วันนั้นขณะที่พวกเรากำลังกินขนมปังกับซุป เขาชวนผมไปดูการแสดงละครที่โรงละครชื่อดังในวันหยุด คราแรกผมคิดปฏิเสธเพราะผมไม่ใคร่ดูการแสดงเท่าไหร่นัก แต่ดวงตาของเขาที่เอ่อล้นไปด้วยความตื่นเต้นและอยากไปที่นั่นเอามากๆทำให้ผมตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้ เขาบอกว่ามีบัตรเข้าแค่สองใบเท่านั้น คงไม่มีเพื่อนคนอื่นไปด้วย ผมถามว่าไปได้มันมาจากไหน เขากลับเฉไฉไปเรื่องอื่น ค่ำวันนี้จึงมีแค่พวกเราสองคนที่เข้าร่วมดูการแสดง ผู้คนจากต่างถิ่นหลั่งไหลเต็มโรงละคร เขาดึงมือผมและเลือกที่นั่งตรงกลาง นั่งรอสักพักม่านการแสดงก็เริ่มเปิดขึ้น ตะเกียงไฟบางแห่งดับลง เสียงพูดของนักแสดงดังก้องกังวาลไปทั่ว โดยปกติแล้วคนเรามักจะสนใจสิ่งที่ดึงดูดหรือเย้ายวนสายตามากที่สุด สำหรับผู้คนในโรงละครคงเป็นการแสดงตรงหน้า แต่สำหรับผมคงเป็นเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ คนข้างตัวผมตั้งหน้าตั้งตาดูการแสดงมาก เหมือนเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่จากพ่อแม่ แสงสลัวจากหน้าเวทีสาดส่องใบหน้าของเขา ผมสีบลอนด์หยอกล้อกับแสงพวกนั้น นัยน์ตาสีหยกช่างดูไร้เดียงสา เขาช่างงดงาม งดงามยิ่งกว่าประติมากรรมใดๆที่ผมเคยเห็น เสียงจากบนเวทีไม่ได้เข้าโสตประสาทผมเลยสักนิดเดียว ผมวางแขนไว้ที่พนักพิง พยายามจดจ่อกับการแสดงตรงหน้า แต่ผมกลับต้องล้มเลิกความคิดเพราะว่าเขากระซิบเบาๆที่ข้างหู “จับมือได้ไหม?” ผมกุมมือเขาแทนคำตอบ ซบหัวลงที่ลาดไหล่ หัวใจของผมเต้นรัวแรง แอบยกยิ้มไม่ให้คนข้างตัวเห็น ในอกของผมเหมือนพองโตเหมือนขนมปังที่โดนความร้อนจากเตาอบ หลังจากจบการแสดงเขาเล่าว่าชอบฉากที่เอมิเลีย—เพื่อนสนิทของนางเอก—ร้อยมงกุฏดอกไม้ให้โทมัส—ชายที่เธอแอบหลงรัก—เพื่อให้เขานำมงกุฏดอกไม้ไปมอบให้โรสเพื่อนสนิทของเธอ คนข้างกายบอกผมว่าเขาจะไม่มีวันทำอย่างที่เอมิเลียทำแน่ ไม่ใช่เพราะอยากขัดขวางแต่เป็นเพราะทำไม่ลง เขาทนไม่ได้หากเห็นคนที่เขารักมอบความรักให้กับคนอื่น เขาจึงค่อนข้างประทับใจฉากนี้มากเป็นพิเศษ คืนนั้นระหว่างนั่งรถม้ากลับ ผมฟังเขาบรรยายความรู้สึกในแต่ละฉากออกมา ผมสัมผัสได้ถึงความสุขจากน้ำเสียง หากตอนนั้นผมเลือกปฏิเสธไม่ยอมมากับเขาล่ะก็ ผมก็คงไม่ได้เห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแบบนี้แน่