อ่านเลย?แผนลวงรัก
✒️ผู้เขียน: ปรียานุช จิรามณี
?อักขระ: เสิ่นอันหยู / กู้เป่ยเฉิน
☘️หมวดหมู่: โรแมนติก
✈️แพลตฟอร์ม: MeghaBook
อ่านเลย“ท่านครับ คนยังไม่ตาย ต้องการชนอีกทีไหมครับ” “จัดการเลย” เสิ่นอันหยูซึ่งกำลังจมอยู่ในกองเลือด ได้ยินคำสั่งของสามีกับหู เธอแต่งงานกับเขาในนามมาหนึ่งปี สุดท้ายคือโดนแม่ยายกล่าวหาว่าเธอไม่สามารถมีบุตรได้？！ เธอไม่เพียงแต่เห็นสามีของตนเป็นชู้กับเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอกับตา แต่เขายังต้องการฆ่าเธออีกด้วย อย่างไรก็ตาม การที่ภรรยาตายดีกว่าการหย่าร้าง ในวันที่หย่ากัน เสิ่นอันหยูที่เหมือนเสียชีวิตไปแล้วได้เกิดใหม่อีกครั้งก็แต่งงานกับชายอีกคนหนึ่งทันที เธอสาบานว่าจะต้องใช้มือของชายผู้สูงศักดิ์ที่สุดในเมืองคนนี้กำจัดพวกขยะที่ครองที่ที่เป็นของเธอมานาน! เดิมทีการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงแค่ข้อตกลงที่ต่างฝ่ายต่างต้องการเท่า แต่สุดท้าย เธอกลับถูกชายที่ดื้อรั้นคนนี้ตรึงไว้กับกำแพง：“ผมรักคุณ ผมไม่ได้เล่นละคร”
“ไม่งั้นเราก็ขอหย่ากับเธอโดยอ้างว่าเธอเป็นหมันดีไหม”
เสิ่นอันหยูยืนตัวสั่นอยู่นอกประตู เธอไม่เคยคิดเลยว่า แม่สามีที่ปกติแล้วจะรักเธอมากจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้
เธอเป็นหมันงั้นเหรอ
เธอกับซ่งโยว่เฉินนั้นแต่งงานกันเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ทางธุรกิจ หนึ่งเดือนก่อนงานแต่งงาน ซ่งโยว่เฉินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ขา แทบจะต้องถูกตัดขาทิ้ง ทุกคนแนะนำว่าอย่าแต่งงานเลย แต่เขาคิดว่าคนเราต้องรักษาคำพูดก็เลยแต่งงานไปโดยไม่คิดอะไร
หลังจากแต่งงานกันมานานกว่าหนึ่งปี ซ่งโยว่เฉินได้รักษาอาการบาดเจ็บและทำกายภาพบำบัดมาโดยตลอด ทั้งคู่ไม่เคยมีอะไรกันเลย แต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าเธอเป็นหมันงั้นเหรอ
“เสิ่นซื่อ กรุ๊ปเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้นมา บริษัทนั้นขาดทุนไปมากกว่าห้าพันล้าน เสิ่นเทียนหมิงที่ออกไปจัดการเรื่องนี้ก็ดันเสียชีวิตกะทันหันขึ้นมา หนี้ที่เเสนน่ากลัวก้อนนี้ อาจจะต้องตกเป็นชื่อของเสิ่นอันหยู ถ้าไม่รีบหย่าล่ะก็ จะต้องส่งผลกระทบต่อตระกูลซ่งของเราแน่ ๆ ”
“เราแต่งงานกับเสิ่นอันหยู ก็เพื่อให้สองตระกูลสนับสนุนซึ่งกันและกันให้เจริญยิ่งขึ้น ไม่ใช่มาทำให้พวกเราต้องซวยกันไปด้วย”
“โยว่เฉิน ลูกคิดว่าไง”
