author: aida saki

illustrator: yamada yugi

พูดตรงๆ ว่านิยายสั้นมาก แค่ 210 หน้า พล็อทก็เดาง่ายมาก เป็นเหมือนตอนต่อสั้นๆ ที่เน้นไปที่การเติบโตของชูยะและความสัมพันธ์ของซาวารางิกับชูยะหลังจากเหตุการณ์ในมังงะ ถ้าไม่ได้อ่าน 愛想尽かし มาก่อนอาจจะไม่อิน แต่รีวิวนี้เขียนด้วยฟิลเตอร์แม่ยกน้องชูยะ เพราะฉะนั้นเราก็จะทำเป็นมองข้ามๆ ในส่วนของเนื้อเรื่องไป 5555

สำหรับเรื่องย่อต้องขอเล่าย้อนไปถึงมังงะเรื่อง たかが恋だろ (taka ga koi daro) ซึ่งเป็นเรื่องที่ซาวารางิปรากฏตัวครั้งแรกในฐานะพี่เขยของนายเอก ซาวารางิเป็นยากุซ่า ถูกหัวหน้าแก๊งสั่งให้ขายยาเสพติดจนโดนพระเอกเรื่องนี้จับเข้าคุก

ต่อมาเป็นสปินออฟ 愛想尽かし เล่าเรื่องซาวารางิตอนอยู่ในคุก เจอเด็กขายตัวชื่อชูยะเข้ามายั่วบ่อยๆ แต่ซาวารางิไม่สนใจ แถมบอกด้วยว่าออกจากคุกไปแล้วก็ไม่อยากจะเจอกันอีก เพราะจะเลิกเป็นยากุซ่าแล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ซาวารางิออกจากคุกไปเปิดบาร์เล็กๆ ส่วนชูยะไปเป็นโฮสท์ แต่สุดท้ายก็กลับมาเจอกันแล้วลงเอยกันด้วยดีในที่สุด

花片雪 เริ่มด้วยการพบกันของชูยะกับเพื่อนเก่า 2 คนคือฮิโรโตะและมาซาคาสึ ฮิโรโตะเป็นเพื่อนสมัยที่ทำงานเป็นเด็กขายตัว ส่วนมาซาคาสึเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่คอยปกป้องชูยะจากการถูกกลั่นแกล้งและเป็นรักแรกของชูยะ

เนื้อเรื่องช่วงแรกก็เป็นความง้องแง้งไม่เข้าใจกันระหว่างลุงแก่กับเมียเด็ก ซาวารางิโกรธที่ชูยะไปดื่มกับมาซาคาสึแต่โกหกว่าไปกับคนอื่น ชูยะก็แอบไปเห็นตอนซาวารางิกอดปลอบน้องเขย (ซึ่งเป็นคนที่ซาวารางิเคยชอบ) จบที่ชูยะหนีออกจากบ้าน ไปดื่มอยู่ที่บ้านของฮิโรโตะจนเมาไม่ได้สติ

ตื่นมาเช้าวันรุ่งขึ้นก็เกิดเหตุไม่คาดฝัน ฮิโรโตะถูกใครบางคนใช้เข็มขัดรัดคอจนตายอยู่ในห้องนอน ด้วยความกลัวว่าจะตกเป็นผู้ต้องสงสัย ชูยะเลยโทรแจ้งตำรวจแล้วรีบหนีออกมา ชูยะเชื่อว่าคนที่ฆ่าฮิโรโตะคือคนรักอายุมากกว่าที่ถูกฮิโรโตะรีดไถเงินเป็นค่าบอกเลิก เลยต้องร่วมมือกับซาวารางิเพื่อหาหลักฐานแก้ต่างให้ตัวเองและสืบหาคนร้ายตัวจริง ซึ่งก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร

เนื้อเรื่องมีแค่นี้แหละ สนุกมั้ยก็พูดยาก แต่สิ่งที่เราชอบมากๆ คือการพัฒนาคาแรกเตอร์ของชูยะ อาจารย์ไอดะวางแบคกราวด์ตัวละครมาได้สอดคล้องกับทัศนคติและพฤติกรรมมากจนรู้สึกเหมือนเป็นคนที่มีตัวตนอยู่จริงๆ ที่ไหนสักที่

ชูยะเป็นตัวละครที่จะเรียกว่าโง่ก็ได้ แถมยังใช้ชีวิตมาแบบไม่มีอะไรจะเสีย ไม่มีพ่อ อยู่กับแม่ก็เป็น toxic relationship บางทีก็รักบางทีก็ทิ้งขว้าง (ซึ่งส่งผลให้ชูยะเป็นคนที่มีรูปแบบความสัมพันธ์แบบ anxious) เรียนไม่จบม.ปลาย ขายตัว ติดคุก ไม่เคยทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันจนอายุ 23 ก่อนจะมาเจอกับซาวารางิก็อยู่ในสภาวะ learned helplessness มองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง ไม่ได้อยากตาย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้หลุดพ้นจากสภาพแบบนี้ พูดง่ายๆ คือเป็นคนที่มองโลกแบบ being ได้แต่ใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ ไม่ได้มีความคิดอะไรซับซ้อน

