22

Trail

(ภาษาไทยด้านล่างค่า)

Every inch of my body hurts when we enter the church. I collapse in Riley’s arm. He grabs me real quick, so I don’t fall down on the floor.

“What’s happening? Your body feels like it’s on fire.”

“What time is it? ” I have to clench my teeth to say. This is more painful than it usually is. It’s like a thousand of needles stab on my skin. And the blood is boiling inside.

“2 p.m.” Thomas looks at his watch.

It isn’t time to transform yet. Why do I hurt so badly?

“Jesus christ! You really are a human.”

My cat pow slowly becomes human hand. My legs, head and body transform painfully. I can’t help but scream. The pastor is running to me. They bring me to sit in front of the big cross which hanging on the wall with Jesus on it.

“Riley, It’s hurt.” I hold his hand tightly. He pulls me to his chest. Cupping my face with gentleness.

“I’m here. You’re gonna be alright.” His soothing voice calms me down little by little.

After the torture ten minutes have passed. The pain goes away. I feel exhausted but relieved at the same time.

“It’s done? ”

Everyone looks at me. Riley has a weird face. He points above my head. Then I feel something is moving.

“My ears! ” It’s still there. It isn’t disappeared like it should. And I can listen to the sound with cat ability. What does this mean?

“Your tail too. Do I have to be worried? I’m confused cause you look hot as hell.”

“Can’t disagree.” Thomas nods.

This isn’t a time for praising! But he still makes me shy. Riley doesn’t stop staring at me. He obviously likes it.

“Maybe this is an effect of God power. He weakens the devil’s curse. But it still has a little effect left.” The pastor brings out a thick book and puts it on the wooden stand.

“If it weakens the curse, Leon will be cat not human. He is originally a cat.”

“That’s weird.”

Everyone looks at me again.

“Is there anything else you forget to tell us? ”

“Oh! There is. Satan told me I shouldn’t die. It’s a mistake...” I hesitantly stop. But the pastor asks me to continue. I guess I have no choice.

“Riley is the one who should die on that day. I accidentally change his fate.”

“...I killed you, and you are saying I’m safe because of that? This is ridiculous. I started everything. I’m the only one who is at fault.” He knees down on the floor. Burying his face in his hand.

“No. The angel who is in charge of the death is the one we should blame.”

“We can blame angels? Today I learn a lot of new things.” Thomas rubs his chin with a serious face.

“Angel or devil. They always make mistakes. In this case, you should find Grim Reaper. Ask for his responsible of your life. If you are lucky, maybe he can returns it.”

“But how to find him? ”

“I’ve never seen God, devil or Grim Reaper myself. But I do believe they exist. According to the book, you can find them through the death.”

“Father! Are you telling us to kill ourselves? ” Riley suddenly stands up. He looks tired.

“That’s the last thing I will suggest you to do. Calm down young boy. I know this is terrifying. But God always with you somewhere. Please, have a faith and be strong. Devils scare of goodness. Think good, speak good and do good. There is no evil power that can harm you. Now I suggest you guys to follow the death. Someone dies every day. You just have to be around and waiting to see Grim Reaper. But I can’t guarantee that you will meet him so easily.”

“At least we have a trial now. Let’s go to the hospital. If I’m a Grim Reaper, I might stay here as a full-time employee. You know hospital is the best place to find him.” Thomas grins. He is very exciting about all of this. And his expression can calm both Riley and me. He makes it look less serious.

“Take this. You have to hide your eyes and tail.” Riley takes off his big hoodie jacket and puts it around my shoulder. His hand on my tail gives a weird feeling to me. Anyway, I don’t hate it.

“Thank you father! We will come back safely.” We bow to the kind pastor. He has an encouraging smile for us. “God bless you guys.”

Safely, we said.

As soon as we get out of the church. Riley runs across the road in unusual habit. His eyes look frightened. It’s like he is following someone. The light turns red at the same time Riley is in the middle of the road. Shiny black car runs into him.

“No! Riley! ”

It happened in a flash. The collision sound makes my heart stop beating for a second. Thomas grabs my hand. Preventing me from jumping on the road.

“It starts now.”

“What? ”

“Satan’s fake illusion. Look real is it?”

I’m confused. Riley is on the ground. He got hit by the car and he isn’t stop bleeding. He is going to die at any minute. This is not an illusion!

“It looks so real.”

Riley’s voice feels incredibly close. I turn my head to the left. Then I see Riley is standing here. He isn’t on the road, but his face looks pale. Thomas is holding both of us.

“What’s happening? I mean...you just got hit.” I look at the road again. There is no shiny black car. No Riley’s body. No accident. Nothing.

“Ah, Leon. I see it too. But it was you. You got hit and you died.”

We look at each other eyes. Realise how illusion can be deadly scary.

“And I see you guys screaming over nothing like a crazy couple.”

It begins now. The Satan heartbreaking game. We have a trail to Grim Reaper. Satan also has a trail to our death. We have to hurry before Satan get us!

