การ์ตูนเรื่องแรกที่ได้พบเจอในการเรียนสมัยประถม 1

          น่าแปลกใจใช่ไหมที่ผมได้เรียนแบบเรียนที่ต่างจากปกตินิดหน่อยเปล่าหรอกมันก็คงเป็นอะไรที่เบสิกแหละ ความจริงแล้วการเรียนรู้ของเด็กประถมนี่ก็พึ่งจะเรียกว่าเริ่มแบบStarter ซึ่งบางคนก็ยังไม่พร้อมที่จะอ่านข้อความหรือหนังสือยาวๆนัก นั่นจึงไม่แปลกที่หนังสือนิทานภาพมันถึงล่อตาล่อใจเด็ก ๆให้สนใจใคร่รู้เรื่องราวต่าง ๆ ได้ ตามปกติแล้วพวกหนังสือนิยายหรือนิทานสำหรับเด็กส่วนใหญ่แล้วนั้นมันก็ต้องมีภาพประกอบแหละการที่มีภาพประกอบเราคงจะอธิบายมากไม่ได้นักหรอกว่ามันเป็นยังไงเอาตามที่เรา(คือหมายถึงตัวเรา) ที่เข้าใจก็แล้วกันอย่างแรกเลยในช่วงสมัยเรายังเด็กสิ่งที่เราจะเรียนรู้ได้ที่สุดก็คือคำพูดใช่ภาษาที่เราเก็ทมาเป็นอันดับแรกก็คือภาษาพูด นั่นก็คือภาษาอีสานถูกต้องครับภาษาอีสานนั่นแหละ พูดแบบง่ายๆ ก็เกิดภาคไหนก็จะได้ภาษาภาคนั้นก่อนนั่นแหละมันไม่แปลกเลยที่เราจะพูดภาษาถิ่นใส่กัน แต่พอมาอยู่ในคลาสเรียนกลับต้องใช้ภาษากลางเป็นภาษาหลักอันนี้ก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเหมือนกันนะ ในอันดับต่อมาก็น่าจะเป็นภาพนี่แหละที่เข้าใจง่ายกว่าภาษาเขียนหรือภาษากลางสำหรับเด็กใหม่ๆ ที่ยังพึ่งเรียนรู้เราก็จะสำรวจตัวเองดูซึ่งมันก็คือการนั่งคุยกับตัวเองเงียบๆนั่นแหละว่าเราเข้าใจภาษาไทยได้อย่างไรอย่างแรกก็คงจะเป็นจากการฟังนั่นแหละ เราเรียนรู้ภาษาทุกอย่างจากการฟังเราฟังเขาพูดและมาคิดว่าคำๆนี้มันคืออะไรในภาษาของเรา มันไม่แปลกที่น้อยหน่าจะเป็นที่ไม่รู้จักของเด็กๆ ทั้งที่ที่บ้านของเขาก็มีต้นน้อยหน่าอยู่มันเป็นเพราะอะไรล่ะใช่เขาไม่ได้เรียกน้อยหน่าว่าน้อยหน่าแต่เขาเรียกน้อยหน่าว่าเจี๊ยบ(?)เปล่าผิดทั้งหมดครับ เขาเรียกน้อยหน่าว่าบักเขียบ มันก็ไม่แปลกจริงไหมแล้วอะไรล่ะที่มันจะทำให้เราเรียนรู้ว่าน้อยหน่าคือบักเขียบอย่างแรกเลยเราคงจะต้องมีภาพร่วมกันนั่นก็คือ ต้นน้อยหน่าหรือภาพน้อยหน่ากับเจี๊ยบ(?) อยู่ด้วยกันทั้งสองทางนั่นเอง ฝั่งหนึ่งอาจจะเป็นน้อยหน้าและอีกฝั่งนึงจะเป็นเจี๊ยบ (ยังเล่นมุขนี้ไม่เลิกแฮะ)เอ่อ...อีกฝั่งก็จะมีภาพจำของบักเขียบอยู่มันถึงจะทำให้เข้าใจคำว่าบักเขียบกับน้อยหน่าคืออันเดียวกันเอาล่ะออกทะเลมานานแล้ว เรามาคุยเรื่องการ์ตูนเรื่องแรกกันเลยดีกว่านะ

