เราเป็นคนๆนึงที่เชื่อในเรื่อง มิตรภาพบนโลกออนไลน์

เพราะตั้งแต่เริ่มใช้อินเตอร์เน็ต น่าจะช่วงประมาณประถมปลายๆได้ ก็พบปะคนมากมายในสังคมออนไลน์ แม่ก็เตือนนะว่าอย่าไปไว้ใจ คนในนั้น มาก เราก็พยายามไม่เปิดเผยข้อมูลอะไร เพราะข่าวเสียๆ หายๆ ของการคุยกับคนในเน็ตก็เยอะ

จนกระทั่งเมื่อ 6 ปีก่อน เราเริ่มเข้าสู่โลกทวิตเตอร์ โลกที่เต็มไปด้วยติ่งนู่นติ่งนี่มากมาย ไม่ต้องเปิดเผยข้อมูลอะไรมากมาย แล้วก็เป็นการทวีตข้อความไปเรื่อยๆ เหมือนนั่งพูดคนเดียว

จุดเริ่มต้นอยู่ที่การแปะทวิตเตอร์บนเว็บบอร์ดสยามโซน ทั้งติ่งตะวันตกและติ่งเกาหลีก็ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งใน timeline ของทวิตเตอร์เรา 

วันเวลาเปลี่ยนไป คนเหล่านั้นก็หายไปบ้าง บางคนก็ยังอยู่แต่ไปชอบศิลปินวงอื่น ก็ไม่ได้คุยกัน แต่เรากลับชินในการที่มีคนพวกนั้นอยู่ ส่วนคนที่ชอบศิลปินวงเดียวกัน ชอบอะไรเหมือนๆกัน กลายมาเป็น เพื่อนสนิท บนโลกออนไลน์ของเรา คุยกันทั้งวันทั้งคืน ไม่รู้จะคุยอะไรกันนักหนา 55555 แต่เราก็คิดว่า

เวลาผ่านไป 2 หรือ3 ปีนี่แหละ เราเลยนัดเจอกันเพื่อนกลุ่มที่คุยบ่อยที่สุด สิ่งที่เราคิดคือมันต้องอึดอัดแน่ๆ ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน มันต้องแย่แน่ๆ แบบโว้ย นี่ก็ไม่ใช่คนเฟรนลี่ไง 555555 พอไปเจอกันจริงๆแล้วโอ้ย เหมือนกลุ่มชะนีที่สนิทกันมาสองสามปีจริงๆอ่ะ คือเหมือนที่เราคุยกันผ่านทวิตนี่มันไม่ใช่โลกออนไลน์ เหมือนคุยกันจริงๆ

แต่กับบางคน คุยกันตั้งแต่ผมติ่ง ตอนนี้เข้ามหาลัยแล้ว ยังไม่เจอกันเลย 55555555 เห็นแค่ใน timeline นั่นแหละ แต่วันไหนไม่เห็นจะรู้สึกขาดๆ ยิ่งหายไปนานก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่รู้จะไปตามที่ไหน เพราะเราก็มีทางติดต่อเค้าแค่ทางเดียว เหมือนเราชินที่ต้องเห็นเค้าทวีตทุกๆ วัน

นั่นแหละ เราเลยนึกถึงคำว่า "โตไปด้วยกัน"  

คือว่าเมื่อวันเกิดเรา เพื่อนคนนั้น คนที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน เคยเห็นรูปแค่แว๊บๆ คือถ้าเดินสวนกัน บอกเลยว่าจำไม่ได้ 5555555 มาอวยพรวันเกิด มีประโยคนึงที่เราชอบมากๆๆๆๆ รู้สึกว่ามันให้ฟีลของคำว่ามิตรภาพบนโลกออนไลน์ได้ตรงใจเราที่สุด

 

สองคำถามนี้น่าจะเป็นอะไรที่เราเจอบ่อยสุด แล้วเราก็จะตอบเสมอว่า