่า เป็นรักแรกที่เฝ้าตามหามา 10 ปี ซึ่งกวินรักจ๋าในสิบปีก่อนเช่นกัน (แต่จำไม่ได้)
วันนั้นจ๋าเลยขอกวินแต่งงาน กวินตอบตกลงทันที แต่แม่ทั้งสองฝ่ายไม่เห็นด้วย
ต่อมากวินขอให้จ๋าไปอยู่ห้องด้วย จ๋าอยากมีอะไรกับกวินมาก แต่กวินไม่มีอะไรกับจ๋า จนถึงวันที่มารู้ว่า จ๋าคือคนที่เฝ้าตามหา ก็มีอะไรกัน (ติดเรทอยู่)
หลังจากนั้น มีอะไรกันหลายครั้งจนจ๋าท้องในขณะที่แม่จ๋าจับได้ ครั้งแรกแม่ไม่ยอม แต่สุดท้ายก็ยอมให้แต่งงานกัน รักกันในที่สุด
เป็นครั้งแรกที่กระผมพูดอะไรยาวขนาดนี้ขอรับ
หลังจากนี้จะเป็นความคิดเห็นส่วนตัวขอรับ กระผมขอ บอกตรงๆว่า กระผมอ่านคำโปรยหน้าหนังสือทั้งบรรณาธิการและคนตรวจคำผิด จนเกิดความคาดหวังมาก (เกินไปหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ) ว่า มันจะตลกและสนุก กลายเป็นว่า
หนังสือเล่มนี้ คือ ไม่สนุก พยายามตลก ก็ไม่ตลก พยายามสนุกก็ไม่สนุก มันคล้ายกับว่า ไม่สุดสักทาง
เรื่องอย่างว่า ก็ดูยัดเยียดเกินไป และจ๋าที่เป็นหมอก็ดูอยากอย่างว่าเกินไป ไม่ทำงานเท่าไหร่ (ถึงคิดเเต่เรื่องอย่างว่าได้)
กระผมบอกตรงๆว่า จ๋าควรไปพบจิตแพทย์ เพราะจ๋าป่วยเป็นโรคนิมโฟมาเนีย คือ โรคคลั่งไคล้ใน เซ็กส์ผิดปกติ โรคนี้จะต้องถูกได้รับการตอบสนองเซ็กส์ตลอดเวลา ซึ่ง จ๋าเป็นหมอ ควรรู้ว่า ตัวเองป่วยทางจิต จ๋าไม่ทำงานหมอ แถมทุกวันคิดถึงแต่เรื่องเซ็กส์ตลอดเวลา แล้วอยากมีเซ็กส์ตลอดเวลา วันๆไม่คิดอะไร คิดแต่เรื่องนี้ แบบไม่สมเหตุสมผล
จ๋าอยากอยู่กับผู้ชายใจจะขาด จ๋าอยากเอาผู้ชายคนนี้ให้ได้ไม่ว่าด้วยคำพูดและการกระทำ
กระผมเข้าใจนะว่า หลายคนอาจชอบและคิดว่าเขียนแบบนี้สนุก แต่จริงๆ การเขียนเเรื่องอย่างว่า ควรมีการรับผิดชอบต่อสังคมด้วย ไม่ใช่ว่าสักแต่เขียน มันใส่มาแบบเพื่ออะไร และจ๋าที่เป็นหมอก็ดูมีความคิดวิตถารตลอดเวลา ไม่ว่าจะทดลองเรื่องอย่างว่าด้วยตัวเองกับผู้ชายตลอด
สุดท้ายคือ คำบางคำ ไม่ว่า หนังอินเดีย คำหยาบคายบางคำ หรือหลายคำพูดที่ดูยัดเยียดเกินและนำมาพูดแบบไม่สมเหตุสมผลกับที่ยังคุยกันอยู่ก่อนหน้า
ขอบอกตอนนี้เลยว่า เรื่องนี้ไม่ผ่านเท่าไหร่ อ่านเพราะปกที่สวย และน่าอ่านมากกับคำโปรย แต่ความรู้สึกตรงกันข้าม กระผมขอบายแบบลาก่อนตลอดไปขอรับ ไม่ขอถ่ายภาพร่วมเฟรมด้วย
เกิดเป็นหงส์
นางเอกรักพระเอกเร็วมากขอรับ เร็วจนกระผมคิดว่าอ่านข้ามไป แต่เปล่าขอรับ ทั้งสองรักกันแล้วจริง ทั้งเรื่องก็เรื่อยๆ เอื่อยๆ มาตามลม แบบไม่มีอะไรต้องลุ้น แค่ดูว่า พระนางจะสามารถคู่กันแบบเปิดเผยได้เมื่อไหร่ก็แค่นั้นขอรับ ส่วนตอนจบ ก็ต้องคู่กันตามโลกหวานสีชมพูอยู่แล้วขอรับ
บาปรักรอยลวง
