ชื่อเรื่อง: ไล่ตงจิ้น ลูกขอทานผู้ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต
ผู้เขียน: ไล่ ตง จิ้น
ผู้แปล: วิลาวัลย์ สกุลบริรักษ์
สำนักพิมพ์: นานมีบุ๊คส์

คำโปรยหลังปกเล่ม

      นี่คือตัวอย่างของคนที่ "ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต" ที่คนไทยทุกคนควรศึกษา
เขาต่อสู้กับชีวิตจนได้เป็น "บุคคลดีเด่นของไต้หวัน" เพราะใจที่ "ไม่ยอมแพ้" เพียงคำเดียว
      ในประกาศเกียรติคุณแผ่นบางๆ เทียบไม่ได้กับอาหารที่เขาขอทานมาได้สักมื้อ
เกียรติยศเทียบอะไรไม่ได้กับการหาที่ซุกหัวนอน ที่พอจะใช้กันแดดบังฝนให้คนทั้งครอบครัว

ทำไมต้องอ่าน?

      แม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะถูกตีพิมพ์มามากกว่าสิบปี และได้รับการพิมพ์ซ้ำเป็นเล่มหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นหนังสือแนะนำที่ขายดีที่สุดตลอดกาลของไต้หวัน โดยบุคคลชื่อเดียวกันกับหนังสือ 'ไล่ตงจิ้น' ได้เขียนเล่าเรื่องราวอัตชีวประวัติของเขา ตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเพียงเด็กชายขอทานตัวผอมกะหร่อง มีพ่อตาบอด แม่เป็นคนปัญญาอ่อนไม่สมประกอบ พี่สาวคนโตกับน้องๆที่ต้องคอยดูแลอีกหลายชีวิต ครอบครัวยากไร้ของเขาต้องออกเดินทางเร่รอนขอทานไปเรื่อย ค่ำไหนนอนนั้น  ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง อดมื้อกินมื้อ เคยแม้กระทั่งพากันไปอาศัยหลับนอนที่ตลาดสด ศาลเจ้าร้าง ใต้เวทีของโรงงิ้ว หรือแม้กระทั่งในเล้าหมู!

      ชีวิตของไล่ตงจิ้นนั้น อาจเรียกได้ว่าไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างแท้จริง ซ้ำยังเหมือนกำลังเดินย้ำเท้าเปล่าๆอยู่บนก้อนกรวดที่ทั้งแข็ง และแหลมคมก็ไม่ปาน ตลอดชีวิตหลายสิบปีที่ผ่านมา เขาโดนชี้หน้าเหยียดหยามดูถูกว่าต่ำต้อย ไม่มีใครอยากคบเป็นเพื่อน แม้ว่าจะอัตคัดขัดสน และยากลำบากเพียงไร จนเคยคิดว่าอยากจะยอมแพ้แล้วหนีไป แต่เมื่อหันกลับไปมองครอบครัวที่ตัวเองต้องดูแลก็ตัดใจทำไม่ลง ครอบครัวที่น่าสงสารนี้จึงต้องคอยประคับประคองกันไว้อย่างสุดกำลัง เพื่อปากท้องหลายสิบชีวิต พี่สาวคนโตถึงกับเสียสละความสุขทั้งชีวิตของเธอ ยอมถูกขายเข้าซ่อง เพื่อเอาเงินมาจุนเจือครอบครัว และส่งให้เขาได้เรียนหนังสือเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ แม้ว่าจะช้ากว่าเพื่อนๆไปประมาณสามปีก็ตาม เมื่อมีโอกาสได้รับการศึกษาเขาก็ตั้งใจเรียนมาก ทุกครั้งที่เลิกเรียนระหว่างที่กำลังช่วยพ่อขอทานเมื่อมีเวลาก็จะหยิบการบ้านมาทำ และอ่านทบทวนบทเรียนในหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจเพราะกลัวว่าจะไม่มีเวลาจึงได้พยายามใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่าที่สุด