เขตหวงห้าม​ของทางการ หากล่วงล้ำจะถูกสอบสวน

ส่วนเขตหวงห้ามของผมนั้น หากล่วงล้ำจะสูญเสีย

เช่นนั้นแล้ว ใครที่เอ่ยว่า 'หากรัก, แล้วมีปาก, ก็ควรสารภาพ' นั้น ㅡโอ้ เห็นแก่พระเจ้าเถอะ เอ่ยว่ารักกับสหายตนนั้นจะนับว่าฆ่าตัวตายอย่างจริงแท้เมื่อเขาคนนั้นไม่คิดเหมือนคุณ, เช่นตอนนี้

               ระเบียงของคฤหาสน์​หลังงามถูกยึดครองโดยควันสีจางของมวนยาสูบ ผมเท้าแขนกับขอบระเบียงหินอ่อนขัดเงา สายตาจับจ้องที่ผืนผ้าใบสีน้ำเงินเข้มเหนือศีรษะ​ อันถูกแต้มสีขาวเป็นประกายด้วยพู่กัน ปัดป่ายราวความอิสระได้บังเกิดในยามค่ำคืน แสงจันทร์และลมหนาว​ย้อมคืนนี้ให้เย็นเยียบแต่หากไออุ่นจากเพอร์ซิวัลทำให้ราวอยู่ใกล้เตาผิง, กระทั่งทำให้ผมเป็นเชื้อไฟในเตาผิงนั่นได้ ㅡรุ่มร้อนทั่วร่างด้วยความนัยที่ไม่อาจเผย

"เมอร์ลิน" เสียงติดแหบของเขาทำให้ผมจั๊กจี้ทุกครั้งที่ได้ยิน หากกล่าวอย่างตรงไปตรงมา, ผมอยากให้ชื่อของผมนั้นถูกเขาเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาระหว่างที่เรากำลังหลอมรวมวิญญาณ​เข้าด้วยกันในค่ำคืนหนึ่งของฤดูร้อน

"ว่า?" ผมตอบ, ดื่มด่ำกับควันของยาสูบและมาร์ตินี่​ในโพรงปาก

"ขอบ้าง" คิดว่าเขาหมายถึงยาสูบในมือซีดขาวของผม ความงุ่มง่าม​ยังไม่ทันได้แล่นออกมาผ่านการควานหากล่องยาสูบในเสื้อตัวนอก, เมอร์ลินปิดเส้นทางของผมไปเสียแล้ว

              ความสูงพอๆกับผมทำให้เขาไม่ต้องใช้ความพยายามในการก้มหรือเงยมากนัก ใบหน้าที่มีเลือดฝาดบางเบาเข้ามาใกล้โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ปอยผมสีทองหล่นลงมาคลอเคลียยกับนิ้วชี้ของผม, หัวใจลิงโลด​คล้ายใกล้ทะลุออกมา เพอร์ซิวัลมิได้สังเกตเห็นใบหูของผมที่เริ่มลามเป็นลูกมะเขือเทศสุกเต็มที่ ในตอนที่เขาช่วงชิงหัวใจㅡผมหมายถึงควันยาสูบ ㅡจากมวนกระดาษอ่อนยวบที่ห่างจากริมฝีปากผมเพียงครึ่งคืบ

นั่นทำให้ประโยคในนิยายน้ำเน่าพวกนั้นเป็นของจริง

กาลเวลาหยุดเดินเมื่อพบพานสิ่งตรึงใจ

แต่จู่ๆบางอย่างก็เข้ามาแทรกระหว่าง ㅡปากเพอร์ซิวัลที่กำลังสูบควันสีเทา และเพื่อนคิดไม่ซื่อที่กำลังอยากละเลียด​ริมฝีปากของเขาลงไปบนนั้น

ผมคิดว่าเพียงสองถึงสามวินาทีก่อนเพอร์ซิวัลจะผละออกไปพร้อมสิ่งที่เขาขโมย, ผมพูดถึงทั้งกลิ่นยาสูบและหัวใจ 