กระผมมั่นใจว่า ทุกคนมีขอรับทั้ง ความโลภ ความโกรธ ความหลงและราคะ 4 คำนี้ มันวนเวียนในจิตใจมนุษย์ขอรับ เช่นเดียวกับหมีขาวอย่างกระผมก็มี และเป็นที่มาของเรื่องราวทั้งหมดในเรื่องนี้ กระผมไม่ชอบความรักของพระนางคู่นี้เพราะขาดเสน่ห์ แต่แอบชอบตัวกึ่งร้ายกึ่งดีที่ดูมีเสน่ห์กว่าขอรับ
ทะเลลวง
ทะเลจะเดือดเมื่อทั้งสองคนรักกันและใจตรงกันขอรับ เนื่องจากพระเอกเรื่องนี้เจ้าชู้ประตูดิน ไข่ไปทั่ว ไม่เลือกเท่าไหร่ กระผมอดสงสารนางเอกไม่ได้ (ต้องตรวจเชื้อก่อนนะ) ที่รักพระเอกแบบนี้ไปได้ แล้วก็มาติดตามกันว่า ทั้งสองจะรักกันได้ขนาดไหน เมื่อผูกมั่นตามสัญญาที่ให้ไว้
สาปรักสานนคร
กระผมชอบที่เรื่องดำเนินเหมือนอยู่ในประวัติศาสตร์อย่างใดอย่างหนึ่งนะ นางเอกก็เก่งเหมือนบุรุษ ดูเป็นคนมีเหตุผล และใช้ความรักในการสานไมตรีกับทุกนครด้วยกัน แต่เสียดายอยู่อย่างเดียว คือ กระผมไม่รู้สึกตื่นเต้น หรือ ไม่ได้รู้สึกว่า นางเอกเก่งจริงๆ เหมือนกับหนังสือเล่มอื่นที่นักเขียนท่านนี้เขียนขอรับ
บำเรอรักนายหัวทมิฬ
ทำไมๆๆๆๆๆๆ ผู้หญิงต้องทนกับผู้ชายที่ในหัวไม่ได้คิดเรื่องอะไร นอกจากเรื่องอย่างว่า รวมทั้งผู้หญิงด้วย ไม่เพียงเท่านั้น ยังกักขัง พอจะมีคนใหม่เข้ามา ก็ไม่ยอมอีก และทั้งเรื่องไม่มีสาระอะไรเลย ที่หมีขาวจะหาอ่านได้จากเรื่องนี้ขอรับ
กรงน้ำผึ้ง
นางเอกความจำเสื่อม พระเอกรักนางเอกแต่รักไม่ได้ เพราะนางเอกคือผู้หญิงของผู้มีพระคุณ เมื่อนางเอกความจำกลับ พระเอกรู้ว่า นางเอกไม่ได้เป็นผู้หญิงของผู้มีพระคุณ แต่นางเอกคือผู้หญิงในหัวใจไปแล้ว หลังจากนั้น พระเอกต้องช่วยนางเอกทุกวิถีทางที่ให้นางเอกรอดจากอันตราย และรักกันในที่สุด กระผมว่า เรื่องเรื่อยๆ อ่าน เพลินๆได้ ไม่เพียงเท่านั้น อ่านเกินหนึ่งรอบได้ แต่ยังไม่โดนกระผมมากเท่าไหร่
อลวนคนธรรพ์
กระผมคิดว่า สนุกช่วงแรก ถัดจากนั้น เข้าช่วงเบื่อ เหนื่อย เมื่อไหร่กระผมจะหลุดพ้นถอดจิตกันไปกันมาสักที กระผมทนไม่ไหว เปิดอ่านตอนจบ แล้วพอกันเลยกับเล่มนี้ ไม่อ่านอีกรอบแล้วขอรับ ของอแง
กระพริบกาล
เล่มสุดท้ายสำหรับกระผมที่ทำหน้าที่รีวิวขอรับ กระผมชอบความรักที่เขาเขียนตอนก่อนจบมาก ดูน่ารัก แต่ใช่ไง เขียนนิดเดียวแล้วตัดจบเลย ส่วนทั้งเล่มคือเรื่องราวเกี่ยวกับพี่รหัส น้องรหัส เยอะแยะไปหมด ที่เขียนเข้ามา และก็ตัดจบ อ้าว กระผมก็อึ้งขอรับ ว่า ทำไมจบแล้ว
(กระผมตั้งใจเขียนชื่อหนังสือผิดขอรับ
เพราะคือภาษาหมีขอรับ)
วันนี้กระผมขอจบการรีวิวในส่วนของผมทั้งหมด กระผมขอส่งไม้ต่อไปให้น้องชายกระผม ที่จะรีวิวต่อใน
"ใดใดในโลกล้วนน่าเที่ยวจัง"
เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับหนังสือท่องเที่ยวน่าสนที่น้องชายกระผมคัดเลือกมาให้อ่านทั้งอาทิตย์ขอรับ
กราบขอบพระคุณทุกท่าน
หมีขาวเคมขอรับ
เป็นครั้งแรกที่กระผมพูดอะไรยาวขนาดนี้ขอรับ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in