ย้อนกลับไป 7 ปี

ประถมห้าเป็นวัยที่เด็กมาก เรารักเร็วและลึกเกินไปจนลืมตกลงกับตัวเองและสติให้ดีก่อน สำหรับเรา ถึงมันจะก่อให้เกิดผลเสียนู่นนี่กับทั้งตัวเราและครอบครัวบ้าง (ไม่ได้ดราม่ามากหรอก เสียการเรียน เกรดตกนิดหน่อย ทำให้แม่กังวลมากๆ ประมาณนี้) แต่มองย้อนกลับไป.. มันเหมือนรักแรกตอนเด็กๆ อ่ะ ..จริงและสวยงามเสมอ

และน้ำตาเรายังคลอเกือบทุกครั้งที่ได้ยินเสียงห้าเสียงร้องเพลงด้วยกัน

แต่กับครั้งนี้ ความรักที่กลับมาอีกทีตอนอายุ 15
เราตกลงกับตัวเองไว้ว่า จะรักตัวเองให้มากที่สุด ต่อให้ผู้ชายหล่อแค่ไหน ร้องเพลงเก่งแค่ไหน แรปดีขนาดไหน ซิกซ์แพ็คปังขนาดไหน เราจะไม่รักเขาเท่าอีหน้าเหียกในกระจกเด็ดขาด

เราลงพนันไว้แบบนั้น

และเมื่อไหร่ที่เขาเริ่มทำให้เราแย่ลง
เราก็พร้อมจะทิ้งเขาทันที

ฟังดูใจร้ายเนอะ เอาจริงๆ ก็ทำไม่ได้หรอก คนมันรักอ่ะ เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่เราทำได้ก็คือ เราต้องรักเขาให้ดีต่อใจเรามากที่สุด รักเขาในแบบที่จะไม่ทำให้เราเสีย เอาง่ายๆ ก็รักษาความสัมพันธ์นี้ไปให้นานๆ นั่นแหละ

ที่ผ่านมาสองสามปีก็ถือว่าทำได้ไม่แย่นะ แรกๆ ก็ขอเงินแม่ซื้ออัลบั้มบ้าง หลังๆ ก็เก็บตังจากที่แม่ให้รายเดือน หารกันคนละครึ่งกับน้อง (โชคดีที่นางติ่งด้วย55) ซื้อเยอะอ่ะพวกอัลบั้ม ดีวีดีสเปเชี่ยล บลาๆๆ จะว่าฟุ่มเฟือยก็ได้ แต่ไม่เคยขอแม่อีกเลย แม่เคยกังวลว่าไม่ขอแต่ซื้อนู่นนี่แล้วจะหมุนเงินทันหรอ (เพราะฝากเพื่อนโอน เหมือนเอ๊ะยืมเพื่อนแต่ตัวเองไม่มีเงินซื้อหรือเปล่า) เราก็บอกแม่ไปว่า ถ้าตอนนั้นเราไม่มีเงินพอซื้อ เราจะไม่ซื้อเด็ดขาด เราจะไม่เอาเงินในอนาคตมาใช้ คอนเสิร์ตตอนแรกๆ ก็จ่ายเองครึ่งนึง กราบขอร้องหม่อมแม่อีกครึ่งนึง หลังๆ มานี่จ่ายเองหมดแล้ว ภูมิใจมากด้วย ;D (น่าน อวดไปอีก — จริงๆ แค่อยากเล่าให้เห็นภาพของคำว่า “สติ” ที่อีนี่มีมากขึ้นเท่านั้นนะคะทุกคน)

อีกเรื่องที่ต้องสู้มากเช่นเดียวกันคือเรื่องเรียนจ้า อื้อหือ ผู้หญิงสมาธิสั้นอย่างอิแก้ม เกือบไม่เป็นอันทำการทำงานกันเลยทีเดียว โชคดีที่สุดที่เราอยู่โรงเรียนประจำที่ห้ามพกโทรศัพท์ และอนุญาตให้เด็กเล่นคอมพิวเตอร์แค่วันละยี่สิบนาทีเท่านั้น

เยส.. วันละยี่สิบนาที อ่านไม่ผิดหรอก

รู้สึกอึดอัดเหมือนกันนะ แต่มันก็ทำให้เราได้รู้ว่าอย่างน้อยถึงไม่มีอปป้าให้ติ่ง เราก็อยู่ได้

อีกอย่าง เราได้เห็นถึงพลังของการมีคนให้ติ่งอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก