สวัสดีค่ะ ทุกคนเคยผิดหวังหรือสมหวังในความรักไหมค่ะ 

   เราเคยคิดนะว่า "ความรัก" เหมือนชีวิตของคนนะ ที่มันจะวนเวียนอยู่กับความผิดหวังและความสมหวังไปเรื่อยๆ"ไม่มีที่สิ้นสุด" จนกว่า เราจะเป็นคนเลิก คนถอย หรือคนพอเอง มันถึงจะพบกับ"ความสิ้นสุด"ในนี้

   เช่นเดียวกับสองเล่มที่เอามาให้ดูในวันนี้ เป็นเล่มที่เกิดในเวลาเดียวกัน เกิดในเมืองไทเปเหมือนกัน และเกิดเหตุการณ์ที่ใกล้เคียงกัน คือ

   "รักแท้ชนะระยะห่าง"

   และสองเล่มนี้ ทำให้เราลุ้นแทบแย่ ลุ้นแทบตายว่า สรุป สองคู่นี้จะได้รักกันไหม แต่สุดท้ายก็เป็น

   "รัก (ที่เกือบจะ) ผิดหวัง" 

   ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้เลย ที่จะเขียนหนังสือแบบนี้แล้วทำให้สุดแสนโรแมนติก ถ้าไม่ใช่

   "จิมมี่ เลี่ยว"

   เรื่องสองเล่มนั้นก็คือ ดวงตะวันส่องฉาย (ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวา)

ขอเปรียบเทียบเรื่องระยะห่างระหว่างสองเรื่องนี้

   ดวงตะวันส่องฉาย

    สำหรับดวงตะวันส่องฉาย ระยะห่างของสองคนนี้เหมือนเส้นขนานที่ไม่สามารถบรรจบกัน เพราะระยะห่างกันมากเนื่องจาก ผู้หญิงชอบไปทางซ้าย ผู้ชายชอบไปทางขวา

 ระยะห่างระหว่างเรา

  ส่วนระยะห่างระหว่างเรานั้น ทั้งสองคนใกล้กัน รู้จักกัน สนิทกัน รักกัน แต่ความกลัวทำให้ทั้งสองคนห่างกัน

ขอเปรียบเทียบเรื่องความรักของสองเรื่องนี้

ดวงตะวันส่องฉาย

   ทั้งผู้หญิงและผู้ชายในดวงตะวันส่องฉาย ทั้งคู่มั่นคงในรักที่มีให้กันและกัน ถึงแม้ไม่เจอกัน แต่เฝ้ารอที่จะรักกันและกัน

 ระยะห่างระหว่างเรา

  ส่วนผู้หญิงกับผู้ชายในระยะห่างระหว่างเรานั้น คือ กำลังหนีตัวเอง หนีสิ่งที่ตัวเองไม่กล้าเผชิญ รักกันแต่ไม่กล้าคบ ก็มีแต่จะหนีไปคบคนอื่นอยู่ร่ำไป

ขอเปรียบเทียบเรื่องเวลาของสองเรื่องนี้

   "ถึงแม้ว่า สองเรื่องนี้จะเกิดในเวลาเดียวกัน แต่จะพบว่า"

   ผู้หญิงกับผู้ชายในดวงตะวันส่องฉายใช้เวลาที่อยู่ร่วมกันคุ้มค่ากว่าอีกเรื่องที่คือ ระยะห่าง ระหว่างเรา เพราะอบอุ่นหัวใจที่ถึงเวลาสั้นที่เจอกัน แต่รักฉันยาวนาน 

   ส่วนอีกเรื่อง คือ มีหลายต่อหลายครั้งที่สามารถใช้เวลาร่วมกัน แต่ไม่ได้ใช้ เพราะมัวแต่กังวลกันไปมา พอมาใช้ร่วมกัน มีความสุข แต่ก็ต้องจบตรงทำร้ายกันเอง

ขอเปรียบเทียบเรื่องความกล้าหาญของสองเรื่องนี้

ดวงตะวันส่องฉาย

   ผู้ชายกับผู้หญิงสองคนใช้ความกล้าหาญเท่าที่มีในการค้นหากันและกันในเรื่องดวงตะวันส่องฉาย พยายามคิดถึงทุกที่ๆเป็นไปได้ที่จะเจอกัน

ระยะห่างระหว่างเรา

   ส่วนอีกเรื่องคือ ทั้งสองคนมีแต่ความกลัวที่จะเจอกัน ความกลัวที่สร้างกำแพงอันใหญ่ให้ยากที่จะเจอกัน

ขอเปรียบเทียบตอนจบของสองเรื่องนี้

   เราคิดว่า ให้จบแบบคิดเอาเองว่า ได้คู่กันไหม แต่สำหรับเราก็คิดเข้าข้างตัวเองเต็มที่ ว่า 

   "ทั้งสองคู่ได้คู่กันอย่างมีความสุข"

   ในความเป็นจริงแล้ว เราชอบตอนจบของภาพยนตร์ เรื่อง ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวา (2547) มาก ที่ตึกถล่มแล้วได้เจอกัน ว่า อยู่กันแค่เอื้อมมือเอง ซึ่งทั้งสองได้รักกัน แบบสมกับการรอคอย (โรแมนติก) ทำให้นึกถึงเพลง

   "ห่างแค่เอื้อมมือ แต่ดูเหมือนแสนไกล"

   ทั้งพระเอกนางเอกเล่นดีมาก เล่นได้ถึงตัวละครในหนังสืออย่างแท้จริง หาชมกันได้ค่ะ 

   (ส่วนเรื่องย่อหนังสือทั้งสองเล่มนี้ สามารถชมจากวิดีโอที่เราทำให้ดูได้ค่ะ เรามีย่อเรื่องย่อมาให้ค่ะ)

   เราไม่รู้ว่า จิมมี่ เลี่ยว ใช้อารมณ์ไหน ในการทำสองเรื่องนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราคิดว่า เหมือนกัน คือ ทางเลือก ทั้งสองคู่มีทางเลือกที่เลือกได้ แต่แค่ไม่รู้ว่า จะเลือกทางแบบไหนกัน และทั้งสองคู่ได้เลือกทางต่างกัน

ความรักที่ดุจดั่งเส้นขนานของทั้งคู่ได้อยู่ในความทรงจำของผู้อ่านตลอดไป

"ความรักมีสีสัน            

ดุจสร้างสรรค์โลก

นำพาซึ่งโรค                 

ภัยใกล้โศกมาก

ความรักสร้างใจ           

ดุจให้มีสุข

ปนกับโศกทุกข์             

ใจคลุกเคล้ากัน

ความรักมีเธอ                

ย่อมมีมือข้าง

ไว้เดินเคียงสร้าง            

ความร้างให้รัก

ความรักมีเขา                 

ยืนเศร้าปนสุข

เดินไปกับทุกข์                

เวลาทุกวันนี้

ความรักมีเวลา               

ให้นำพาเธอเขา

พบกันสองเรา                 

สุดรักเศร้าเคล้าปนกัน"

                                          -- Look a Breathe --