"ไปลงเขมรเลยค่ะ ดี พี่บอกเลย"

นี่คือจุดเริ่มต้นในการ "รู้จัก" ภาษาและวัฒนธรรมเขมรอย่างจริงจังของฉัน

ที่ผ่านมา ฉันรู้จัก "กัมพูชา" แบบผ่าน ๆ

อย่างที่ตอนอยู่ประถม มีกรณีพิพาทปราสาทพระวิหาร มีการปะทะกันบริเวณชายแดน

อย่างที่ช่วงใกล้ ๆ ปี 2558 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของประชาคมอาเซียน

มีเรียนวิชาอาเซียนศึกษา ที่มุ่งสอนให้เข้าใจวัฒนธรรมพื้นฐานของชาติต่าง ๆ ในอาเซียน

กัมพูชาเข้าร่วมอาเซียนเมื่อปี 2542

เป็นหนึ่งในประเทศลุ่มแม่น้ำโขง มีแหล่งน้ำสำคัญที่เรียกว่า "โตนเลสาบ"

เป็นประเทศเพื่อนบ้านของไทยที่เคยมีกรณีพิพาทหลายครั้ง

มีแหล่งการค้าสำคัญอย่างอรัญประเทศ หรือเคยได้ยินว่าถ้าจะเล่นการพนัน

ก็แค่ข้ามฝั่งไปเล่นบ่อนที่ปอยเปต

มีนายกรัฐมนตรีชื่อฮุนเซน ที่ครองอำนาจในกัมพูชามาอย่างยาวนาน

หรือถ้าร่วมสมัยขึ้นมานิดนึง

ก็นึกถึงโชว์ stand up comedy ที่เอาคำว่า "เซราะกราว" (เขมร: ស្រុកក្រោ)

มาใช้ ในความหมายว่า "บ้านนอก" หรือ "เชยสุด ๆ "

หรือภาพยนตร์ที่ Angelina Jolie กำกับ ที่เกี่ยวข้องกับการสังหารหมู่ในยุคเขมรแดง

ซึ่งเป็นสื่อที่ครูมอบหมายให้ไปดูเพื่อทำงานในวิชาสังคมศึกษา

นี่แหละ กัมพูชาเท่าที่ฉันรู้จักก่อนเข้ามหาวิทยาลัย

วันหนึ่ง ขณะเรียน อาจารย์พูดถึงคำว่า "គេង" (เกง) ที่แปลว่านอน

แล้วเป็นคำเดียวกับคำว่า "เค้ง" ที่ผู้ใหญ่ชอบพูดเมื่อเด็กเล็กนอน

หรือ คำว่า ប្រហើត (ปฺรอเหิด) 

ที่คล้ายคำถิ่นเหนือตอนล่าง - กลางที่หมายถึง "ทอดมัน"

นี่ฉันเติบโตมากับคำพวกนี้เลยนี่นา

ความสัมพันธ์ของภาษาเขมรกับไทยใกล้ตัวกว่าที่คิดเยอะ

นี้เองจึงเป็นเหตุให้รู้สึกว่า "กัมพูชา" มีอะไรที่น่าสนใจมากมาย 

ทั้งในฐานะที่เป็นเพื่อนบ้าน และอู่อารยธรรมโบราณที่น่าศึกษายิ่ง