5

Long

(ภาษาไทยด้านล่างค่า)

How long can you wait for someone? One hour, one day or one year? I was good at waiting. In other words, all I’ve done since I met him was waiting. I can wait all day long to see him for five minutes. Back in that time, I was satisfied.

This time, I’m not. I woke up and saw his peacefully sleeping face. I don’t know why he was sleeping on the floor next to the couch I used. The only thing I know is I have to get out. It’s morning and I became a black cat. He hates cats. He will hate this body too. I jumped on the window. Take one more minute to look at his face.

After that, it’s waiting time. Why does the sun move so slow? Please, hurry up! I want to meet him real bad. I take my time to nap, find food, run after the butterfly and avoid scary dog in this area.

I’ve never been more happy to watch the sunset. When it’s absolutely dark, I run to his house in a flash. Riley is here. He knees in front of my grave, changes the flower on it. How kind he is! If other human hit me, I might be left out on the road. No one would care.

“Why did you come back? I thought you'd already gone.”

At first, I thought he was speaking to my grave. I’m glad he know I’m the cat. But no. He looks straight at me. I can see his cold eyes. Is he angry? He doesn’t want to see me, does he?

“I want to see you.” honestly, I can’t think of anything else to say.

“Then why did you leave without telling anything? What do you want? I’m tired of this thing.”

“I can meet you only when it’s dark.”

“Are you a ghost? Is this halloween prank? ”

Am I? I’m not sure either. But I didn’t come to trick him, then I shakes my head to deny.

“Can I come again tomorrow? ”

“For what? To stare at my house or to stare at me? You’re so weird.”

“I want to meet you, talking to you, watching you do your things and if you don’t mind, I want to sit at the couch again. I won’t do anything you don’t like. I will sit still. I’m a good boy.”

His expression changes a lot during my speech.

“ํYou are crazy. But I might be crazy too. Come in.”

Riley is genuinely kind. I know from the start. I was a little kitten when we first met. My family was nowhere to be found. It’s snowing and I were nearly frozen. I wobbled alone to find some warm place. But he’s there, holding me, wrapped me in his tender scarf. He was muttering nonstop on how he dislikes cats. On the contrary, he made sure I will survive.

Presently, he calls me stupid but hands a cup of hot chocolate to me. I wish the night would be longer, the day would be shorter.Or the sun would never come up again.

----------------------------------------------------------------------------------

นานแค่ไหนที่คุณสามารถรอใครสักคนได้ หนึ่งชั่วโมง? หนึ่งวัน? หรือหนึ่งปี? ผมเคยเก่งเรื่องรอ หรืออีกนัยน์หนึ่ง สิ่งเดียวที่ผมทำหลังจากได้เจอเขาก็คือการรอคอย ผมรอเขาได้ทั้งวันเพื่อที่จะเจอแค่ห้านาที ย้อนกลับไปตอนนั้นผมพอใจแล้ว

แต่ตอนนี้ไม่ ผมตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าที่แสนสงบสุขของเขายามหลับ ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงนอนอยู่บนพื้นข้างเก้าอี้ยาวที่ผมใช้ สิ่งเดียวที่ผมรู้คือผมต้องออกไป มันเช้าแล้วและผมได้กลายเป็นแมวดำ เขาเกลียดแมว เขาจะเกลียดร่างนี้ด้วย ผมกระโดดไปบนหน้าต่าง ใช้เวลาอีกสักหนึ่งนาทีเพื่อมองหน้าเขา

หลังจากนั้น มันเป็นช่วงเวลาแห่งการรอคอย ทำไมพระอาทิตย์ถึงได้เคลื่อนที่ช้าจัง เร็วๆ เข้าสิ! ผมอยากเจอเขาจะแย่อยู่แล้ว ผมใช้เวลาไปกับการงีบ หาอาหาร วิ่งตามผีเสื้อ และหลบเลี่ยงหมาน่ากลัวในละแวกนี้

