สวัสดีค่ะ ทุกคนผู้มีความทรงจำที่ดี
"เพื่อนๆเคยมีความทรงจำที่ดีที่ไม่อยากลืมไหมค่ะ"
สำหรับเรา ตอบได้เลยว่า
"มี"
"อันว่าด้วยเรื่องน้ำใจนี้
นั้นมากมีในทุกที่ทุกเวลา
เพียงใช้ตาแม่นหนึ่งนั้น
สุดมั่นใจพบได้ทุกสถานเอย"
เรื่องราวเริ่มต้นเมื่อตอนเราไปเรียนที่อังกฤษ เราจำได้ว่า เครียดมาก เพราะตอนค้นหาในอินเตอร์เน็ต มีแต่คนบอกว่า คนอังกฤษดูถูก นิสัยไม่ดี ไม่สุภาพ เคร่งขรึม ไม่มีน้ำใจและสารพัดไม่ดีทั้งหลาย
แต่เมื่อเราไปจริง
เราได้เรียนรู้ว่า เวลาอ่านบทความอะไรจากอินเตอร์เน็ต ต้องฟังหูไว้หู อย่านำมาใส่ใจมากจนเกินไป ไม่งั้นจะเหมือนเราในวันนั้น
วันที่ก่อนไปอังกฤษ เรานอนไม่หลับ กลัวจนมีแต่ความกังวลไปหมด จนเครียด
แต่เมื่อเราไปจริง (ไม่ใช้คำซ้ำค่ะ แค่ย้ำค่ะ)
เราพบน้ำใจ ความจริงใจจากคนที่นี้ ที่บริสโตล และที่อังกฤษ ทุกๆที่ที่มีคนอังกฤษ ตรงนั้นจะมีน้ำใจรออยู่ และโดยเฉพาะน้ำใจของคนไทยในอังกฤษที่ดีต่อกัน ไม่เท่านั้น ยังมีน้ำใจของคนชาติอื่นที่ให้เราด้วยเช่นกัน
"ในโลกใบนี้ ยังมีคนมีน้ำใจอยู่เต็มไปหมด"
ตอนที่ 1 น้ำใจคนไทย
เราขอเริ่มเรื่องน้ำใจแรกที่เราได้จากอังกฤษคือ น้ำใจของน้องคนไทย
เราจำได้ว่า วันนั้นมาถึงมหาลัย ต้องไปซื้อหมอนกับผ้าห่ม แต่ไม่รู้จะไปยังไง
เราเดินไป กำลังจะถึงที่จอดรถประจำทาง เราได้ยินเสียงสวรรค์ คือ เสียงภาษาไทยลอยมาในสายลมอันอ่อนๆในวันนั้น
เรารีบเข้าไปสอบถามน้องทั้งสอง และน้องทั้งสองได้ให้ความช่วยเหลืออย่างดีมาก
น้องทั้งสองได้ซื้อตั๋วรถประจำทางให้ อธิบายให้ฟังว่า การซื้อตั๋วมีกี่ประเภทและเป็นแบบไหนบ้าง
น้องทั้งสองให้เบอร์โทรศัพท์ ให้ไลน์เพื่อคุยติดต่อกัน แล้วน้องก็ยังนัดวันถัดไปจะพาเข้าเมือง ไปซื้อซิมมือถือ และจะพาไปชมร้านอาหารและร้านรวงอื่นๆด้วย
วันถัดมา น้องพาไปซื้อซิมมือถือ พาไปกินอาหารอร่อย และพาไปรู้วิธีการเข้าเมือง หรือไปเมืองอื่นในที่ต่างๆ รวมทั้งบอกถึงจุดสังเกตว่า มาในเมืองต้องลงที่ไหน ขากลับกลับอย่างไร
"น้ำใจนี้เป็นน้ำใจแรกที่ได้จากน้องทั้งสองที่ไม่มีวันลืมเลยค่ะ"
ถัดไป นี่เป็นน้ำใจที่สองจากน้องคนไทย คือ น้องคนไทยที่เรียนด้วยกัน ได้บอกวิธีการเดินไป Asda โดยไม่ต้องเสียเงินค่ารถประจำทาง และน้องคนเดิมเคยให้ไปนอนที่ห้อง เพื่อจะได้เดินทางง่ายเวลานั่งรถโดยสารไปเครื่องบินเพื่อไปสก็อตแลนด์คนเดียวอีกด้วย เราจะไม่ลืมน้ำใจน้องคนนี้เช่นกัน
และนับจากนั้นยังได้รับน้ำใจจากคนไทยอีกหลากหลายไม่ว่า มิตรภาพที่ดี และความช่วยเหลือที่มีต่อกัน
ตอนที่ 2 น้ำใจนานาชาติ
ครั้งนี้เป็นน้ำใจของคนอังกฤษที่มาเล่าสู่กันฟังในหลากหลายน้ำใจ และมีน้ำใจของคนประเทศอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
เราจำได้ว่า มาถึงตอนแรกก็ค่อนข้างกลัว แต่คิดว่า ยังไงก็ควรต้องไปทักทายทุกคนที่เป็นเพื่อนด้วยกัน
เราจำได้ว่า ไปเคาะประตูทุกห้อง และกล่าวทักทาย ทุกคนยิ้มเป็นมิตรให้ และบอกชื่อ
ก่อนที่ตอนเย็น มีเพื่อนข้างห้องมาเคาะประตู เรียกให้เราไปกินอาหารกับเขา เราจำได้ว่า ครั้งแรก เขินอาย กินไม่เยอะ
แล้วดันหิวตอนกลางคืน ก็เลยไปร้านพิซซ่า ข้างๆหอ ไปซื้อมากิน และเขาเข้าใจว่า เป็นคนจีน เลยแถมมาให้อีกถาดนึง (น้ำใจอีกแบบนะ)