          ความจริงแล้วช่วงเรียน ป.1 เราเองก็เรียนโดยปกติทั่วไปนั่นแหละร้องรำทำเพลงนั่นนี่แต่ที่มันดีอย่างหนึ่งก็คือในวิชาคณิตศาสตร์ การอธิบายเรื่องการบวกและลบบางทีมันเองก็ยากที่จะเข้าใจนะยากพอๆกับการที่จะต้องนั่งเถียงเรื่องอีน้อยหน่ากับบักเขียบมันเป็นเรื่องเดียวกันนั่นแหละกว่าจะเก็ตก็แทบตาย ความเข้าใจของเด็กก็เช่นกัน เด็กหลายคนไม่ถนัดการฟังและคิดตามโดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กน้อยนี่ยิ่งไม่เก็ทกันใหญ่เลย การที่เราบวกเลขผิดมันจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าอายเสียหน่อยแต่เอาเข้าจริงเด็กที่มันได้หรือเด็กที่ไม่ได้แต่ไม่ได้เป็นฝ่ายกระทำนี่มันจะรุมขำให้อายซึ่งไม่เข้าใจธรรมชาติเด็กเลยจริง ๆจะว่าอย่างไรก็แล้วแต่ด้วยความที่ครูประจำชั้นของเราแกเป็นเด็กจบใหม่ด้วยล่ะมั๊งเลยมีความแอคทีฟด้วยการทำการ์ตูนสั้นๆเกี่ยวกับการบวกเลขให้เด็กอ่านเล่นเพลินๆเด็กพอได้ฟังช่วงแรกก็ดีใจนะ แต่พอเห็นตัวงานจริง ๆ แล้ว

“คุณครูครับ ทำไมมันไม่เหมือนหนังสือการ์ตูนเลยครับลายเส้นก็ไม่สวยด้วย” 

เด็กคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาหลังจากได้รับการ์ตูนมาดู ภายในมันก็จะมีเป็นการ์ตูนความรู้ควบคู่กับโจทย์เลขให้ทำง่ายๆคงยังไม่บวกหลักสิบสิบหรอก บวกแต่หลักหน่วยไม่เกินสิบก็แย่อยู่แล้วล่ะ ซึ่งภาพฝันเด็กๆก็คงเป็นการ์ตูนลายเส้นสวยๆ มีเนื้อเรื่องน่าติดตาม เหมือนพวกหนังสือการตูนญี่ปุ่นหรือหนังการ์ตูนที่เด็กๆได้ดูกันทุกเช้านั่นแหละนะ ซึ่งผมเองก็มีท่าทีเห็นด้วยนะ (ก็ลายเส้นการ์ตูนมันไม่สวยเท่าไหร่นี่) ครูแกก็นิ่งไปสักพักนึงนะเหมือนแกก็คงนึกคำพูดแหละก่อนที่จะยิ้มแห้งๆ แล้วตอบกลับ 

“ครูก็ไม่ใช่นักเขียนการ์ตูนนี่นะอ่านและดูรู้เรื่องก็เป็นพอเนอะ”
“ครับ” 

เสียงเศร้าๆของเด็กคนนั้นตอบกลับมาด้วยความเสียใจเนื่องจากคาดหวังกับการ์ตูนสวยๆอยู่ ซึ่งผมเองที่อยู่ด้านหน้าห้องก็มีสีหน้าพอๆกับเด็กคนนั้นอยู่ดีนะที่ครูแกอยู่ด้านหลัง เลยไม่เห็นสีหน้าอันระทวยของผมในคราวนั้นแต่โดยรวมๆก็น่าจะถือว่าดีกว่าเจ๊ระเบียบรัด อีกห้องที่ฝึกเด็กอย่างกับค่ายทหารสังเกตความจริงของห้องสองห้องก็ทำให้รู้เลยว่า ทุกคนจะชอบการฝึกอบรมแบบเจ๊อีกห้องคือมันไม่ส่งเสียงวุ่นวายเหมือนอีกห้องนึงไง สบายใจไปข้างสิวะเราเองก็สนใจนะว่าอีกห้องแกจะสอนยังไงมีแบบเรียนที่ต่างจากปกติเหมือนของห้องเราไหม...จากการอ่านการ์ตูนของครูของพวกเราก็ทำให้เรียนเข้าใจง่ายขึ้นนะ มันก็ช่วยได้แหละนะตัวการ์ตูนน่าจะเป็นเด็กผู้ชายสองคน เนื้อเรื่องจะออกเป็นแนวที่การ์ตูนความรู้ทั่วไปนั่นแหละแต่เน้นออกเด็กติวคณิตให้กันนั่นแหละนะ...