“นายว่าช่อนี้เป็นไง?” เขาชูดอกทานตะวันช่อใหญ่ให้ผมดู ผมจ้องมองสักพักแล้วหันหน้าหนี “ก็ดี” คนข้างหน้าตอบกลับสั้นๆว่างั้นเหรอและวางกลับไว้ที่เดิม ทั้งยังเดินหาดอกไม้ช่อใหม่ ผมรู้สึกหงุดหงิดจากระดับแปดในสิบ จู่ๆเขาก็ลากผมมาที่นี่—ร้านกลิ่นและดอกไม้—ทั้งๆที่ผมกำลังดื่มด่ำกับการใช้เวลาบนเตียงโง่ๆ ตอนนี้ผมควรโดนเตียงดูดมากกว่ามายืนอยู่ที่นี่—แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะผมเป็นฝ่ายที่ยอมฝืนจากอาการเตียงดูดเพื่อมาเป็นเพื่อนเขา—ครั้นถามว่าซื้อให้ใครผมกลับได้รับคำตอบที่ทำให้ผมหงุดหงิดยิ่งกว่าตอนโดนปลุก “ให้คนรู้จัก” นั่นทำให้ผมสงสัยว่าเขากำลังสนใจใครอยู่ ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยซื้อดอกไม้มาประดับห้องหรือมอบให้ใครบางคนมาก่อน—แน่นอน นั่นรวมถึงตัวผมด้วย น่าน้อยใจจริงๆ