หลังจากนั้น พ่อป่วยเป็นมะเร็ง เราเล่าให้เพื่อนห้องข้างๆฟัง เพื่อนพาไปบาธเพื่อไปขอพรกับพระเยซูช่วยพ่อ
เพื่อนๆก็ชวนเรามาปาร์ตี้และดูบอลด้วยกัน ทุกคนไม่เคยทำท่าทางรังเกียจหรือดูถูกเราเลยสักครั้ง แถมทุกคนมองเหมือนเราเป็นเพื่อน
เวลาเราไม่เข้าใจศัพท์อะไร หรือพูดอะไรผิด จะไม่มีน้ำเสียงหัวเราะหรือดูถูกจากคนอังกฤษเลย มีแต่แก้ไขคำให้ถูกและยิ้มไม่ให้เราเขินอาย
ในระหว่าง เราไปที่ห้องซักผ้า เราได้เจอเพื่อนอเมริกาสอนวิธีการใช้เครื่องซักผ้า ว่า ต่างกันอย่างไรกับ เครื่องอบผ้าแล้วตั้งแต่นั้นก็เป็นเพื่อนกัน ไปเที่ยว ไปกินด้วยกัน
เรามีเพื่อนคนจีนคนนึงที่น่ารักมากๆ ได้ช่วยเหลือเราหลายอย่าง และประทับใจสุด คือ ตอนวันเกิด ทำอาหารสุดวิเศษให้เรากิน
ตอนที่ 3 เราเคย
หลังจากนี้จะเป็นเหตุการณ์ที่ เราเคยพบน้ำใจมากมายจากทุกที่ที่อยู่อังกฤษ
เราเคยลืมของไว้ที่ร้าน Starbucks ในมหาลัย ทิ้งทั้งเงิน และทุกอย่างไว้ เพราะง่วงมาก แต่พนักงานร้านเก็บไว้ให้แถมบอกให้นับเงินก่อนว่า ครบไหม ถ้าไม่ครบจะคืนให้
เราเคยหลงทาง หาทางกลับมหาลัยไม่ได้ พ่อลูกคู่หนึ่งขี่จักรยานมาให้เราซ้อนท้ายพาไปส่งที่มหาลัย
เราเคยหลงทางอีกครั้ง ตอนเดินทางไกล เราเข้าไปบ้านของคนอังกฤษ ไปกดกริ่ง เขาออกมา และพาเราไปส่งถึงที่
เราเคยเกือบตกเขาเพราะช่วยลูกของคนสก็อตแลนด์คนนึง เขาช่วยเราและเอารองเท้าลูกสาวเขาให้เราใส่และพิชิตเขาด้วยกัน
เราเคยหิวอย่างมากตอนไปพักที่บ้านพักที่สก็อตแลนด์ คนที่พักด้วยกันเป็นคนอิตาลีชวนเรานั่งรถไปกินด้วยกัน
เราเคยนั่งเครื่องบินมาอังกฤษ และคนอิตาลีชวนไปเที่ยวอิตาลีพร้อมให้ที่อยู่
เราเคยนั่งเครื่องบินไป-กลับสก็อตแลนด์และบริสโตล เราเจอคนอังกฤษที่นั่งข้างๆอายุมากแล้ว แต่ช่วยเก็บสัมภาระให้
เราเคยเจอรอยยิ้มของน้องอังกฤษที่อยู่ที่ WH Smith และคำพูดที่ดีต่อกัน
เราเคยเจอคนรัสเซียช่วยเหลือถือของให้ตอนขากลับบ้านที่จะไปไทย
เราเคยเจอคนอังกฤษเปิดประตูให้เราเข้าก่อนเพราะ Lady First ที่ลอนดอน
เราเคยเจอหมาอังกฤษหลบให้เรานั่งตอนเราขึ้นรถประจำทาง
เราเคยเจอคนญี่ปุ่นแบ่งอาหารปิกนิกให้กินตอนนั่งที่ต้นซากุระ
เราเคยเจออะไรอีกหลายอย่างในชีวิตตอนเรียนอังกฤษที่จะไม่มีวันลืมได้เลย เพราะทุกความทรงจำเป็นความทรงจำที่ดีที่อยู่ในใจของเราเสมอและมันจะอยู่กับเราตลอดไป
จบว่าด้วยเรื่องน้ำใจในความทรงจำของเรา
เราตั้งใจเลือกหนังสือ 5 เล่มมาให้ทุกท่าน เพื่อให้
ทุกท่านเห็นภาพของความมีน้ำใจมากมายที่ทุกคนสามารถหาได้ ไม่ว่าจะเป็น
ทุกที่ที่อยู่ในความทรงจำของเราที่จดจำได้นั้นคือ น้ำใจที่เราได้จากทุกคนที่นั้น
"เราสามารถหาน้ำใจได้ทุกที่
เพียงแค่มีมองมาทุกเวลานั้น
เราจะหมั่นพบเห็นผู้คนพลัน
สุดจะทันเห็นใจทุกเวลา
ทุกคนได้ช่วยเหลือในยามนั้น
ทำให้ฉันจดจำได้ในทุกที่
ถึงแม้นี้จะไม่อยู่ในเพลา
เราไม่ร้างลาน้ำใจกันเอย
เรายังจดจำรอยยิ้มนั้น
มิตรภาพพลันทำให้เรานั้นสุขี
เราไม่มีทางหลงลืมในพาที
เราจำคนดีของฉันตลอดไป"
-- Look a Breathe --
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in