“แค่คืนนี้คืนเดียว” ผมตอบ

“รีบๆกลับมาล่ะ” เขาบอกผมก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนตัวไปสู่จุดหมาย

ตอนนี้ผมอยู่ในเขตสโตนเฮด เขตที่ยื่นออกจากกำแพงซีน่า ผมได้รับคำสั่งให้เข้าร่วมการประชุมเพื่อเสวนาเกี่ยวกับการใช้พลังไททันของเอเรน เยเกอร์ เพื่อกอบกู้กำแพงมาเรีย การประชุมมักลากยาวเกือบครึ่งค่อนวันเสมอ หลากหลายความคิดที่ถูกเสนอขึ้นและถูกปัดทิ้งในเวลาต่อมา บางครั้งเมื่อมีใครสักคนออกความเห็นต่างหรือวิธีการแก้ไขปัญหาของชนชั้นในสังคมก็มักจะถูกคนกลุ่มหนึ่งปฏิเสธทุกครั้งด้วยเหตุผลว่า “มันดีอยู่แล้ว” หรือ “ช่างหัวคนพวกนั้นสิ” เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อยมากจนสุดท้ายฝ่ายที่ยอมถดถอยออกมาคือฝ่ายที่ต้องการเปลี่ยนแปลงโลกในกำแพง—ในทางที่ดีขึ้น— คนที่สุขสบายอยู่แล้วคงไม่มานั่งกังวลกับชีวิตหรอกว่าภาษีที่จ่ายไปถูกนำไปใช้ทำอะไรบ้าง ประชาชนจ่ายเงินภาษีเพื่อพัฒนาบ้านเมืองแต่คนบางกลุ่มกลับเอามาใช้เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง ขุนตัวเองให้สุขสบายบนความยากลำบากของคนอื่น—ชนชั้นกลางถูกลืม ชนชั้นล่างไม่เคยคิดแยแส—สนใจแค่ความสะดวกของตัวเองก็เท่านั้น ทำนาบนหลังคนเป็นแสนโดยไม่ระวังเลยว่าวันหนึ่งตัวเองอาจโดนคนเหล่านั้นตลบหลังเข้าสักวัน ถูกขัง(ใช้คำนี้คงไม่ผิดนัก)อยู่ในกำแพง ใช้ชีวิตรอความตายไปวันๆ หากตัวผมเกิดไม่มีความฝันที่อยากทำให้สำเร็จตั้งแต่ตอนเด็กแล้วล่ะก็ ชีวิตเฮงซวยแบบนี้ไม่น่าเกิดมาคงดีกว่า

“ไข้ใจ มันคิดถึงใครบางคนจนต้องเดินทางมาเจอคนนั้นให้ได้”

“พูดบ้าๆ“

“เป็นบ้าเพราะนายคนเดียวนั่นแหละ ที่รัก”