เบนจามินส่งข้อความหาไมเคิล รัฟฟอร์ดผ่านไดเร็กแมสเสจของอินสตาแกรม ทั้งเพื่อแสดงความเสียใจกับข่าวทริสทัน และขอบคุณสำหรับจดหมาย รวมถึงของขวัญ เขานึกอยากขอบคุณเรื่องบาร์ลูกโลกด้วย แต่การพูดเรื่องนี้กับคนที่สัมผัสวิญญาณไม่ได้ก็ดูจะไม่เข้าท่าเท่าไหร่ -- ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะอัพโหลดรูปภาพสำหรับวันคริสต์มาสในแอคเคาท์ส่วนตัว กริฟฟอนกับสฟิงซ์สวมหมวกเรนเดียร์ดูเป็นภาพที่น่ารักและเข้ากับเทศกาลดี แต่คนดูคงไม่รู้ว่าเจ้าของตัวจริงต้องติดสินบนเจ้าสองแสบด้วยวิปครีมนมแพะถ้วยใหญ่ กว่าพวกมันจะยอมให้จับแต่งตัวและถ่ายรูป
เขาเลื่อนดูฟีดของอินสตาแกรมอยู่อีกสักพัก หลุดหัวเราะออกมาตอนเห็นรูปถ่ายล่าสุดจากอเล็กเซีย สาแก่ใจเสียจนต้องส่งให้เคลย์ตันที่ลุกไปหยิบเบียร์ได้ดูด้วย
“อะไรน่ะ” อีกฝ่ายถาม คิ้วขมวดยุ่งกับภาพถ่ายมืด ๆ ของประตูหน้าที่ไม่เห็นบ้านเลขที่ ชายหนุ่มรับเบียร์มาเปิดดื่ม ทำมือบอกคนข้างตัวให้อ่านไป
“ภารกิจเสร็จสิ้น! ส่งปีศาจคริสต์มาสแห่งอดีตและปีศาจคริสต์มาสแห่งปัจจุบันถึงบ้านสครูจเวอร์ชั่นโฮโมโฟบิคแล้ว” เคลย์ตันอ่านออกเสียง “ฝากด้วยล่ะ ปีศาจคริสต์มาสแห่งอนาคต” หันมาหาเขา “ไอดีใคร อเล็กเซียเหรอ”
“จะใครเสียอีกล่ะ” ชายหนุ่มส่ายหัว “ผมควรเริ่มเป็นห่วงหน่อยไหมนะ”
“ใคร อเล็กซ์หรือเฟลิกซ์” เคลย์ตันส่งโทรศัพท์คืนเขาแล้วดื่มเบียร์อึกใหญ่ ๆ “รายหลังน่ะช่างหัวมันเถอะ มีปัญหาอะไรก็หางจุกตูดกลับร้านได้อยู่แล้ว”
“ผมไม่ได้ห่วงว่าหมอนั่นจะเจอเอ็กโซซิสต์หรอก -- คนอย่างเมียเก่าคุณเชื่อเรื่องผีหรือไง”
“ถึงเชื่อ ฉันก็จะบอกมาดามดาไลลาห์กับเอ็มรีสให้ล็อบบี้ทุกคนในเครือข่าย ดูซิ หาคนมาจัดการได้ก็ให้รู้ไป”
“ผมจะไม่ไปเหยียบเท้าพวกคุณเด็ดขาด” เขาพ่นลมออกจมูก “พูดถึงมาดามดาไลลาห์ ผมลืมเลย เมื่อบ่ายเธอโทรมาหาคุณที่ร้าน แต่คุณไม่อยู่ เธอเลยว่าจะโทรเข้ามือถือคุณเอง -- ได้คุยกันหรือยังน่ะ”
“คุยแล้ว โทรมาหาหลังวางสายปู่เลย” เคลย์ตันขยับตัวเหมือนอึดอัด ก่อนถอนหายใจ “ทีแรกฉันก็จะมาบอกนายเรื่องนี้แหละ”
“เรื่องอะไร” เบนจามินหันขวับ “มีอะไรหรือเปล่า”
“กลางเดือนมกราคมฉันอาจไม่อยู่ -- หมายถึงไม่อยู่ลอนดอน ยาว ๆ เลย อาจจะรวมทั้งกุมภาพันธ์กับมีนาคมอีกครึ่งเดือน แบบนั้นนายจะโอเคไหม” เงาสะท้อนในตาสีฟ้าซีดมีความลังเล
“หมายถึง ผมจะอยู่คนเดียวสักพักได้ไหมน่ะเหรอ -- มันได้อยู่แล้ว แต่คุณจะไปไหนล่ะ”
“คือ...” ชายกลางคนยกเบียร์ขึ้นดื่ม ดูก็รู้ว่าซื้อเวลาอยู่ “ฉันจะไปเรียนกับมาดาม -- มันฟังดูตลกมาก ฉันรู้ แต่หลังจากเกิดเรื่องมือนั่น ฉันก็รู้สึกมาตลอดว่าฉันไม่ควรเอาแต่คิดพึ่งสแตนลีย์อีก ให้ตายเถอะ พวกนายพึ่งสแตนลีย์ ไม่แปลก แต่ฉัน... ฉันที่ทำอะไรเองได้ก็ยังหวังพึ่งหมอนั่น เพราะฉันแค่ไม่อยากไปรู้เห็นเรื่องโลกฝั่งนั้นเต็ม ๆ ตัว” เคลย์ตันระบายลมหายใจยาว “เหตุผลมันชักทุเรศจนฉันรับตัวเองไม่ได้ -- แค่เรื่องร้านฉันก็โยนภาระให้หมอนั่นมากพอแล้ว อะไรที่ฉันน่าจะทำได้ก็ควรจะทำเองบ้าง”
“คุณก็เลยจะให้มาดามสอนวิชาให้...”