เสิ่นอันหยูกัดฟันแน่น ตัวสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ซ่งโยว่เฉินคงจะปฏิเสธใช่ไหม เธออยู่ในตระกูลซ่งมาหนึ่งปีกว่าแล้ว และเธอก็ดูแลเขาอย่างดี
“ไม่รีบ”
ตอนที่เสิ่นอันหยูกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงทุ้ม ๆ ของซ่งโยว่เฉินดังขึ้นมา เธอยังไม่ทันได้รู้สึกโล่งอก ก็ได้ยินเขาพูดต่อ “แม้ว่าตระกูลเสิ่นจะเกิดเรื่องขึ้น แต่เสิ่นเทียนหมิงนั้นเหลืออะไรไว้ให้เสิ่นอันหยูไม่น้อยเลยทีเดียว”
“ฉันจะพยายามหาวิธีเพื่อใช้ข้ออ้างว่าเราอยากจะช่วยเธอ ให้เธอเอาของที่มีทั้งหมดไปขายซะ พอได้เงินมาแล้วเราค่อยหย่า”
ซ่งโยว่เฉิน！ พวกคุณทุกคนนี่โหดร้ายจริง ๆ
ในหัวของเสิ่นอันหยูมีแต่ความว่างเปล่า เธอถอยออกไปหนึ่งก้าว แต่เธอลืมไปว่ามีธรณีประตูอยู่ข้างหลังเธอ เธอเลยเหยียบพลาดและล้มลงกับพื้น
“ใครน่ะ”
เสิ่นอันหยูรีบลุกขึ้นยืนและวิ่งหนีไปทันที
“เสิ่นอันหยู เธอได้ยินหมดแล้ว ปล่อยให้เธอหนีไปไม่ได้”
คืนนั้นมืดมากและฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ
ในคืนที่ฝนตก ถนนที่ปกติมักจะมีการจราจรหนาแน่นนั้น ตอนนี้มองไม่เห็นรถยนต์เลยแม้แต่คันเดียว
ในหัวของเสิ่นอันหยูมีแต่ความว่างเปล่า ฝนตกทำให้เธอมองเห็นอะไรได้ไม่ชัดเจน และเธอก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เธอแค่วิ่งออกมาอย่างหมดหนทาง
ทันใดนั้น ก็มีแสงส่องมาตรงหน้าเธอ แสงนั้นแสบตามาก เสิ่นอันหยูหยุดวิ่งและยกมือขึ้นมาบังตาไว้
จู่ ๆ รถคนนั้นก็เพิ่มความเร็วและพุ่งเข้าชนเสิ่นอันหยู
“ปัง” เสิ่นอันหยูที่โดนชนกระเด็นออกไปห้าหกเมตรเห็นจะได้ ร่างกายของเธอเหมือนจะแหลกออกเป็นชิ้น ๆ มันเจ็บปวดมากจนเธอไม่สามารถร้องออกมาได้รถหยุด มีคนลงมาจากรถและเดินมาหาเธอเพื่อตรวจสอบอาการของเธอ
“คุณซ่ง ยังไม่ตายครับ ต้องชนซ้ำอีกรอบไหมครับ”
หลังจากนั้น เสียงที่เย็นชาของซ่งโยว่เฉินก็ดังขึ้นมา “ชน”
ซ่งโยว่เฉินเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว
ดวงตาของเสิ่นอันหยูเบิกกว้าง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ซ่งโยว่เฉินนั้นเดินได้แล้ว！
“ทีแรกฉันไม่ได้กะจะเอาชีวิตเธอ แต่เธอได้ยินที่ฉันพูดหมดแล้ว”
“ฉันจะต้องหย่าให้ได้ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าการที่ภรรยาตายนั้นก็ไม่เลวเลย”
“แบบนี้ ของที่เธอมีอยู่ตอนนี้ก็จะตกเป็นของฉันทั้งหมด ฉันจะปล่อยให้เสิ่นซื่อ กรุ๊ปล้มละลายไป แบบนี้หนี้ของเสิ่นซื่อ กรุ๊ปก็จะไม่ใช่ของฉัน และฉันก็จะได้กำไรด้วย”