ผมไม่เคยมีความสุขที่ได้เห็นพระอาทิตย์ตกเท่านี้มาก่อน เมื่อมันมืดสนิทผมรีบวิ่งไปยังบ้านเขาในพริบตา ไรลีย์อยู่ตรงนั้น คุกเข่าลงหน้าหลุมศพผม เปลี่ยนดอกไม้ที่อยู่บนนั้น เขาใจขนาดไหน! ถ้าเป็นมนุษย์คนอื่นชนผม ผมอาจถูกทิ้งไว้บนถนน ไม่มีใครสนใจหรอก

"ทำไมถึงกลับมา ฉันนึกว่านายไปแล้ว"

ทีแรกผมคิดว่าเขาพูดกับหลุมศพผม ผมดีใจที่เขารู้ว่าผมคือแมวตัวนั้น แต่เปล่า เขาจ้องตรงมาที่ผม ดวงตาเขาดูเย็นชา เขาโกรธรึเปล่า เขาไม่อยากเจอผมใช่ไหม

"ผมอยากเจอคุณ" ตอบไปตามตรง ผมไม่สามารถคิดหาสิ่งอื่นมาพูดได้

"ถ้างั้นทำไมถึงได้ไปโดยไม่บอกอะไรเลย นายต้องการอะไร ฉันเหนื่อยกับเรื่องนี้แล้ว"

"ผมเจอคุณได้เฉพาะตอนมืด"

"เป็นผีหรือไง หรือนี่คือการหลอกวันฮาโลวีน? "

เป็นไหมนะ ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้มาเพื่อหลอกเขา ดังนั้นผมจึงส่ายหัวปฏิเสธ

"พรุ่งนี้มาอีกได้ไหม"

"มาเพื่อ? เพื่อจ้องบ้านฉันหรือจ้องฉัน? นายนี่มันประหลาดจริง"

"ผมอยากเจอคุณ พูดคุยกับคุณ มองดูคุณทำเรื่องของคุณ และถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมอยากนั่งที่เก้าอี้ยาวนั้นอีก ผมจะไม่ทำอะไรที่คุณไม่ชอบ ผมจะนั่งนิ่ง ผมเป็นเด็กดีนะ"

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาระหว่างการพูดของผม

"นายบ้าหรือเปล่า แต่ฉันก็คงบ้าด้วย เข้ามา"

ไรลีย์นั้นแสนใจดี ผมรู้มาตั้งแต่ต้น ตอนนั้นผมยังเป็นลูกแมวน้อยเมื่อเราเจอกันครั้งแรก ครอบครัวของผมอยู่ที่ไหนไม่รู้ หิมะกำลังตกและผมใกล้จะถูกแช่แข็ง ผมเดินโซเซเพียงลำพังเพื่อหาที่ที่อบอุ่น แต่เขาอยู่ที่นั่น อุ้มผม ห่อผมด้วยผ้าพันคอแสนนุ่ม เขาบ่นไม่หยุดว่าเขาไม่ชอบแมวยังไง แต่ในทางตรงข้าม เขาดูจนแน่ใจว่าผมจะมีชีวิตรอด

และในตอนนี้ เขาว่าผมโง่ แต่ส่งแก้วช็อกโกแลตร้อนมาให้ ผมหวังว่ากลางคืนจะยาวนานกว่านี้ กลางวันจะสั้นกว่านี้ หรือพระอาทิตย์ไม่ต้องขึ้นมาอีกเลย

----------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

5 ตุลาคม หัวข้อที่ห้าของ Fictober 2017

Long ยาวนาน คิดถึงการรอคอยขึ้นมาเป็นอย่างแรก เข้ากับธีมเรื่องพอดีด้วย

น้องแมวต้องอดทนรอพระอาทิตย์ตกจะได้มาคุยกับคุณมนุษย์อีกครั้ง คุณมนุษย์ช่างบ่นแต่ให้เขาเข้าบ้านด้วย