ใบหน้าที่งดงามเข้ารูป สายตาที่ทอประกาย รอยยิ้มที่ขยี้หัวใจ ผิวพรรณที่ผ่องใสดั่งทอง...

และรูปร่างเอวองที่สมส่วนตราตรึง คล้ายกับว่าเป็นนางฟ้ามาจากสวรรค์...

ผมโหยหาเธอตลอดเวลา ราวกับหมาที่โหยหาอาหารอันโอชะ...

แล้วผมกับเธอก็ได้รู้จักกัน ความสนิทสนมถูกก่อสร้างขึ้นมา และกลายเป็นความรัก...

เธอเป็นผู้หญิงที่งามทั้งกายและใจ งามพร้อมทุกส่วน...

จนผมสงสัยว่า ชาติก่อนผมทำบุญมาด้วยอะไร ถึงได้ครอบครองเธอคนนี้...

แต่แล้ววันหนึ่ง ผมสังเกตุพบว่า มีบางอย่างที่ทำให้ผมสะดุด...

เธอมีรอยท่อรถมอเตอร์ไซค์ดาดที่น่องขาซ้าย...

เธอเคยเป็นสก๊อยส์? หรือเด็กแว้น? มันไม่สำคัญแล้ว สำคัญที่รอยแผล...

รอยแผลเป็นที่เป็นปื้นด่างๆ สีหม่นๆ มีจุดสีดำๆเล็กๆ มากมายคล้ายมีตาของตัวอะไรสักอย่าง จ้องมองผมจากรอยแผลขนาดเท่าลูกปิงปองรอยนั้น...

ขอบแผลเป็นดูคล้ายตัวยึกยือ สีทึมๆอมสีชมพูเรื่อๆ หมองๆ มีขนอ่อนขึ้นบางๆ...

ผมรู้สึกเหมือนจะคลื่นใส้ เมื่อนึกถึงแผลเป็นของเธอ...

นานวันผมก็ยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียนมากขึ้น และผมก็ไม่รู้จะทำยังไง...

ผมไม่กล้าบอกเธอ ไม่กล้าบอกใคร จิตตกอยู่คนเดียว...
เมื่อผมอดทนกับสภาพนั้นไม่ไหว บางอย่างก็เลยเกิดขึ้น...

วันหนึ่งผมจึงขอเลิกกับเธอ โดยแกล้งบอกกับเธอว่า ผมมีผู้หญิงคนอื่น...

เธอเสียใจมาก ต่อว่าผม ร้องไห้ฟูมฟาย ผมก็สงสารเธอจับใจ...

แต่อีกใจหนึ่งก็โล่ง ที่ไม่ได้เป็นผู้ครอบครองน่องขาที่มีแผลเป็นน่องนั้น...

เธอจากไปพร้อมคราบน้ำตา ทิ้งความทรงจำไว้เบื้องหลัง...

และผมก็กลับมาเหงาอีกครั้ง เป็นความเหงาปนความสบายใจ...

วันเวลาก็เดินผ่านไป ผ่านเดือน ผ่านปี จนผมพบเธออีกครั้ง...

เธอมากับผู้ชายคนหนึ่ง เดินจูงมือกันเสมือนคนรักกัน...

ไม่ใช่แค่เสมือน ใช่! เขารักกัน ไม่ได้พบกันนาน เธอสวยจนหาที่ติไม่ได้...

เธอสวมเสื้อกล้าม และกางเกงขาสั้น...

อวดทรวดทรงและเรียวขาที่ขาวนวลเนียน...

เธอมองผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ทักทายกันแบบเพื่อน...

แนะนำผู้ชายที่เธอควงมาด้วย และมองคู่ของเธอด้วยสายตาเป็นประกาย...

ผมใจสั่น น้ำตาคลอ รู้สึกจุกขึ้นมาที่ลิ้นปี่ นึกถึงความรักครั้งก่อนของเรา...

แต่เมื่อผมนึกถึงแผลเป็นที่ขาของเธอ มันทำให้ความรู้สึกพวกนั้น หายเป็นปลิดทิ้ง...
ผมทักทายปกติ เหมือนเพื่อนที่ไม่ได้พบกันนาน แล้วเธอก็เดินผ่านผมไป...

สักพักผมกลับหลังหัน มองดูเขาและเธอจูงมือกันเดินไป...

แต่แล้วความรู้สึกใหม่ก็เริ่มประดังถั่งโถมขึ้นมาอย่างรุนแรง...

รอยท่อดาดที่น่องขาของเธอหายไป!...

มันหายไปไหน? เหลือไว้แต่เรียวขาที่ขาวนวลเนียนคู่นั้น!...

ผมใจสั่น น้ำตาคลอ รู้สึกจุกขึ้นมาที่ลิ้นปี่ คล้ายว่าจะกระอักเลือด...

ความเสียใจปนความสงสัยเข้ามาประดัง 

"มันหายไปไหน?" 

ผมพึมพำกับตัวเองคล้ายคนบ้า...ตัดสินใจวิ่งกลับไปถามเธอ 

"รอยท่อดาดที่ขาหายไปไหนอ่ะ?"...

เธอตกใจ ชะงักไปชั่วขณะ แล้วเธอก็ยิ้ม แล้วบอกว่า 

"แฟนเราพาไปลบมันออก"...

เธอทำท่าทางงุนงงสงสัยกับคำถามของผม แต่แล้วก็เดินจากไป...

ผมสตั๊นไปสิบวิ มองดูเธอเดินจากไปอีกครั้ง...

"มันลบออกได้ด้วยเหรอ?" 

ผมเริ่มลนลาน..."แล้วทำไม..ทำไมตอนนั้น..."

"ไอ้โง่เอ้ย!..." ผมด่าตัวเองในใจ

*** ด้วยความปราถนาดีจาก คลีนิคหมอเม่นบิวตี้ ลบรอยสัก ปานแดง ปานดำ รอยตีนกา รอยแผลเป็น แต่รอยแผลในใจไม่รับทำนะจ๊ะ อิอิ...