เที่ยงคืนกับตัวผมที่ไม่สามารถข่มตานอนได้ ผมจึงลุกจากเตียง เปิดผ้าม่านและนั่งมองดูความเงียบสงบของสนามฝึกยามไร้ผู้คน เสียงจิ้งหรีดดังไปทั่ว ต้นไม้สีเขียวถูกความมืดกลบจนกายเป็นสีดำ ท้องฟ้าที่ไม่มีดาวดูน่าวังเวง มีเพียงก้อนเมฆล่องลอยบังดวงจันทร์ คืนนี้ของผมช่างเหงาหงอยกว่าคืนที่ผ่านมา ผมตัดสินใจชงชาร้อนดื่มแม้จะรู้ว่าชาเป็นเครื่องดื่มที่ทำให้ยิ่งนอนไม่หลับ แต่ใครสนล่ะ คนเรามักต้องการสิ่งที่สามารถปลอบใจเรายามเหงาได้อยู่แล้ว หลังจากจัดการชาถ้วยนั้นแล้วผมก็เดินไปเดินมาในห้อง ไม่มีอะไรทำและตัวผมก็ไม่ได้อยากทำอะไรด้วย ผมแค่อยากนอนเท่านั้น เพื่อนสี่ตาของผมบอกว่าการนับแกะจะช่วยทำให้เราผล็อยหลับได้ อยากบอกยัยนั่นเหลือเกินว่านับแกะจนถึงนับไททันแล้วก็ยังข่มตานอนไม่ได้ พระจันทร์อยู่กลางหัวแบบนี้ฮันจิยังคงไม่เข้านอนแน่ มื้อเย็นผมได้ยินยัยนั่นคุยกับผู้ช่วย—เบ๊ที่ชอบห้ามยัยแว่นไม่ให้ทำอะไรบ้าบิ่นแต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จเสียที—ว่าการทดลองทำระเบิดเพื่อใช้ในการฆ่าไททันนั้นใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว ผมจึงสรุปเอาเองว่าฮันจิน่าจะยังทดลองระเบิดอะไรนั่นอยู่ในตอนนี้ คงจะเป็นการรบกวนหากผมไปหาเพื่อนในตอนนี้ อ่า ใช่ ผมยังมีเพื่อนอีกคนนึงที่น่าจะยังทำงานเอกสารอยู่ เขามักจะทำงานจนดึกๆดื่นๆอยู่เสมอ แต่เขาน่ะต่างหากฮันจิ เออร์วินทำงานด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ไม่มีผู้ช่วยข้างกาย เวลาแบบนี้คงเหงาน่าดู ผมตัดสินใจหยิบเสื้อนอนที่ถอดไว้บนเตียงมาสวม หยิบตะเกียงและเดินออกจากห้อง สิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือเมื่อผมเปิดประตูผมเห็นเขาที่ควรจะอยู่ที่ห้องตัวเองกำลังจะเคาะประตูห้องผมอยู่ ผมเชิญให้เขาเข้ามา เออร์วินนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ผมใช้นั่งดื่มชาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เขาเรียกผมและสวมกอด
"คิดถึง"
หนึ่งคำสั้นๆที่เปล่งออกมา ผมไม่ได้ตอบกลับอะไร ยกมือสวมกอด ลูบกลุ่มผมสีบลอนด์ไปมา เขาซบหน้าท้อง แนบแก้มและเลยหน้ามองผมที่อยู่สูงกว่า บางครั้งเขาก็ทำให้ผมนึกถึงหมาตัวโตๆที่ดูนิ่งๆแต่ติดเจ้าของงอมแงม เฮ้ อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ใช่เจ้าของของเขา คิดว่าแค่ในตอนนี้ล่ะนะ "ไม่ถามหน่อยเหรอว่ามาทำไม?" ผมมองหน้าเขา ละมือจากเส้นผมบลอนด์มาจับหน้าใบหน้าแทน "คิดว่าน่าจะเหตุผลเดียวกันกับฉันตอนที่กำลังจะไปหานายนะ" ผมก้มลงจูบเขาบนริมฝีปาก เออร์วินจูบตอบ ในใจผมหลอมละลาย ระเหยเป็นไอของความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่อยากเป็นหนึ่งเดียวกันกับเขา รู้ตัวอีกทีพวกเราก็นอนอยู่บนเตียง หอบหายใจเหมือนวิ่งมาราธอน เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น เขาลูบหัวผมเล่น ผมนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาคนข้างกาย ถามคำถามหนึ่งขึ้นมา
"คืนนี้ค้างห้องฉันมั้ย?" เขาหัวเราะเบาๆ
"แล้วนี่ไม่เรียกว่านอนหรือไง"
"นายชอบแอบออกจากห้องตอนฉันหลับทุกที"
"ถ้ารู้งั้นก็ไม่เรียกว่าแอบแล้ว"
"นิสัยแย่"
"ขอโทษ"
"แค่คืนเดียวก็ไม่ได้เหรอ?" ผมส่งสายตาเป็นเชิงอ้อนวอน
"แค่คืนนี้คืนเดียว" เขาพูดอย่างจริงจัง
"พอที่ไหนล่ะ"
"ส่วนคืนอื่น..."
"อะไร?"
"นายไปค้างห้องฉัน"
"ไม่กลัวคนเค้าจะหาว่าพวกเราสนิทกันเกินไปหรือไงผู้บัญชาการ?"
"คิดว่าไงล่ะ?"
"ยอกย้อนกันนี่"
"นี่ รีไวล์"
"ว่าไง?"
"ยังไม่อยากให้ถึงตอนเช้าเลย"
"ฉันก็เหมือนกัน"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in