หัวใจผมนิ่งที่สุดในมือของพี่นาย.

น่าแปลก ที่เราปล่อยหัวใจให้อยู่ในมือคนอีกคนอย่างง่ายดาย

(ถ้าความรู้สึกพาไปแล้ว

ถ้าความรู้สึกเห็นด้วยกับหัวใจ...)

หัวใจ อวัยวะที่ใกล้ชิดเรามากที่สุด

หัวใจ อวัยวะที่เต้นตามจังหวะความรู้สึก สูบฉีดเลือดตามเคมีและสารในร่างกาย

หัวใจ ที่อยู่กับตัว แต่ไม่ได้เป็นของผม

หัวใจ ที่เคยเต้นราวพิรุธ ครั้งแรกที่ผมสัมผัสมือข้างนั้น

“ขอบคุณนะ”

พี่นายพูดเสียงเรียบ หากโปรยรอยยิ้มให้ 

ก็แค่ปลายนิ้วผมเผลอโดนมือพี่นายขณะยื่นส่งชีทแคล ทำเป็นต้องรีบถอนมือกลับมา แล้วเกาหลังคอรัวๆ

ไม่มีไฟฟ้าสถิต ไม่มีความร้อนเย็นฉับพลัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแบบมหัศจรรย์ทั้งนั้น

แค่สัมผัสปลายนิ้วของคนสองคน ที่ทำผมสบถใต้ลมหายใจระหว่างเดินกลับไปโต๊ะตัวเองไปไม่รู้กี่ที--

ก็แค่มือพี่เค้า.... 

…..จะเป็นอะไรมาก!

ก็แค่มือพี่เค้า....

ผมเคยอยากคิดอย่างนั้น

แต่เพราะความรู้สึกผมไม่รักดี (หรือมือพี่นายไม่ยอมหายจากความทรงจำ) ได้แค่ปลายนิ้วก็อยากจะกุมทั้งมือ

....อยากสิ

จะไม่คิดได้ยังไง

“นี่—เดี๋ยวผมพาไป”

ครั้งแรกเป็นเหตุบังเอิญมากกว่าความตั้งใจ

มือพี่นายนุ่ม บาง ในมือใหญ่ของผม หัวใจโวยวายโครมคราม กึ่งดีใจกึ่งตกใจ ที่มือผมได้โอบอุ้มมือแปลกหน้า

ผิวแนบผิว ... ที่ดี ดีกว่าอะไรๆที่ผมเคยคิดไว้

พี่นายสอดนิ้วทั้งห้าระหว่างช่องว่างนิ้วผม กระชับมือเราเข้าด้วยกัน 

วินาทีนั้นเสียงหัวใจในหัวผมเบาลง

ชะลอจังหวะ จนแทบเป็นปกติ

พี่นายไม่ได้ปล่อยมือ

ผมคิดซ้ำอยู่อย่างนั้น

พี่นายไม่ได้ปล่อยมือ

----- 

ขอบคุณที่สนใจนะคะ <3

(จริงๆ แล้วเรื่องแบร์ กับ พี่นาย แตกมาจากเรื่องหลักที่แต่งใน tumblr ค่ะ)

มีอะไรติชม เม้น มาคุยกันได้เลย

รัก

x

ข้าวเอง.