               ชั่วขณะหนึ่งผมคิดว่าตอนนี้เป็นเวลาเหมาะ​แก่​การ​สารภาพ​รัก​แต่การหักใจนั้นเหมาะสมยิ่งกว่า จึงจำต้องกลืนรสขมปร่านั้นลงคอ, ผมเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะเสียเขาไปเพียงเพราะอยากจูบเพื่อนสนิท ในอีกทางหนึ่งผมก็อยากเห็นแก่ตัวโดยจูบเขาให้รู้แล้วรู้รอด, แม้จะต้องทำร้ายทั้งตัวเองและอีกฝ่ายก็ตามที นายชอบฉันไหม ไม่- ไม่ใช่แบบเพื่อน แบบที่อยากขึ้นเตียงด้วยน่ะ โอ้ ไม่หรอ ถ้างั้นกลับไปเป็นเพื่อนหลังจากเราจูบกันแล้วได้ไหม? ㅡโดนชกแหงแก๋​

"เป็นอะไรไป" เขาหัวเราะ, น้ำเสียงเหมือนกำลังเยาะเย้ย​ผมกึ่งหนึ่ง

"เปล่า"

"หรือคิดถึงสาวผมทองเมื่อคืนก่อน" ไหล่ในเสื้อผ้าฝ้ายเบียดเข้ากับของผม, ไหล่มนของเพอร์ซิวัลเหมือนสโคนผิววาวออกน้ำตาลนิดๆที่ผมอยากกัดมันพร้อมชายามบ่าย

"หรือหนุ่ม?"

"ก็อาจจะ"

"ฉันหรอ" คล้ายแวบนึงที่ผมเห็นความคาดหวังแต่ก็สูญสลายไปอย่างรวดเร็ว​

"ก็อาจจะ" ผมตอบไปอย่างไม่คิด บางทีผมอาจจะขี้เกียจหว่านเสน่ห์​เป็นครั้งครา (ตลอดเวลา)​ เพื่อให้เพื่อนหัวทึบรู้เสียที, 

"ก็อาจจะหรอ? " เขาหัวเราะ เป็นเสียงที่ฟังดูขบขันกับคำพูดผมอย่างจริงแท้ มิได้หัวเราะเพราะต้องการปิดบังความจริงในอกเช่นเดียวกับตัวผม

"ฉันจะทำให้นายตกหลุมรัก​ฉัน, เพอร์ซิวัล" ผมเตะขาของเขา ผมมักจะทำอย่างนั้นเวลาพยายามกลบ

เกลื่อนอะไรๆ ทำไมผมถึงทำแบบนั้นในตอนนี้น่ะหรอ, เพราะผมอยากให้เขารู้ไง, รู้ว่าผมโกหกที่ล้อเล่น, รู้ว่ามีความจริงใน "ก็อาจจะ", รู้ว่ามันมากกว่าอาจจะ, และรู้ว่าผมจะขุดหลุมพรางรอบตัวเขาเพื่อให้เพื่อนสนิทของผมตกลงไป ㅡด้วยกัน

อาจฟังดูเห็นแก่ตัว, ซึ่งก็ใช่

แต่ฉันอยากให้นายรับรู้โดยที่มิต้องปริปากเอ่ย

หากรัก, จงบอกแก่ฉันเถิด, หากไม่ก็จงเป็นสหายดั่งวันเก่า

หรือไม่ก็เดินจากไป 

แต่โปรดอย่าทำอย่างนั้นเลย

เพราะฉันไม่มีนายไม่ได้

ผมขอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพียงเท่านั้นเอง, พระผู้เป็นเจ้า​

(บางที หากเขาแสดงออกให้แจ่มชัด​เช่นความรู้สึกของตนเอง ผมคงตัดใจไปตั้งแต่ปีมะโว้​แล้ว)

/

จบ

pre-hny 2020 ka

ขอบคุณยัยนัตตี้ที่อยู่ด้วยกันมานานมากกกกกกกกกก ขอบคุณสำหรับความใจดีทุกอย่างนะคะ ขอให้ได้เติบโตเป็นคนที่อยากเป็น สุขภาพแข็งแรง มีความสุขมากๆ ถ้าวันไหนอยากคุยกับใครเค้าอยู่ที่เดิมนะ เจอแต่คนดีๆเข้ามา เป็นปีที่น่ารักนะ

ขอบคุณนะคะ จริงๆ ไม่ล้อเล่ร