“เรียกว่าตอบรับข้อเสนอที่เธอยื่นให้เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนดีกว่า” มือใหญ่ยกลูบหน้าแรง ๆ
“แล้วนี่คุณบอกสแตนลีย์หรือยัง”
“ยัง ฉันเพิ่งได้คุยเรื่องเวลากับมาดามวันนี้นี่เอง หลังคริสต์มาสค่อยว่ากัน -- แต่หายไปนานขนาดนั้น เก๊บคงให้เป็นลีฟวิทเอาท์เพย์”
เบนจามินคิดอยู่อึดใจหนึ่งก่อนพยักหน้า “ก็เอาสิ”
“งั้นเหรอ” ชายกลางคนกะพริบตา
“อยากให้ค้านหรือไง” เขาเอียงศีรษะ เลิกคิ้ว “ผมเห็นด้วยเรื่องที่คุณเลิกหนีแล้ว แล้วถ้าจะให้พูดตรง ๆ ผมว่าก่อนหน้านี้คุณไม่ใช่แค่ไม่อยากรู้เห็น ใช่ไหม เคลย์ตัน”
เจ้าของชื่อนิ่งมองเขาอยู่นาน ดูหลากใจ แต่ท้ายสุดแล้วก็ถอนหายใจให้
“ใช่” เขาคลึงนิ้วกับกระป๋องเบียร์ว่างเปล่า “ฉันแค่ไม่อยากทำอะไรพังเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะประคองให้มันอยู่ไปตลอดรอดฝั่งได้ไหม -- ใช่ มันปลอดภัย แต่มันก็ไม่ใช่ทางที่แฟร์กับคนที่ต้องรับภาระแทนสักหน่อย”
“ถึงได้บอกว่า ทำเถอะ ไง” เบนจามินยิ้มน้อย ๆ “คุณคิดมากเรื่องนี้มาทั้งเดือน ผมเองก็เหนื่อยจะดูคุณทำหน้าเกลียดตัวเองต่อแล้ว -- อย่าคิดว่าไม่เห็นเชียว”
เคลย์ตันชะงักไป แค่อึดใจเดียว ก่อนหัวเราะลั่น เขาสอดแขนมารั้งเอวเบนจามินเข้าหา ก่อนซบหน้าลงกับไหล่ ส่ายศีรษะไปมาเหมือนตลกตัวเองนักหนา ชายหนุ่มเองก็หัวเราะ เขายกเบียร์ขึ้นดื่มจนหมด
“อันที่จริง ผมว่าจะชวนคุณไปเชลเตอร์วันพฤหัสบดี” เจ้าของบ้านหูผึ่ง “แต่ถ้าต้องเลี้ยงแมวสามตัวคนเดียวแบบนี้ ไว้อีกสักพักก็แล้วกันนะ”
“พูดอย่างกับจะรับลูกบุญธรรม”
“ครับ คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวอย่างคุณว่าผมได้เหรอ ดูสฟิงซ์กับกริฟฟอนหน่อยไหม” เบนจามินว่า และเหมือนรู้คิว ทันทีที่ได้ยินชื่อ กริฟฟอนก็กระโดดจากพนักโซฟาลงตักคุณพ่อ ส่วนพี่คนโตก็โงหัวขึ้นร้องม้าวตอบรับจากขอบหน้าต่าง “แมวยังเห็นด้วยกับผมเลย”
“สองตัวนี้มันเรื่องเยอะ” ชายหนุ่มไล้มือไปตามขนดำเป็นมันของกริฟฟอน ไอ้ตัวแสบทำเสียงครืดในคออย่างสบายใจ
“ส่วนคุณก็โอ๋แมว”
เจ้าของแมวพ่นลมหายใจ “แต่ฉันก็ไม่เอาแต่ถ่ายรูปมันลงไอจีทุกวันแบบนายก็แล้วกันน่า”
เบนจามินหัวเราะ เขาไม่เถียง เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ฟีดภาพถ่ายในอินสตาแกรมส่วนตัวก็มีแมวบุกรุกไปเสียครึ่ง ส่วนอีกหนึ่งในสามก็เป็นภาพเขาตอนใช้ชีวิตในบ้านนี้กับเคลย์ตัน
“เรามีเวลากันอีกนาน ไว้คริสต์มาสปีหน้าก็ได้ ไม่ต้องรีบหรอก”
(คิดว่าได้รับหนังสือกันไปสักพักแล้ว น่าจะโพสต์ได้แล้วค่ะ นี่เป็นซีนที่ถูกตัดออกไป จาก Same as usual (DoA Christmas Special) ของเราเอง)
(เราชอบสิ่งที่สองคนนี้คุยกันมาก แต่ตอนที่อ่านทวนในนาทีสุดท้ายเราก็คิดว่าควรตัดออก แล้วปรับส่วน tell แทน เพื่อเอกภาพของเรื่อง เราเสียดายนิดๆ ขอโพสต์ที่นี่ละกัน 555)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in