ผมเชื่อว่าหลาย ๆ คนน่าจะเคยได้ยินคำกล่าวนี้มาบ้าง บ่อยครั้งเวลาที่เพื่อนของเราจะกลับไปหาแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกัน หรือจะเป็นการแอบชอบใครซักคนซ้ำ ๆ และหวังแบบเดิม

ซึ่งความเชื่อนี้มันก็ไม่ผิดจากที่พูดซักเท่าไหร่นัก, หนังสือเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาอย่างแน่นอน ทั้งเรื่องราวที่ดำเนิน รวมถึงตอนจบของเรื่องด้วยเช่นกัน หากแต่ว่า หนังสือเล่มเดิม แต่หากเราอ่านในช่วงเวลาที่ต่างกัน ความรู้สึก หรือความคิดของเราต่อหนังสือเล่มดังกล่าว อาจจะแปรเปลี่ยนไป.

เอาจริง ๆ แล้วเรื่องแบบนี้ไม่ได้ยึดติดอยู่แค่กับหนังสือเพียงอย่างเดียว, ไม่ว่าจะเป็น ภาพยนต์, การ์ตูน, เรื่องเล่าที่เราเคยได้ยิน หรืออาจจะรวมถึงเรื่องราวในอดีตของตัวเราเองด้วยเช่นกัน

มีหลายครั้งที่ตัวผมเองเมื่อได้ย้อนกลับไปดูการ์ตูนเก่า ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยชอบมันมาก แต่พอย้อนกลับมาอ่านมันอีกทีด้วยอายุที่มากขึ้นกลับรู้สึกว่า การ์ตูนเล่มนี้ครั้งหนึ่งมันเคยสนุกขนาดที่เราสามารถอ่านมันจบได้ภายในคืนเดียวเลยหรอ

แต่แน่นอนด้วยความที่รู้ตอนจบอยู่แล้ว รวมทั้งความรู้สึกที่ไม่ได้สนุุกทำให้ติดพันจนถึงขั้นวางไม่ลง ทำให้หลายครั้งการ์ตูนที่ผมหยิบขึ้นมาอ่านนั้น ถูกเก็บเข้าชั้นไปทั้ง ๆ ที่มันยังถูกเปิดออกมาไม่ถึงครึ่งเล่มเสียด้วยซ้ำ

แต่มันก็จะมีการ์ตูนบางเล่ม ที่ผมสามารถหยิิบมันขึ้นมาอ่านซ้ำ ๆ ได้อย่างไม่มีเบื่อ แม้เรื่องราวทั้งหมดในเล่มจะเป็นเรื่องเดิม ตอนจบของการ์ตูนก็ยังเป็นเรื่องเดิม และขนาดที่สามารถจำได้กระทั่งบทพูดของตัวละครตัวนั้น แต่การ์ตูนเล่มนี้ก็มักจะถูกหยิบมาอ่านก่อนเสมอ

ดังนั้นถ้าหากจะบอกว่า ประโยคที่ยกมาเป็นหัวข้อของวันนี้มันถูกต้องไหม ก็คงต้องบอกว่าถูกต้อง แต่ถ้าจะเอามันมาเทียบกับความสัมพันธ์นั้น ก็คงต้องบอกว่าเป็นไปไม่ได้. 

เพราะนอกจากมนุษย์เราจะไม่ใช่หนังสือ ทั้งยังมีความรู้สึกนึกคิดเป็นปัจเจกบุคคลแล้วหล่ะก็, หนังสือเล่มเก่าที่เรารัก ผมว่าต่อให้หยิบมันขึ้นมาอ่านอีกซักกี่ครั้ง ก็คงจะไม่เบื่อการอ่านหนังสือเล่มเก่าหรอกมั้ง ?