คือประโยคในเพลง Perfect ของ Simple Plan ที่เราฟังทีไรก็ต้องมานั่งคิดกับตัวเองตลอด

คิดว่ามีน้อยคนมากๆ ที่เติบโตมาในแบบที่ตัวเองตอนเด็กๆ คาดหวังไว้

ซึ่งเราก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ก็รับความจริงได้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก แบบที่คาดหวังไว้น่ะหรอ....

ก็คือการไปผจญภัยรอบโลก ไปเที่ยว ไม่ต้องเรียนหนังสือ บลาๆ ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้

แต่ตอนฟังเพลงนี้ มันแย่กว่าที่คิดนะเนี่ย.....

เคยฟังเพลงนี้เมื่อตอนประมาณมัธยมต้น คิดว่าเวลาแค่ไม่กี่ปี อารมณ์ในการฟังเพลงจะเปลี่ยนได้ขนาดไหนกันเชียวนะ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เรียนจบ ไปทำงาน แต่รู้สึกว่าชีวิตโคตรแย่ มันพังไปหมดเลย สิ่งที่คิดไว้ สิ่งที่เคยคาดหวัง ทำไม่ได้ซักนิดเลย (ถ้าตอนเรียนจบ ไปทำงาน กลับมาอ่านโพสต์นี้คงขำตัวเองอ่ะ นังเด๋อ แค่นี้คือเรื่องเล็ก และคงอยากลบโพสต์นี้ทิ้งรัวๆ)

ทุกครั้งที่เครียด ก็จะฟังเพลงนี้ แล้วก็นอนน้ำตาไหล ไม่รู้จะไปพูดกับใคร พูดไปก็คงไม่ดีขึ้น เป็นฟีลที่ loser มากๆ ดูเป็นคนพ่ายแพ้และอ่อนแอ ซึ่งไม่อยากให้ใครเห็นเลย ปากบอกไม่เป็นไร แต่จริงๆ ในใจคือไปแล้ววววว ไปไกลแล้ววววว

ที่แย่ไปกว่านั้นคือ เรากลับโตขึ้นมาเป็นคนแบบที่เราเคยเกลียด 

ทุกการกระทำที่เราเคยเกลียดในตอนเด็กๆ คิดว่าโตขึ้นไปจะไม่ทำแน่ๆ 

แต่ทุกวันนี้เรากำลังทำสิ่งเหล่านั้นอยู่

ถ้าย้อนเวลาได้ก็อยากกลับไปขอโทษตัวเองแหละ

และจะไม่บอกให้ตัวเองเปลี่ยนอะไรในอดีต เพราะตอนนั้นก็มีความสุขดีอยู่แล้ว :-)