นี่เป็นคำถามที่เราโดนถามเป็นปกติ

 เปล่า นี่แหละ ชุดไปรเวทของเรา

 ชุดฟูๆ ลูกไม้ฟรุ้งฟริ้ง ที่ดูราวกับชุดของเด็กผู้หญิงที่โตมาในปราสาทกลางหุบเขา นี่คือแฟชั่นที่เราชอบที่สุด ทั้งสีสัน ทั้งลวดลายทำให้เราเผลอหลุดปากว่า"โครตน่ารัก"อยู่ป่อยๆ

 ในวันหยุด หากมีเวลาว่าง เราก็อดที่จะใช้เวลาแต่งหน้าแต่งตัว 2 ชั่วโมง(รวมเวลาเรื่องมากในการเลือกชุดและสีอายชาโดว์) และนั่งรถอีกเป็นชั่วโมง เพื่อออกไปเดินเล่นในเมืองเบาๆไม่ได้

 ที่คนขี้เกียจสุดๆอย่างเราอยากออกจากบ้านในวันหยุดก็เพื่อที่จะได้ใส่เหล่าชุดที่ดองๆเอาไว้ออกไปอวดชาวโลก แล้วก็ไปรับชุดใหม่มาดองต่อนี่แหละ 

 

 คนส่วนใหญ่คงคิดว่า การแต่งตัวเยอะๆแบบนี้คงดูเด่น ถูกมองเยอะแน่ๆ คนแต่งต้องมั่นมาก แต่ที่จริง เราเป็นคนค่อนข้างขาดความมั่นใจ โดยเฉพาะในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง เพราะหน้าก็ไม่ดี แถมมีไขมันสะสม เสื้อผ้าน่ารักๆ และเครื่องสำอางค์เยอะๆจึงเปรียบเสมือนชุดเกราะที่ป้องกันเราจากการถูกนำไปประเมินค่าตามมารตรฐานของความสวยในสังคมกระแสหลัก 

 แน่นอนว่าแต่งตัวแนวนี้ย่อมมีคนมอง มีคนสนใจ และเราก็ห้ามเค้าไม่ได้ แต่การใส่ชุดโลลิต้าแบบนี้ทำให้เราคิดเองเออเองไปว่าเค้ามองเราเพราะการแต่งตัวของเรา ไม่ได้มองตัวเรา และนั่นทำให้เราสบายใจที่จะไม่แคร์การกลายเป็นจุดสนใจแบบนี้

 แล้วก็นะ สำหรับเรา ระหว่างเป็นคนหน้าแย่ที่แต่งตัวแย่ กันคนหน้าแย่แต่ชุดน่ารัก อย่างหลังมันดีกว่านิดนึงใช่มั้ยล่ะ

 ปล.การแต่งตัวแนวนี้มันสนุกดีนะ แต่วันนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวว่างๆมาเล่าอีก อิอิ