เรื่องที่เล่าจากมุมมองของชูยะเลยเป็นเรื่องดราม่าวังวนชีวิตที่ไม่มีอารมณ์ดราม่าอยู่ในนั้น เล่าเรื่องอดีตก็บอกแค่ว่ามันเป็นความทรงจำที่ไม่ได้น่าจดจำ ที่ต้องออกจากโรงเรียน หนีออกจากบ้านมาขายตัวในโตเกียวก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ไม่ทำก็ไม่รู้จะเอาชีวิตรอดยังไง ที่ตัวเองเป็นคนที่ไม่มีใครเชื่อใจ หางานทำไม่ได้ ก็เพราะมีอดีตที่ไม่ดี แต่ให้ทำไงได้ ชีวิตมันเป็นอย่างนี้ไปแล้ว ก็ต้องอยู่กับมันต่อไปแบบนี้แหละ อ่านแล้วก็เศร้า สงสาร แต่ออกแนวปลงตกกับชีวิต ไม่ใช่ฟีลลิ่งฟูมฟายแบบตัวเองไร้ค่านู่นนี่นั่น ไม่คู่ควรที่จะได้รับความรักจากใคร

การได้มาพบกับซาวารางิเลยเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของชูยะ ซาวารางิรับรู้ว่าชูยะเป็นคนอ่อนแอ ต้องพึ่งพาใครสักคนที่แข็งแกร่งกว่าเพื่อเอาชีวิตรอดอยู่ตลอดเวลา อย่างตอนอยู่ในคุกก็ยอมเป็นลูกไล่ของหัวโจกเพื่อที่จะได้ไม่ถูกคนอื่นรังแก แต่วิธีการทรีทชูยะของซาวารางิไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ที่สวมบทบาทเป็นผู้ปกป้อง ซาวารางิเป็นคนที่เชื่อเรื่อง becoming เชื่อว่าคนเรามีศักยภาพพอที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้หากอยู่ในสภาวะแวดล้อมที่เหมาะสม เลยสนับสนุนให้ชูยะออกไปหางานทำข้างนอกแทนที่จะให้มาทำงานในร้านของตัวเอง พยายามทำให้ชูยะมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเองให้ได้

ที่ชอบมากคือตอนที่ซาวารางิบอกว่า *spoiler* "คนเราจะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ ถ้าฉันด่วนตายจากไป นายก็ต้องอยู่คนเดียวอีกใช่ไหม ฉันอยากให้นายเติบโตขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลำบากในเวลานั้น" *spoiler*

สมกับที่ชูยะแซวว่าซาวารางิเหมือนเป็นพ่อ 5555 โดยส่วนตัวเราแพ้ความสัมพันธ์แบบนี้มากๆ รักเขา อยากให้เขาเข้มแข็งขึ้น เป็นคนที่ดีขึ้น ไม่ใช่เอาแต่ประคบประหงมให้เป็นนกในกรงตลอดไป พอได้เห็นคนที่เชื่อมั่นในตัวคนอื่นว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนที่ดีขึ้นได้แม้ว่าจะมีอดีตที่เลวร้ายแค่ไหน มันทำให้เรารู้สึกว่าโลกนี้มีความหวัง แต่แค่ความหวังมันไม่มีทางเพียงพอในการที่คนคนหนึ่งจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ถ้าคนอื่นๆ ในสังคมไม่ให้โอกาส

ชื่อเรื่อง 花片雪 หมายถึงหิมะเบาบางที่ตกลงมาแล้วละลายหายไป ไม่ทับถมอยู่บนพื้น เราคิดว่ามันสื่อถึงมุมมองต่อเรื่องราวต่างๆ ในอดีตที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เคยเกิดขึ้นจริงแต่ก็จบลงไปแล้ว แก้ไขไม่ได้ ไม่มีตัวตนให้จับต้องอีกต่อไป หลงเหลือแค่ภาพในความทรงจำ จะจมอยู่กับความทรงจำเลวร้ายหรือเลือกเก็บเฉพาะความทรงจำดีๆ แล้วมองไปข้างหน้าก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง

花片雪 เป็นนิยายที่พล็อทธรรมดา การเล่าเรื่องเล่าความรู้สึกก็ตรงไปตรงมาไม่ซับซ้อน แต่ในความธรรมดาก็มีประเด็นเกี่ยวกับสังคมและมนุษย์ในหลายแง่มุมให้ได้คิด ถึงโทนเรื่องโดยรวมจะดูหม่นหมอง แต่เรื่องราวเต็มไปด้วยความหวังและกำลังใจในการพาตัวเองไปสู่ชีวิตที่มีความสุข ความสัมพันธ์แบบมี age gap ของซาวารางิกับชูยะก็กรุบกริบก๊าวใจมากๆ ถ้าเคยประทับใจความเย็นชาแต่ใจดี (?) ของซาวารางิหรือความยั่วๆ บดๆ แต่ไร้เดียงสา (?) ของชูยะจาก 愛想尽かし ก็น่าจะชอบเรื่องนี้ด้วย