---------------------------------------------------------------------------------

ทุกส่วนในร่างกายของผมเจ็บเมื่อเราเข้าไปในโบสถ์ ผมล้มลงในอ้อมแขนของไรลีย์ เขาคว้าผมไว้อย่างรวดเร็ว ผมจึงไม่ร่วงลงบนพื้น

"เกิดอะไรขึ้น ตัวนายร้อนอย่างกับไฟ"

"นี่กี่โมงครับ" ผมต้องกัดฟันเพื่อพูด มันเจ็บปวดกว่าทุกครั้งที่เคย ราวกับเข็มหมุดนับพันทิ่มแทงบนผิวผม และเลือดกำลังเดือดอยู่ข้างใน

"บ่ายสอง" โทมัสมองนาฬิกาข้อมือ

มันยังไม่ใช่เวลาแปลงร่าง ทำไมผมถึงได้เจ็บมากขนาดนี้

"พระเจ้าช่วย! นายเป็นคนจริงๆ ด้วย"

อุ้งเท้าแมวของผมกลายเป็นมือมนุษย์ ขา หัว และร่างกายแปรเปลี่ยนอย่างเจ็บปวด ผมกรีดร้องอย่างไม่อาจห้ามได้ บาทหลวงวิ่งมาหาผม พวกเขาพาผมไปนั่งหน้าไม้กลางเขนอันใหญ่ที่แขวนบนผนังซึ่งมีพระเยซูอยู่บนนั้น

"ไรลีย์ มันเจ็บ" ผมจับมือเขาแน่น เขาดึงผมเข้าหาอก ประคองหน้าผมไว้อย่างอ่อนโยน

"ฉันอยู่นี่ ทุกอย่างจะไม่เป็นไร" เสียงที่ปลอบโยนของเขาทำให้ผมใจเย็นลงทีละน้อย

หลังจากช่วงเวลาสิบนาทีแห่งความทรมานผ่านพ้นไป ความเจ็บปวดก็จางหาย ผมรู้สึกเหนื่อยล้าแต่ทว่าโล่งใจไปในเวลาเดียวกัน

"จบแล้วเหรอ"

ทุกคนมองมาที่ผม ไรลีย์ทำหน้าประหลาด เขาชี้มาที่หัวผม จากนั้นผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหว

"หูผม! " มันยังอยู่ มันไม่ได้หายไปอย่างที่ควรจะเป็น ผมได้ยินเสียงด้วยความสามารถของแมว นี่หมายความว่าอะไร

"หางนายด้วย ฉันต้องกังวลไหม ฉันสับสนเพราะนายเซ็กซี่แทบบ้า"

"ปฏิเสธไม่ได้" โทมัสพยักหน้า

นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชม! แต่เขาก็ทำให้ผมเขินอยู่ดี ไรลีย์จ้องผมไม่หยุด เขาชอบมันอย่างเห็นได้ชัด

"บางทีนี่อาจเป็นผลจากพลังของพระเจ้า เขาทำให้คำสาปของปีศาจอ่อนลง แต่ยังคงมีผลกระทบเหลืออยู่เล็กน้อย" บาทหลวงนำสมุดเล่มหนาวางลงบนที่ตั้งไม้

"ถ้ามันทำให้คำสาปอ่อนลง ลีออนจะเป็นแมวไม่ใช่มนุษย์ ร่างเดิมของเขาคือแมว"

"นี่มันแปลก"

ทุกคนมองผมอีกครั้ง

"มีอะไรที่นายลืมบอกเรารึเปล่า"

"โอ้! มีๆ ซาตานบอกว่าผมไม่สมควรตาย มันเป็นความผิดพลาด..." ผมหยุดอย่างลังเล แต่บาทหลวงบอกให้ผมเล่าต่อ ผมว่าผมคงไม่มีทางเลือก

"ไรลีย์เป็นคนที่ควรต้องไปในวันนั้น ผมบังเอิญเปลี่ยนชะตาเขา"

"...ฉันฆ๋านาย และนายยังบอกว่าฉันปลอดภัยเพราะเรื่องนั้น น่าตลก ฉันเริ่มทุกอย่าง ฉันเป็นคนเดียวที่ผิด" เขาคุกเข่าลงกับพื้น ซ่อนหน้าตัวเองลงในอุ้งมือ

"ไม่ เทวดาที่ดูแลการตายคือคนที่เราควรโทษ"

"เราโทษเทวดาได้? วันนี้ฉันเรียนรู้เรื่องใหม่ๆ เยอะเลย" โทมัสลูบคางตัวเองด้วยหน้าตาจริงจัง

"เทวดาหรือปีศาจ พวกเขามักทำความผิดพลาดเสมอ ในกรณีนี้ คุณควรหายมฑูต ถามหาความรับผิดชอบสำหรับชีวิตของคุณ ถ้าคุณโชคดี เขาอาจคืนมันให้"

"แต่จะหาเขาได้ยังไง"

"พ่อไม่เคยเห็นพระเจ้า ปีศาจ หรือยมฑูต แต่เชื่อว่าพวกเขามีตัวตน จากในหนังสือคุณจะพบพวกเขาได้ผ่านความตาย"