ซ่งโยว่เฉินยกยิ้มมุมปาก “ยังไงซะเธอก็จะตายอยู่แล้ว ฉันจะบอกความลับอีกอย่างให้เธอฟัง”
“จริง ๆ แล้ว หลังจากที่ตระกูลเสิ่นเกิดเรื่องขึ้น ฉันเจอคนที่จะมาแทนที่เธอแล้ว คน ๆ นั้นก็คือเย่หลานชี เพื่อนสนิทของเธอไง ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน เธอชอบฉันมากและเคยมายั่วยวนฉัน”
“ก่อนหน้านี้ที่เธอมักจะมาที่บ้านของเราเพื่อปลอบเธอ เราก็แอบอยู่ด้วยกันแล้ว ตอนนี้เธอท้องแล้ว”
“ถ้าเธอตายเมื่อไหร่ ฉันจะแต่งงานกับเธอ”
ซ่งโยว่เฉินก้มลงมองหน้าของเสิ่นอันหยูและอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากของเขาขึ้นมา “เธอสวยมาก แต่น่าเสียดายที่บ้านของเธอดันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมา เลยไม่ทันได้มีอะไรกับเธอเลย”
ตอนที่ซ่งโยว่เฉินพูดนั้น เขาก็ขยับและเอื้อมมือไปบีบคางของเธอไว้ “ให้ฉันเปิดซิงเธอก่อน แล้วค่อยปล่อยให้เธอตายเป็นไง？”
“เธอจะได้ไม่ตายทั้ง ๆ ที่ยังซิงและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายนั้นรสชาติเป็นยังไง”
ไอ้สารเลว！
ดวงตาของเสิ่นอันหยูแดงก่ำ ใจของเธอนั้นรู้สึกเจ็บปวดถึงสุดขีด
มือของซ่งโยว่เฉินนั้นยังคิดจะเลื่อนลงไปข้างล่าง เธอพยายามต่อต้านเเละเหลือบเห็นมีรถกำลังเเล่นเข้ามา
เธอเอาหน้าผากกระแทกซ่งโยว่เฉินอย่างแรงและเขาก็รีบหลบไปทันที
เสิ่นอันหยูพยายามอย่างเต็มที่เพื่อลุกขึ้นและรีบวิ่งไปที่รถที่กำลังเเล่นมา！
เสียงเบรกที่แสบแก้วหูดังขึ้น เสิ่นอันหยูก็รีบพุ่งเข้าเปิดประตูและขึ้นรถไปทันที
“ช่วยฉันด้วย！”
“รีบไปเร็ว！ มีคนกำลังจะฆ่าฉัน！ พวกเขาจะชนฉันให้ตาย！”
ไม่มีใครพูดอะไรในรถ เสิ่นอันหยูถึงได้หันเข้าไปมองภายในรถ
ที่กั้นระหว่างเบาะหน้ากับเบาะหลังนั้นเลื่อนขึ้น เบาะหลังอีกด้านนั้นมีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่
ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าลง ในคืนที่มืดมิด มีแค่ดาวบนท้องฟ้าที่สว่างไสวเท่านั้น เธอมองไม่เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เธอเห็นแค่เส้นเลือดบนหน้าผากของผู้ชายคนนั้น มือที่วางอยู่บนเข่านั้นก็มีเส้นเลือดปูดขึ้นอย่างชัดเจน
“คุณผู้ชาย คุณ... เป็นอะไรหรือเปล่าคะ？ คุณไม่สบายใช่ไหม”
ทันใดนั้น เสียงที่ดูเหมือนจะหมดความอดทนก็ดังขึ้นมา “ทีแรกฉันไม่อยากทำร้ายใคร”
“แต่เธอ... กลับทำให้ฉันปะทุขึ้นมา”
อ่านเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in