"คุณพ่อ! กำลังบอกให้เราฆ่าตัวตายงั้นเหรอ? " ไรลีย์ยืนขึ้นทันที เขาดูเหนื่อยล้า

"นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อจะแนะนำให้คุณทำ ใจเย็นก่อนพ่อหนุ่ม พ่อรู้ว่านี่มันน่ากลัว แต่พระเจ้าอยู่กับเราเสมอที่ใดที่หนึ่ง ได้โปรดมีความเชื่อและเข้มแข็ง ปีศาจกลัวความดี คิดดี พูดดี และทำดี ไม่มีพลังร้ายที่ไหนจะทำร้ายคุณได้ ตอนนี้พ่อแนะนำให้พวกคุณตามความตาย มีคนตายทุกวัน คุณแค่ต้องไปอยู่แถวนั้นรอคอยยมฑูต แต่พ่อการันตีไม่ได้ว่าจะเจอเขาง่ายๆ นะ"

"อย่างน้อยพวกเราก็มีหนทางแล้ว ไปที่โรงพยาบาลกัน ถ้าฉันเป็นยมฑูต ฉันจะอยู่ที่นั่นเป็นพนักงานประจำเลย นายรู้ว่าโรงพยาบาลเป็นที่ที่ดีที่สุดที่จะเจอเขา" โทมัสยิ้มกริ่ม เขาตื่นเต้นกับเรื่องพวกนี้มาก และสีหน้าของเขาสามารถทำให้ผมและไรลีย์ใจเย็นลงได้ เขาทำให้เรื่องราวดูจริงจังน้อยลง

"เอานี่ไป นายต้องซ่อนหูและหาง" ไรลีย์ถอดเสื้อหนามีฮู้ดตัวใหญ่และวางมันบนไหล่ผม มือของเขาที่อยู่บนหางผมให้ความรู้สึกประหลาด แต่ผมไม่เกลียดมันนะ

"ขอบคุณครับคุณพ่อ! พวกเราจะกลับมาอย่างปลอดภัย" เราโค้งให้บาทหลวงใจดี เขายิ้มให้กำลังใจพวกเรา "พระเจ้าคุ้มครอง"

อย่างปลอดภัย พวกเราพูดแบบนั้น

ทันทีที่เราออกจากโบสถ์ ไรลีย์วิ่งข้ามถนนด้วยท่าทีผิดปกติ ตาของเขาดูหวาดหลัว เหมือนเขากำลังตามใครบางคน ไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงเวลาเดียวกับที่ไรลีย์อยู่กลางถนน รถสีดำเงาพุ่งเข้าหาเขา

"ไม่นะ! ไรลีย์! "

มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงชนทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ โทมัสคว้ามือผมไว้ ป้องกันไม่ให้ผมกระโดดลงไปบนถนน

"มันเริ่มแล้ว"

"อะไร"

"ภาพลวงตาของซาตาน เหมือนจริงใช่ไหม"

ผมสับสน ไรลีย์อยู่บนพื้น เขาโดนรถชนและเลือดไม่ยอมหยุดไหล เขากำลังจะตายในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา!

"มันเหมือนจริงมาก"

เสียงของไรลีย์ฟังดูใกล้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมหันหัวไปทางซ้าย จากนั้นเห็นไรลีย์ยืนอยู่ เขาไม่ได้อยู่บนถนน แต่หน้าของเขาซีด โทมัสจับเราทั้งคู่ไว้

"เกิดอะไรขึ้น ผมหมายถึง...คุณเพิ่งถูกรถชน" ผมมองไปที่ถนนอีกครั้ง ไม่มีรถสีดำเงา ไม่มีร่างของไรลีย์ ไม่มีอุบัติเหตุ ไม่มีอะไรเลย

"อา ลีออน ฉันเห็นเหมือนกัน แต่มันเป็นนาย นายถูกชนและนายตาย"

เราสบตากัน ตระหนักได้ว่าภาพลวงตานั้นน่ากลัวถึงตายได้ยังไง

"และฉันเห็นพวกนายกรีดร้องโดยไม่มีอะไรเลย เหมือนคู่รักที่บ้าคลั่ง"

มันเริ่มขึ้นแล้ว เกมที่แสนเจ็บปวดใจของซาตาน เรามีหนทางไปหายมฑูต ซาตานก็มีหนทางมาหาความตายของเรา เราต้องรีบก่อนที่ซาตานจะมาถึง!

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

หัวข้อที่ยี่สิบสองของ Fictober 2017

Trail หนทาง ร่องรอย ตอนนี้เลยเลือกเป็นหนทางมา เริ่มมีทางสว่างแสงรำไรให้พวกเขา

แต่ระหว่างนั้นใช่ว่าซาตานจะอยู่เฉย ถ้าไม่มีโทมัสสองคนนี้อาจลงไปนอนเล่นบนถนนกันแล้ว งือ

ภาพลวงตานี่น่ากลัวกว่าอะไรทั้งสิ้น ต้องมีสติตั้งมั่นกันมากๆ